Αν… αποσυνδέσεις την επίσκεψη θα μείνουν η προσωπική γοητεία του πλανητάρχη, το “στήσιμό” του, η παρουσία του στην Ακρόπολη και η ομιλία του στο Σταύρος Νιάρχος.

Οι όποιες συγκρίσεις καλύτερα να μη γίνουν. Τα social media πήραν φωτιά, αλλά η αλήθεια είναι πως μπορούσες να καταλάβεις γιατί αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος, έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Δεν έγινε ο Κόλιν Πάουελ, αλλά έγινε ο Μπαράκ Ομπάμα

Και μπορούσες επίσης να διαισθανθείς πως αν ήταν υποψήφιος και τρίτη φορά, δύσκολα θα έχανε. Από τον οιονδήποτε.

Ο δικός μας Πρωθυπουργός έμοιαζε πρωτοετής φοιτητής, δίπλα σε αυτό το τεράστιο μέγεθος. Με τον Πρόεδρο θα είμαστε πιο επιεικείς, μιας και ποτέ του δεν υποδύθηκε τον χαρισματικό.

Σαν να κατέβηκε ο Αυτοκράτορας στην πιο απομακρυσμένη επαρχία του, την κάποτε ένδοξη, νυν προβληματική. Κι έφερε “καθρεφτάκια” για τους ιθαγενείς: φιλότιμο, ούζο, Δημοκρατία, φιλοξενία.

Το πιο μεγάλο επίτευγμα της Αθήνας, τη δημιουργία του πολίτη,που συμμετέχει στα κοινά και συναποφασίζει για την πόλη-κράτος του, ανέφερε ο Ομπάμα. Κράτος=ισχύς είπε, μιλώντας για Ηρόδοτο και Θουκυδίδη, αυτούς δηλαδή που σνομπάρουμε συστηματικά. λες και τους εμπεδώσαμε ποτέ…

Εϊπε όλα όσα θα θέλαμε να ακούσουμε. Για την ακρίβεια είπε πολύ περισσότερα. Με τα καθαρά σε προφορά και έννοιες αγγλικά του, έκανε όσους άκουγαν τη μετάφραση να χάσουν τη λεπτότητα, την ακρίβεια και το προσεκτικό διάλεγμα των λέξεων και των επιχειρημάτων του.

Πέταξε και το αμίμητο “ζήτω η Ελλάς”, κάνοντας όλους τους κονφορμιστές Έλληνες πολιτικούς να αρχίσουν τις πρόβες από απόψε κιόλας το βράδυ, για την καλύτερη εκφώνησή του.

Οποιαδηποτε συζήτηση για το χρέος πηγε σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στην πολιτική γοητεία του Μπαράκ. Η σύγχρονη Ελλάδα είναι άλλωστε πολύ πιο αμερικανόφιλη και αμερικανοτραφείσα από ότι παραδέχεται.

Οι πορείες κατά της επίσκεψης κράτησαν τα προσχήματα του αντιαμερικανισμού που θα ήταν ένα απολίθωμα της ψυχροπολεμικής περιόδου, αν δεν υπήρχε η ανοικτή πληγή της Κύπρου. Που δεν κείται μακράν και που ψήνεται η επίλυση του προβλήματος για ακόμη μία φορά. Γνώστης των ζητημάτων σε βάθος δεν έκανε καμία αναφορά στη Μεγαλόνησο.

Ας αφήσουμε τον Μπαράκ στην υστεροφημία του κι ας ψάξουμε τον δικό μας Ομπάμα. Ισως βρίσκεται εκεί που δεν κοιτάξαμε ποτέ, όπως οι ΗΠΑ απέρριπταν εκ προοιμίου τους Αφοαμερικανούς.

Αυτόν που θα μας εμπνεύσει και θα μας πείσει ότι “yes, we can”.

Κι ας μην είναι παιδί της διπλανής, αλλά της “παρακατιανής” πόρτας.