Η κίνηση των επτά νεοσύλλεκτων αλβανικής συνείδησης, ελληνικής ιθαγένειας και αναμφίβολα περιπετειώδους θητείας, φέρνει  στο προσκήνιο το θέμα της ενσωμάτωσης και ασφαλώς το ιδεολόγημα της πολυπολιτισμικότητας.

Είναι αλήθεια πως μετά από 27 σχεδόν χρόνια έντονης παρουσίας του αλβανικού στοιχείου στην Ελλάδα,  πολλοί έχουν πλήρως αφομοιωθεί –ιδίως τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ- διαθέτουν ελληνική συνείδηση και διαβιούν φυσιολογικά και χωρίς προβλήματα με τους συνομηλίκους τους.

Υπάρχει όμως και η μερίδα αυτών που δεν θέλουν να αφομοιωθούν. Κάποιοι γύρισαν πίσω και οι περισσότεροι στα χρόνια της κρίσης, επέλεξαν νέες χώρες με ανθηρή οικονομία και δουλειές (ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδά)

Το μικρό ή μεγαλύτερο κομπόδεμα που έφτιαξαν εργαζόμενοι σκληρά στην Ελλάδα, ήταν το καλύτερο «διαβατήριο» για τη δεύτερη μετανάστευσή τους.

Υπάρχει δηλαδή η έννοια της διαρκούς μετανάστευσης για αυτούς τους πληθυσμούς που δεν θέλουν να γυρίσουν στην Αλβανία, αλλά ούτε και να απολέσουν την εθνική τους συνείδηση.

Η κίνηση των νεαρών να δημοσιεύσουν μια τέτοια φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα, μόνο ως «απόδειξη» στον κοινωνικό τους περίγυρο ότι δεν προτίθενται χάσουν την ταυτότητά τους μπορεί να ερμηνευθεί.

Βεβαίως ο Στρατός δεν είναι παιδική χαρά και θα υποστούν τις συνέπειες, όμως η οργανωμένη Πολιτεία πρέπει να δει των θέμα της στράτευσης των μη γηγενών σοβαρά και διακομματικά, να προχωρήσει και σε βελτίωση του θεσμικού πλαισίου.

Διότι αν για κάθε Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο που νιώθουν (και είναι) Έλληνες, έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα, υπάρχουν επτά αλβανικής καταγωγής  που στην καρδιά έχουν τον δικέφαλο αλβανικό αετό υπάρχει πρόβλημα.

Το οποίο (όπως συμβαίνει με όλα) ξεκινά από την κάθε οικογένεια.

Οι Αντετοκούνμπο (και πάρα πολλοί άλλοι) θέλησαν μια καινούργια αρχή στη χώρα, άσχετα αν το ταλέντο τους τους οδήγησε στο εξωτερικό. Επιθυμούν να διατηρήσουν την ελληνικότητά τους. Την οποία απέκτησαν ως παιδιά που μεγάλωσαν σε μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, που πήγαν σε ελληνικό σχολείο, που τιμούν στο έπακρο ότι (λίγο) τους έδωσε η Πατρίδα.

Από χώρα αποστολής μεταναστών, γίναμε από το 1990 και μετά χώρα υποδοχής. Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μια κατάσταση σύνθετη, όπου στέλνουμε έξω τα καλύτερα μυαλά μας, ενώ ταυτόχρονα υποδεχόμαστε μαζικά πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν είχαν και δεν έχουν σκοπό να παραμείνουν στην Ελλάδα, αλλά ξέμειναν.

Δύο λύσεις υπάρχουν: ή με συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβαίνουμε με στόχο την κοινωνική συνοχή (της εκπαιδευτικής και στρατιωτικής να συμπεριλαμβάνονται σε αυτή) ή αναμένουμε να δούμε πως θα διαμορφωθούν οι πληθυσμιακές και πολιτιστικές ισορροπίες.

Αυτό κάναμε τόσα χρόνια εξάλλου και τώρα βιώνουμε τις συνέπειες. Συνήθως δεν είχαμε μεταναστευτική πολιτική. Τις λίγες φορές που αποκτήσαμε, αυτή ήταν πάντα κοντόφθαλμη, ενίοτε κομματική και τελικά επιζήμια.

Οι γονείς και οι δάσκαλοι των Αντετοκούνμπο αξίζουν τα εύσημα, καθώς και όλα τα παιδιά που με την αρωγή γονέων και δασκάλων προσπαθούν να βρουν μια θέση κάτω από τον συννεφιασμένο μνημονιακό ουρανό της Ελλάδας.

Οι υπόλοιποι μπορούν να αποχωρήσουν οικειοθελώς και οδικώς!

Με το ζόρι Έλληνας πολίτης & Έλληνας στρατιώτης δεν γίνεσαι!