Είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή η πολιτική πορεία του πρώην Υπουργού Ναυτιλίας και Υγείας, όσο κι αν κανείς συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί του.

Άλλωστε με την πολιτική του παρουσία, ο Άδωνις έχει ένθερμους πολιτικούς φίλους και συνεπείς “εχθρούς”. Τίποτα ενδιάμεσο.

Όταν για την πρωτοχρονιάτικη πίτα συγκεντρώνει κανείς τόσο κόσμο, όταν επικρατεί το αδιαχώρητο σημαίνει ότι πηγαίνει για ψηλά. Για ψηλότερα για την ακρίβεια.

Λίγα χρόνια πριν δεν ήταν λίγοι οι κομματικοί που έλεγαν πως η προσχώρηση του Άδωνι ήταν άστοχη κίνηση και ότι το «αστικό κόμμα» της ΝΔ θα τον απορρίψει αργά ή γρήγορα.

Προφανώς ήταν λάθος ο ισχυρισμός τους αλλά το κυριότερο είναι ότι οι περισσότεροι όχι μόνο «μετανόησαν» για τις προβλέψεις τους, αλλά τον ακολουθούν πιστά εδώ και πολύ καιρό.

Ο Άδωνις μπήκε σε ένα κόμμα με έντονη μυρωδιά ναφθαλίνης, παρά τις άοκνες προσπάθειες της τότε ηγεσίας, του Αντώνη Σαμαρά, για “επανεκκίνηση” στο κόμμα και στο δημόσιο λόγο του.

Η παρουσία του Άδωνι αρχικά στο Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής και μετέπειτα στο Υπουργείο Υγείας εκτοξεύει την πολιτική μετοχή του, ενώ η απόσυρσή του στον ανασχηματισμό του 2014, παρά την αρχική του δυσφορία, μεσοπρόθεσμα μόνο καλό του κάνει.

Η μεγάλη του ζαριά είναι στις εσωκομματικές. Βλέποντας τον “διόσκουρο” να μην έχει διάθεση να κατέλθει,  παίρνει την πρωτοβουλία βρίσκοντας τις υπογραφές κυριολεκτικά στο “και πέντε”. Πέραν του αξιοπρεπούς ποσοστού στον α΄γύρο, πάει κατευθείαν #metonkyriako και γίνεται αδιαμφισβήτητο Νο2 στο κόμμα που ελάχιστα χρόνια πριν τον σνόμπαρε!

Με σημάδια αυτοκριτικής, δεν θα διστάσει να ζητήσει συγγνώμη από τους Έλληνες Εβραίους: “Λυπάμαι που υποστήριξα και προώθησα το υβριστικό για τους Εβραίους βιβλίο του Κώστα Πλεύρη. είχα συνυπάρξει και ανεχτεί τις απόψεις ανθρώπων που έδειξαν ασέβεια στους Εβραίους συμπατριώτες μου”.

Οι ακροδεξιές ταμπέλες πρέπει να φεύγουν, αφού το κόμμα είναι “Κεντρώο” και η πολιτική σκέψη του Αντιπροέδρου ωριμάζει.

Νεότατος, δε βιάζεται για το επόμενο βήμα. Το Άμυνας ίσως;

Μέχρι τότε θα “καλύπτει” με τη φωνή του όλη την αντιπολιτευτική ρητορική, ενίοτε και τη γηπεδική:  το “κάτσε κάτω αγοράκι μου” είναι αιτία πολέμου σε αφμιθέατρο, αν το πει Καθηγητής σε φοιτητή  Στο Κοινοβούλιο, που τόσα έχουν δει τα μάτια μας και ακούσει τα αυτιά μας, ακούγεται μάλλον ταιριαστό.

Και απολύτως φυσιολογικό από τον Αντιπρόεδρο που παραδίδει μαθήματα  ρητορικής, εκπροσωπεί καθημερινά το κόμμα στα ΜΜΕ, γίνεται σημείο αναφοράς και διαμάχης στα κοινωνικά δίκτυα.

Ο Άδωνις «άλωσε» τη ΝΔ ή η ΝΔ τον Άδωνι είναι το ερώτημα.

Περισσότερο θα λέγαμε συνέβη το πρώτο, αν και ο Άδωνις δε δίστασε να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές, μετά τη μεταγραφή στη “μεγάλη” ομάδα. Η προσαρμοστικότητα άλλωστε, είναι σχεδόν τέχνη στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Άλλωστε για χάρη του η περίφημη “ιεραρχία” της Ρηγίλλης πήγε περίπατο.

Τα λάθη του, ακόμη κι αυτά που εκμεταλλεύεται ο αντίπαλος συγχωρούνται.  Μέσα στη φούρια της αντιπολιτευτικής “μανίας”, πολλά δεν γίνονται καν αντιληπτά στην εξέδρα των φανατικών. Και ο Άδωνις είναι ο αγαπημένος παίκτης.

Παίζει παντού, όχι με την ίδια επιτυχία, αλλά με τον τσαμπουκά που λατρεύει η κερκίδα: όλη τη δεξιά πλευρά, από τη λαϊκή ως το Κολωνάκι και στιβαρό μεταρρυθμιστικό Κέντρο, ως αμυντικό χαφ να κόβει τις πάσες και το “βήχα” στους “αριστεροπόδαρους”.

Ευαγγέλιο το Μνημόνιο. Ποιος είναι άλλωστε αυτός ο Τόμπσεν για να του φάει τη δόξα;

Αν σκεφτούμε ότι από τον Επίτιμο μέχρι τον Κυριάκο Μητσοτάκη, μεσολάβησαν μόνο δύο αρχηγοί εκτός των δύο οικογενειών, ο επόμενος θα είναι “λαϊκός”.

“Ζήσε Μάη μου”, θα πείτε αφού λογικά θα πρέπει να μεσολαβήσει η Πρωθυπουργία Κυριάκου.

Σωστά, αλλά το 2020 ίσως να μην είναι τόσο μακριά.