Έχετε νιώσει ποτέ να δέχεστε επίθεση από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ταυτόχρονα και να μην ξέρετε ποια επίθεση να αποκρούσετε πρώτη ;

Στην αρχή, σε καταλαμβάνει πανικός.
Αργότερα, αρχίζεις να φθείρεσαι, πρώτα ψυχικά και μετά σωματικά.
Ακολουθεί, ο πόνος της απώλειας.
Σκέφτεσαι τι θα χάσεις και καταρρακώνεσαι. Ανθρώπους, συνήθειες, τρόπο ζωής, μικρές και μεγάλες χαρές, όλα αυτά που κάνουν εμάς, τους ασήμαντους ανθρώπους, να νιώθουμε σημαντικοί.
Στο βάθος, παραμονεύει η οργή.
Οργή για όσους σου επιτέθηκαν.
Οργή για τον εαυτό σου, που τον εξέθεσες στον κίνδυνο μιας τέτοιας κατάστασης.
Μετά έρχεται η συνειδητοποίηση.
Η συνειδητοποίηση ότι δεν θα βγεις αλώβητος αυτή τη φορά.
Δεν θα βγεις ατσαλάκωτος.
Θα πέσεις.
Θα πέσεις άσχημα.
Όταν προσπεράσεις και το στάδιο της απελπισίας,
τότε, πραγματικά, είσαι ελεύθερος.
Τότε, έχεις την τιτάνια δύναμη που σου δίνει η αποδοχή της μοίρας σου.
Τότε, συνεχίζεις να μάχεσαι όχι γιατί θα κερδίσεις,  αλλά γιατί αυτοί που σε έμαθαν να κρατάς τα “όπλα” σου, δεν σε εκπαίδευσαν ούτε να πέφτεις, ούτε να πετάς τα “όπλα” σου.
Τότε, συνεχίζεις να μάχεσαι γιατί δεν φοβάσαι πια.
Τότε, δεν μισείς ούτε καν αυτούς που σου επιτέθηκαν.
Τότε, δεν μισείς ούτε αυτούς που πέταξαν τα “όπλα” τους και, ενώ πολεμούσαν δίπλα σου, τράπηκαν σε φυγή !
Τότε δεν κρατάς κακία ούτε σε αυτούς που, ενώ μάχονταν στο πλευρό σου, ξαφνικά, σε μαχαίρωσαν πισώπλατα !!!
Τότε, πολεμάς για κάτι άλλο.
Πολεμάς για να προσφέρεις μια γιορτή στην τιμή.
Τιμή σε όσους σε έφτασαν εδώ, έτσι, αυτόν που είσαι.
Τιμή σε ότι έζησες και υπερασπίστηκες.
Τιμή σε εσένα.
Τιμή στα “όπλα” που κουβαλούσες όλο αυτόν τον καιρό.
Για την τιμή των “όπλων”, λοιπόν.
Πάμε Μητσάρα, άλλη μια φορά !!!
Δημήτριος Κ. Σταμούλης