Προφανώς χωρίς “εθνικό κέντρο λήψης αποφάσεων” δεν μπορούν να διατυπωθούν “εθνικές επιδιώξεις” και να ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΤΟΥΝ με την διεθνή συγκυρία που προκύπτει από τον διεθνή προσανατολισμό της χώρας.

Η “ενταξιακή πορεία” της Τουρκίας ήταν (και είναι) μια μόνο στρατηγική παράμετρος ανάσχεσης των τουρκικών εδαφικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο και της επίλυσης του Κυπριακού.

Λέγαμε τότε (στα 2001) ότι η τουρκική “ενταξιακή πορεία” δεν ήταν πανάκεια για την Ελλάδα, εφόσον δεν ΕΠΑΡΚΕΙ να τροποποιήσει την επεκτατική πολιτικής της, πρακτικά, δηλαδή να βασιστεί ή μεταβάλει τους ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ τουρκικούς πολιτικούς συσχετισμούς υπέρ εκείνων των πολιτικών δυνάμεων (ποιών άραγε; – τότε, στα 2001, ήταν το πρόγραμμα “εκδημοκρατισμού” της Τουρκίας που εξέφραζε ο ανερχόμενος Ερντογκάν απέναντι στην “κεμαλική” στρατοκρατία. Σήμερα, όπως και επί εποχής Ερμπαγκάν ή Οζάλ, ένα (αδιέξοδο) “ισλαμικο-εθνικιστικό” πολιτικό πρόγραμμα έχει ηγέτη τον Ερντογκάν).
Λέγαμε τότε, στα 2001, ότι η ΕΕ με την “ενταξιακή προοπτική” ούτε ήθελε, ούτε μπορούσε να ανασχέσει τον τουρκικό επεκτατισμό, απλά να τον “αναστείλει” και αυτό συγκυριακά.

Και φυσικά λέγαμε τότε, στα 2001, εθελοτυφλούσαν όσοι Έλληνες πολιτικοί εφησύχαζαν (ή εθελοτυφλούσαν) στην ικανότητα (και μόνο) της “ενταξιακής προοπτικής” να “μετασχηματίσει” την τουρκική εσωτερική πολιτική ελίτ, η οποία και ΤΟΤΕ και ΣΗΜΕΡΑ δεν βλέπει την ένταξη της Τουρκίας ως Πράξη Προσχώρησης (άρα και τουρκικής εσωτερικής μεταβολής στο λεγόμενο “ευρωπαϊκό κεκτημένο”) αλλά … πράξη “αμοιβαίας προσαρμογής” των δύο πλευρών.

Και τότε, στα 2001, όλοι στην Ελλάδα εξόριζαν την λεγόμενη “Ειδική Σχέση” και προτιμούσαν την “μετασχηματιστική” δυναμική της “ενταξιακής προοπτικής” και σωστά καθώς όπως αποδείχθηκε και με την ανεπάρκεια της περίφημης “Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκία” για το προσφυγικό, όπου αυτή δεν εξυπηρετεί την Άγκυρα (π.χ. στην πολιτική διεκδικήσεων στο Αιγαίο ή σ’ άλλα θέματα, όπως στο Συριακό) απλώς δεν την εφαρμόζει.

Επομένως λέγαμε τότε, στα 2001, ήταν αναγκαίες ΚΑΙ άλλες στρατηγικές παράμετροι ανάσχεσης των τουρκικών εδαφικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο και της επίλυσης του Κυπριακού, όπου το “εθνικό κέντρο λήψης αποφάσεων” έπρεπε να συνεχίσει να προωθεί και σχεδιάζει.
Και φυσικά, στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας πρέπει να έχει πιο στιβαρό λόγο η Ελλάδα, όπως άλλωστε έχει και η Λευκωσία.

Σήμερα, στα 2017, τα ζητήματα του 2001 επανέρχονται ραγδαία στο πολιτικό προσκήνιο. Θα τα διαχειριστούν άλλοι και πάλι ΧΩΡΙΣ την ελληνική παρέμβαση για την σταθερότητα στην περιοχή;

Υπάρχουν προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες στην διεθνή συγκυρία. Δεν υπάρχει εκτίμηση της κατάστασης και εθνικές επιδιώξεις χωρίς “εθνικό κέντρο λήψης αποφάσεων”.