Σωτήριο έτος 2011. Κατά την πρώτη & δεύτερη μέρα του ισπανόφωνου κινήματος των Αγανακτισμένων, υπήρχε ένας δισταγμός: μετά βίας χίλια άτομα,  ετερόκλητα, καμία κομματική εκπροσώπηση ή υπόνοια κομματικού καπελώματος.

Και τις δύο συγκεντρώσεις θα τις διακόψει μια εκνευριστική σιγανή βροχή, όχι το πιο συνηθισμένο πράγμα για την Αθήνα το Μάιο. Το μεγάλο ραντεβού δίνεται την Κυριακή, όπου έκαναν εμφάνιση και καριέρα οι μούντζες προς το Κοινοβούλιο.

Είχε προηγηθεί το τρίτο βράδυ, ένα πλακάτ: Ήταν ελάχιστα ακόμη, οπότε ήταν κι αυτό ορατό και έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή: «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Το κρατούσε και το κράδαινε μια κυρία περί τα εξήντα.

Μάλλον ήταν αυθεντικό και όχι ατάκα “γραμμιτζή” αλλά κατέληξε δόλωμα για να πιαστούν άπειροι στα δίχτυα όσων είδαν το κύμα της αγανάκτησης και το “καβάλησαν”.

Η εκτροπή του ειρηνικού Κινήματος των Αγανακτισμένων σε όχημα καθαρά κομματικών επιδιώξεων έγινε τάχιστα.  Άνω και Κάτω Πλατεία, ελληνικές σημαίες λαϊκές συνελεύσεις, προπηλακισμοί πολιτικών και δημοσιογράφων, όλα είναι γνωστά, εκτός ίσως από τη βίαιη διάλυση του μια φθινοπωρινή μέρα απεργίας, κατά την οποία υπήρχαν στο Σύνταγμα δυο-τρεις χιλιάδες κόσμου που διαδήλωναν νωχελικά…

Χωρίς όμως το σύνθημα “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” το Κίνημα των Αγανακτισμένων είναι βέβαιο πως δεν θα είχε την ιδια μαζικότητα.

Η “άμεση δημοκρατία”, η λαϊκή κυριαρχία είναι σταθερά ζητούμενα για τους οραματιστές, αλλά το σπίτι  έχει ντουβάρια, ντουλάπια, πλακάκια και κουρτίνες, μπαλκόνια και ημιυπαίθριους, θέση πάρκινγκ και αποθήκη. Και τους αφορά (σχεδόν) όλους.

Όλα αυτά τα χρόνια η προστασία της πρώτης κατοικίας ήταν θεσμοθετημένη και ανανεωνόταν σε ετήσια βάση. Ήλθε όμως ο καιρός της “αποκατάστασης της τραπεζικής πίστης”.

Μέχρι και πέρυσι τα Χριστούγεννα η κυβέρνηση διερρήγνυε τα ιμάτιά της ότι δεν πρόκειται να χαθεί κανένα σπίτι, πιστή στο σύνθημα που την εκτόξευσε στα ύψη.

Λίγες μέρες αργότερα, υποχρεώθηκε να ψηφίσει την επίμαχη τροποποίηση στον νόμο Κατσέλη και να επιτρέψει ακόμη και η πρώτη κατοικία να βγαίνει στο σφυρί.

Τα περί προστασίας της κύριας κατοικίας είναι μάλλον μια επικοινωνιακή φούσκα. Ο νόμος άλλα ορίζει. Το μόνο που ισχύει είναι ότι μέχρι το τέλος του 2018 οι οφειλέτες μπορούν να εξαιρέσουν την πρώτη τους κατοικία από τη διαδικασία ρευστοποίησης που προβλέπει ο νόμος Κατσέλη και αυτό μόνο εφόσον πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις: το εισόδημά τους να μην ξεπερνάει τις εύλογες δαπάνες διαβίωσης προσαυξημένες κατά ένα ποσοστό, η αντικειμενική αξία να μην είναι υψηλότερη των 180.000 ευρώ (το όριο προσαυξάνεται ανάλογα με την οικογενειακή κατάσταση) και βέβαια ο ίδιος οφειλέτης να αξιολογείται ως «συνεργάσιμος».

Όλα αυτά θα ισχύσουν μέχρι το τέλος του 2018. Μετά δεν υπάρχει καμία απολύτως προστασία, άρα και η πρώτη κατοικία μπορεί π να βγει στο σφυρί.

Ποιο είναι το νόημα της δέσμευσης ότι δεν θα θιγεί η μικρή ιδιοκτησία; Ότι οι τράπεζες και το Δημόσιο δεν έχουν καμία πρόθεση να στοχεύσουν στα μικρά ακίνητα;

Δηλαδή, ότι αν και δεν υπάρχει θεσμοθετημένη απαγόρευση πλειστηριασμού, δεν θα το πράξουν λειτουργώντας με κοινωνική ευαισθησία;

Αλλά πως θα διαχωριστεί η οικογενειακή λαϊκή κατοικία από τις λοιπές;

Ποιος είναι ο στρατηγικός κακοπληρωτής και γιατί δεν έχουν ληφθεί μέτρα εναντίον του τόσα χρόνια μετά;

Ποια ορίζεται ως μικρή κύρια κατοικία; Ποιος πρέπει να προστατευτεί από τον πλειστηριασμό και με ποια κριτήρια;

Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα για τις κατοικίες που μέρος αυτών θα κατέληγαν στα “κόκκινα δάνεια” ακόμη και με ανάπτυξη!!!

Γιατί οι “καλές κι αγαθές “Τράπεζες γνώριζαν πως ένα σοβαρό ποσοστό -και άρα ποσό-των δανείων που έδωσαν θα ήταν μη εξυπηρετούμενο, έχοντας ως μόνη εξασφάλιση το ιδιο υποθηκευμένο ακίνητο.

Η κρίση έκανε την κατάσταση μη ελεγχόμενη από τα πιστωτικά Ιδρύματα που έδιναν αφειδώς και προκλητικά δάνεια μόνο και μόνο για να διοχετεύσουν την τεράστια ρευστότητα τους από την “Άνοιξη της Σοφοκλέους”.

Μετά φέραμε τους ξένους να μας νοικοκυρέψουν.

Ένα χρόνο μετά βρήκαμε και το σύνθημα μιας ακόμη χαλαρής κόκκινης γραμμής απέναντί τους: κανένα (κάθε) σπίτι στα χέρια τραπεζίτη (και των γομφίων συμπεριλαμβανομένων)..