Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας Έλληνας πολιτικός, ένας Πέρσης και ένας πρόπερσις. Περίπου έτσι ξεκινούν όλες οι ιστορίες των -περί το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο- ατόμων κινουμένων διαρκώς και αδιαλείπτως ως ηλεκτρόνια (ή ως «άδικες κατάρες»).

Εϊναι αυτοί που διασπείρουν εντέχνως τις πληροφορίες στην πόλη. Χωρίς αυτούς δεν γίνεται τίποτα, υπάρχει μια στασιμότητα και μια βουβαμάρα.

Πρόκειται για ιδιαιτέρως ταλαντούχους συμπολίτες μας, με προσόντα πολλά, πλην όμως η αγνωμοσύνη, η αδικία και του κόσμου η κακία, τους έχουν καταδικάσει να παίζουν το ρόλο του «καταραμένου Σίσυφου». Σε μια πιο σύγχρονη εκδοχή, που να βρεθεί τώρα βράχος στην Τσακάλοφ να κυλίσουν. Κι άντε και βρήκαν. Πως να τον ανεβάσουν στο Λυκαβηττό;

Μόλις τελειώνουν ένα καφέ πιάνουν άλλο και εκτός από το οκτάωρο βαράνε και υπερωρίες με μπίρα στα πέριξ του Κολωνακίου στέκια. Αναλόγως των γνωστών που θα τρακάρουν. Πολλές φορές κάνουν την τιμή στους ομοτράπεζους να κάτσουν κανά δίωρο (παραπάνω) μαζί τους, αν και τους περιμένει ο …Υπουργός που αναμένει εναγωνίως ακόμη μια εισήγησή τους.

Μην τολμήσει κανείς να πει πως ο έχων το χαρτοφυλάκιο λείπει στο εξωτερικό, γιατί είναι βαθιά νυχτωμένος. Στον ιδιαίτερό του θα το παραδώσει. Και αυτός εννοείται χωρίς να το ανοίξει, θα το εγχειρήσει στη χείρα του Υπουργού.

Έχουν πολλά να πουν, λιγότερα να απoκαλύψουν, καθώς ένεκα της εχεμύθειας του (μη) επαγγέλματος …βαστιώνται.

Η Novartis ήταν ασφαλώς ένα θέμα που γνώριζαν χρόνια, εννοείται με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ενίοτε και ως μοναδικοί φορείς της μόνης αλήθειας. Είναι αυτοί που βάζουν το χέρι στη φωτιά για αυτούς που δεν τα πήραν και δίνουν άλλους ξερά ως «λαδιάρηδες». Με στοιχεία, μαρτυρίες, ονόματα ,διευθύνσεις, ΤΚ.

Ανακατεύουν πρόσωπα, εποχές, ανθρωποδίκτυα, σχέσεις υπαρκτές κι άλλες ανύπαρκτες, “πηγές”,φήμες και κουτσομπολιά με τόσο πετυχημένο τρόπο που αναρωτιέσαι γιατί δε γράφουν μυθιστόρημα, να μάθουν του Dan Brown μπαλίτσα. Είναι οι Έλληνες Ρόμπερτ Λάνγκτον, ακούραστοι πιονιέροι της έρευνας, πυλώνες του Έθνους, μεσσιανές κολόνες του τόπου, λάμπες πάνω σε στύλους σβηστές,μέχρι να έλθει το πλήρωμα του χρόνου και του σκάφους των εξωγήινων που μας εποφθαλμιούν.

Καθηγητές της πολιτικής σημειολογίας και της καφενειακής ορολογίας.

Μην ακούτε αυτούς που τους αποκαλούν «φιδέμπορες». Το κάνουν από ζήλια καθώς αδυνατούν να διηγηθούν μια ιστορία με αρτιότητα.

Και γιατί έχουμε θεοποιήσει την «αλήθεια». Μια χαρά τη βγάζουμε τόσα χρόνια και με μισά ψέματα.

Αφήστε που τα κορίτσια (πάντα σύμφωνα με τους ίδιους) πέφτουν στην αγκαλιά των ερευνητών- συνοικιακών Λάνγκτον, σαν τα γαρίφαλα στην πίστα. Τόσο απλά. Με το νόμο της βαρύτητας και κυρίως της ελαφρότητας.

Αν τους πετύχετε, θίξτε εντέχνως το θέμα Stormy. “Έχουν δώσει” ασφαλώς κι εκεί.