Υπάρχουν πολλές κατηγορίες αθλητών. Αναμφίβολα έχουμε τους σταρ, εκείνους που κουβαλάνε ομάδες, πρωταγωνιστούν σε διαφημίσεις και λατρεύονται παθολογικά από την εξέδρα. Στο απέναντι άκρο, κάθονται οι ρολίστες, εκείνοι δηλαδή που δεν θα δουν ποτέ το όνομά τους σε κάποιο πρωτοσέλιδο, ούτε θα γίνουν σύνθημα από τον κόσμο, όμως χωρίς αυτούς η δουλειά δεν μπορεί να γίνει. Και κάπου στη μέση, οι ‘σταρ της μιας βραδιάς’, αυτοί που μπορεί να φορέσουν για ένα βράδυ τον μανδύα του πρωταγωνιστή, όμως συνήθως περιορίζονται σε δεύτερους μα πάντα ουσιαστικούς ρόλους.

Ο Ευθύμης Μπακατσιάς πάλι, μοιάζει να είναι μια κατηγορία μόνος του. Ξεκίνησε ως πρωταγωνιστής, συνέχισε ως απαραίτητο γρανάζι σε μια ομάδα γεμάτη πανάκριβους σταρ και έμεινε στην ιστορία ως μια αξέχαστη φιγούρα που βρέθηκε να παίζει σε λάθος εποχή. Ένα ψηλό πλέι μέικερ πριν αυτά γίνουν μόδα, ένας αθλητής που δεν άκουσε ποτέ το όνομά του να γίνεται σύνθημα, όμως ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, στη θέα του προκαλούνται αυθόρμητα χαμόγελα νοσταλγίας και συμπάθειας. Κι ας λέει ο ίδιος ότι τον χαιρετάνε μόνο σε εφορίες και τράπεζες. Λίγο είναι αυτό βρε Ευθύμη;

Η ιστορία θα γράψει πως ο Θύμιος έχει υπάρξει συμπαίκτης με θρύλους όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, ο Τάρπλεϊ, ο Πάσπαλι και ο Έντι Τζόνσον, έχει μαρκάρει τον Ρέτζι Μίλερ, τον Τζόρτζεβιτς και τον Μαρτσουλιόνις, έχει σηκώσει την Ευρωλίγκα και έχει συμμετάσχει σε Παγκόσμιο και Ολυμπιάδα. Μα πάνω απ’ όλα, η ιστορία οφείλει να γράψει ότι ο Ευθύμης Μπακατσιάς αισθάνεται απόλυτα ευτυχισμένος και ολοκληρωμένος με όσα πέτυχε.

Αυτό τουλάχιστον εισέπραξα εγώ, έπειτα από μια απολαυστική κουβέντα μαζί του, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, στο γήπεδο της Νήαρ Ηστ, την έδρα του Παγκρατίου όταν ο ίδιος έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, ο Ευθύμης επανέλαβε πολλές φορές τις φράσεις “ωραία ήταν” και “μια χαρά” ενθυμούμενος μια μπασκετική ιστορία από το παρελθόν, σαν να εντυπωσιαζόταν κι ο ίδιος με αυτά που περιέγραφε. Και κάθε φορά που ανύψωνε τον εαυτό του αναφέροντας εκείνη τη φορά που είχε κλέψει τη μπάλα από τον Γκάλη ή την άλλη που είχε σταματήσει τον Ρέτζι Μίλερ, φρόντιζε αμέσως να τον επαναφέρει στο έδαφος, συμπληρώνοντας πως “εντάξει, έτυχε”.

Τίποτα δεν τυχαίνει όμως κι όσο τα χρόνια περνάνε, ο Ευθύμης Μπακατσιάς μοιάζει να βρίσκει τη θέση που του αξίζει στα βιβλία της μπασκετικής ιστορίας. Ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα αποκτήσει και το δικό του κεφάλαιο, με κεντρική φωτογραφία αυτή που τον μαρκάρει ο Τζόρνταν. Την ατάκα “ποιος είναι αυτός δίπλα στον Μπακατσιά;” άλλωστε, φρόντισε να την πει ο ίδιος γελώντας, επιβεβαιώνοντας ότι εκτός από ήσυχη συνείδηση, έχει χιούμορ και πλήρη αυτογνωσία. Το μόνο που του λείπει, είναι το καλό τρίποντο.

Η μπασκετική παρέα του Παγκρατίου

Καθισμένος στον πάγκο του γηπέδου της Νήαρ Ηστ, ο Ευθύμης Μπακατσιάς ξεκίνησε να αναπολεί τα πρώτα του, ερασιτεχνικά ακόμα χρόνια στα παρκέ, με τη φανέλα του Παγκρατίου. Περιγράφοντας με ενθουσιασμό ένα γήπεδο γεμάτο όρθιους θεατές, αφού τότε δεν υπήρχαν εξέδρες, καταλάβαινα πόσο του λείπει εκείνη η πιο αθώα μπασκετική εποχή. Κάτι που αργότερα θα επιβεβαίωνε κι ο ίδιος. Κι όμως, όλα άρχισαν ‘κατά λάθος’.

Πήγα στο Παγκράτι σε ηλικία 9 ετών απλά και μόνο επειδή έπαιζε εκεί ο αδερφός μου. Κόλλησα και σιγά-σιγά μπήκε μέσα μου το μικρόβιο

“Λίγα χρόνια αργότερα, στα 12 μου, συμμετείχαμε σε κάποια χριστουγεννιάτικα τουρνουά τα οποία διοργάνωνε η ομοσπονδία στο ΟΑΚΑ και ακολούθησαν κλήσεις σε κλιμάκια της Εθνικής σε επίπεδο Παμπαίδων και Παίδων. Ήμουν κοντός τότε, ψήλωσα ξαφνικά στο τέλος της Δευτέρας Γυμνασίου, μέσα σ’ ένα καλοκαίρι πήρα 14 πόντους. Γι’ αυτό συνέχισα να παίζω και στα γκαρντ, αν ήμουν ψηλός από μικρός μάλλον θα με είχαν πάει για σέντερ και δεν θα έπαιζα ποτέ”.

“Στη δική μας εποχή το μπάσκετ ήταν απλά διασκέδαση. Το κάναμε για την πλάκα, ήμασταν μια καλή μπασκετική παρέα στο Παγκράτι και θέλαμε να προχωρήσουμε όλοι μαζί. Ο Ντίνος Καλαμπάκος, ο Παναγιώτης Καρατζάς κι εγώ, που ήμουν 3-4 χρόνια μικρότερος κι είχα μπει στο ανδρικό από τα 15 μου. Φεύγαμε μαζί από το γήπεδο, διασκεδάζαμε, περνάγαμε το χρόνο μας σαν παρέα και φτάσαμε με το Παγκράτι στην Α1”.

“Όπου πήγαινε ο Γιάννης Ιωαννίδης ακολουθούσε μια πρόταση, είχε ξεκινήσει από το 1987 και τον Άρη. Δεν έγινε ποτέ η μεταγραφή γιατί το Παγκράτι είχε άλλες βλέψεις. Δεν υπήρχαν συμβόλαια τότε, υπήρχαν δελτία και ατάκες του στιλ ‘θα σου καρφώσουμε το δελτίο στο ταβάνι’. Το ξέρανε ότι ήθελα να φύγω, όποιος είχε τέτοια πρόταση θα το ήθελε, όμως είχαν μια διαφορετική λογική στην ομάδα, είχαν επενδύσει σε μένα και στόχευαν στην άνοδο στην Α1. Με δυσκολία έφυγαν ο Ντίνος κι ο Παναγιώτης το 1991 και αναγκαστικά έφυγα κι εγώ δυο χρόνια αργότερα. Άλλες βλέψεις είχα εγώ κι άλλες το Παγκράτι, χρειαζόταν και μια ενίσχυση που θα την έβρισκε μέσα από τη μεταγραφή μου κι έτσι ήρθε η μετακίνησή μου στον Ολυμπιακό”.

“Ο χαμένος τελικός μας έκανε καλό”

Το καλοκαίρι του 1993, η πίεση του Γιάννη Ιωαννίδη αποδίδει επιτέλους καρπούς και ο Ευθύμης Μπακατσιάς αφήνει το Παγκράτι για τον πρωταθλητή Ολυμπιακό του Πάσπαλι, του Φασούλα, του Τάρλατς, του Σιγάλα αλλά και του παλιόφιλου Παναγιώτη Καρατζά. Από πρωταγωνιστής, θα πρέπει πια να προσαρμοστεί σε έναν διαφορετικό ρόλο, υψηλότερων απαιτήσεων. Ένας άλλος κόσμος ανοίγεται για τον 25χρονο τότε Θύμιο.

“Η διαφορά σε σχέση με το Παγκράτι ήταν χαώδης, σαν οργάνωση αλλά και σαν παροχές, στον Ολυμπιακό τα πάντα λειτουργούσαν σε επαγγελματικά πλαίσια. Υπήρχαν όμως και τεράστιες απαιτήσεις, ήταν δύσκολη εποχή. Δεν έχω παράπονο, ούτε θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου αλλιώς, αλλά αν με ρωτάς πότε ευχαριστιόμουν το μπάσκετ πιο πολύ, θα σου πω ότι στο ερασιτεχνικό είχε περισσότερη πλάκα, όταν παίζεις στα 19 σου στην Α2 το βλέπεις σαν παιχνίδι. Πίεση υπήρχε και στο Παγκράτι, άλλωστε κι εκεί είτε κυνηγούσαμε την άνοδο, είτε την παραμονή. Στον Ολυμπιακό όμως είχες από πίσω και τον κόσμο, η πίεση ήταν τεράστια. Πέρασα καλά βέβαια, δεν θα το άλλαζα με τίποτα”.

“Στον Ολυμπιακό υπήρχαν παίκτες οι οποίοι και θεωρητικά αλλά και πρακτικά ήταν σε άλλο επίπεδο από μένα. Το βασικότερο στοιχείο εκείνης της ομάδας όμως, ήταν ότι συμπληρώναμε ο ένας τον άλλο, ήξερε ο καθένας τον ρόλο του μέσα στην ομάδα. Φεύγοντας από το Παγκράτι, είχα αποδεχθεί ότι δεν θα βάζω πια 20 πόντους σε κάθε παιχνίδι, ούτε θα έχω ασυλία αν κάνω όποια βλακεία μου έρθει στο κεφάλι. Διαφορετικά πράγματα ζητούσαν από τις ‘βεντέτες’ -και τη λέξη αυτή τη χρησιμοποιώ με πολύ καλή έννοια- και διαφορετικά από μένα. Ξέραμε όλοι όμως ότι χωρίς ο ένας τον άλλο, δεν θα καταφέρναμε τίποτα”.

(Διαβάστε ολόκληρη την εξαιρετική συνέντευξη στο oneman.gr)