Μια ανάσα είμαστε από τα ιστορικά διακόσια χρόνια από την κήρυξη της Επανάστασης. Έξι-επτά γενιές μακριά είναι αρκετές ώστε να χαιρόμαστε περισσότερο για την αργία, παρά για την επέτειο του …ΟΧΙ(!!!), όπως λένε και ερωτώμενοι διάφοροι νεαροί στο δρόμο.

Όμως δεν παύει να είναι μια ιστορική ημέρα για τη Νεότερη Ελλάδα. Σίγουρα η πιο σημαντική, αυτή που είχε τη μεγαλύτερη επίδραση στον Νέο Ελληνισμό,  Αν και αυτή η επανάσταση καταπνιγόταν, όπως τόσες και τόσες πιο πριν η Ελληνική Ιστορία θα γραφόταν πολύ διαφορετικά. Η υπεροχή στη θάλασσα έκρινε το αποτέλεσμα, υπό την έννοια ότι κράτησε ζωντανή τη φλόγα της επανάτασης μέχρι να επέμβουν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Ελάχιστη σημασία έχει αν υπήρξαν κρυφά σχολειά, αν ύψωσε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα ή λίγες μέρες μετά στην Πάτρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (που είναι και το πιθανότερο), αν η επανάσταση ήταν ταξική (που δεν ήταν), αν οδήγησε σε εμφυλίους (που οδήγησε), σε αυθαιρεσίες, πράξεις βίας και αντεκδίκησης με σκοπό την εξουσία.

Το αποτέλεσμα μιας γενικευμένης εξέργεσης ήταν ένα νέο ανεξάρτητο κράτος, έστω και κουτσουερεμένο, στα νότια της Βαλκανικής Χερσονήσου και η απαρχή της συρρίκνωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η δημιουργία της χώρας των Γραικών (Greece), ορθοδόξων χριστιανών και ομιλούντων την ελληνική από γενιά σε γενιά, ήταν συνταρακτικό γεγονός για την εποχή.

Έσπασε το αξίωμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,  έδωσε πνοή στο φιλελεύθερο πνεύμα της Δύσης, το οποίο και αντιμάχονταν οι οπαδοί της ελέω Θεού Μοναρχίας.

Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, το πάθος για εξουσία παραμένει άσβεστο. Κι αν το ρωσικό, αγγλικό και γαλλικό κόμμα, έχει αντικατασταθεί από την Αριστερά, τη Δεξιά και το Κέντρο, οι επιδιώξεις παραμένουν ίδιες. Μπορεί να μη μιλάμε πλέον για φυσική εξόντωση αλλά μόνο για πολιτική, μπορεί οι Στερεοελλαδίτες να μη θέλουν να καταλάβουν με τα όπλα την Πελοπόννησο, αρματωμένοι και ταϊσμένοι με τα λεφτά των Δανείων του Αγώνα, αλλά παρά ταύτα, το κουσούρι παραμένει αναλλοίωτο.

Ποιο είναι το ιδανικό για την Ελλάδα σε μόλις τρία χρόνια από τώρα;

Μια πολυπολιτισμική κοινωνία “ανεκτικότητας”, με πολυεθνικό χαρακτήρα και φτηνά μεροκάματα;

Μια χώρα με κλειστά σύνορα, προσηλωμένη στα έθιμα και τις παραδόσεις της καθ΄ημάς Ανατολής απομονωμένη από την Ευρώπη και τους “συγγενείς” μεσογειακούς λαούς;

Ένας κράτος, θλιβερή επαρχία της ΕΕ με ένδοξο παρελθόν, αλλά με καλύτερους “διαχειριστές” της εξουσίας, ρεαλιστές και καλόβολους;

Τίποτα από αυτά. Η χώρα χρειάζεται σχέδιο, σοβαρότητα, κοινωνική ειρήνη,καθημερινές λύσεις στα μικρά που εντέλει κάνουν τα μεγάλα.

Ο τόπος θέλει αφανείς ήρωες, όχι νούμερα ερωτευμένα με το άκουσμα της φωνής τους.

Ο “διαολόπαπας” ξεσήκωσε κάποτε ένα Μοριά, σχεδόν μόνος του.

Και ο ίδιος ο λαός στο τέλος θα αποθεώνει τον Νικηταρά και όχι τον Κωλέττη. Κι ας ψήφισε τον τελευταίο, ενώ λοιδώρησε και έφτυσε τον πρώτο.

Εϊναι μονόδρομος και θα συμβεί αργά ή γρήγορα: θα δημιουργηθεί μια κοινωνία ανοχής και ανεκτικότητας με υψηλή κοινωνική συνοχή, φιλελεύθερη (αλλά με απαράβατους κανόνες ) οικονομία, σύγχρονο κράτος και κυρίως πατριωτικά χαρακτηριστικά σε κάθε πολιτική επιλογή.

Από την Παιδεία μέχρι το προσφυγικό, από τα δημοσιονομικά μέχρι τις διμερείς σχέσεις, παντού ενυπάρχει το εθνικό συμφέρον.

Το οποίο είναι το συμφέρον όλων των Ελλήνων, των αγέννητων συμπεριλαμβανομένων.

Αυτός που θα το υπηρετήσει θα γράψει Ιστορία.

Οι υπόλοιποι μετά θα ψάχνουν τη μορφή του αστερίσκου της υποσημείωσης της Ιστορίας που τους ταιριάζει καλύτερα.

Για αυτό και τα πολιτικά πάθη παραμένουν άσβεστα, σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα επαναστατικά χρόνια.

Οι μέτριοι πάντα σκάβουν το λάκκο των ικανών.

Τώρα φοβούνται τον πόλεμο που (δεν) έρχεται. Αυτό που έρχεται και στις δυο πλευρές του Αιγαίου είναι τουρισμός.

Αλλά με τι να ασχοληθούν οι μεταπράτες του φόβου;

Ένας τρόπος να κρύβεις την ανικανότητά σου είναι η επίκληση του Θεού,του πολέμου, ανώτερων δυνάμεων…

Καλή Άνοιξη και αφού αλλάξετε την ώρα, δείτε και το έτος: σε τρία χρόνια 2021. Διακόσια χρόνια από το ξύπνημα του Έθνους. Ένα reset πάντα χρειάζεται.