Στην πραγματικότητα ο Τραμπ παράλληλα με την επιχειρούμενη προσέγγιση του για την δημιουργία “Ρυθμιστικών Οικονομικών Κανόνων” της Παγκοσμιοποίησης (‘fair trade”)  μάλλον θα επιδιώξει την εμπέδωση “ρυθμιστικών κανόνων” διεθνούς ασφάλειας – όπως δείχνει τουλάχιστον η πορεία προς διαπραγμάτευση στο διεθνές ζήτημα της Κορεατικής χερσονήσου.

Ο “Άσαντ” προφανώς δεν είναι … “Κιμ”, ούτε καν “Σαντάμ”, όσες τοπικές περιπλοκές κι αν έχει ο συριακός εμφύλιος. Η μόνη μακροπρόθεσμη αμερικανική στρατηγική που έχει ουσία και αποτέλεσμα είναι η άμεση και ταχεία λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Συρία μέσω διαπραγματεύσεων που θα καταλήγουν σε πολιτική λύση ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΥ και ανοικοδόμηση της Συρίας.

Η λύση αυτή είναι στο πάνω στο “τραπέζι” εδώ και χρόνια και μόνο οι … “υπολογισμοί” διεθνών παραγόντων, συμπεριλυμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, Ρωσία, Ισραήλ, Τουρκία, Ιράν κ.α. την εμποδίζουν.

Όταν ξεκινάς (ή “υπολογίζεις” σε) μια “αραβική άνοιξη” (αποτυχημένη παντού και γεωπολιτικά αποσταθεροποιητική) “εισπράττεις” στην χειρότερη περίπτωση ένα “Ισλαμικό κράτος”, έναν εμφύλιο και την έξαρση των περιφερειακών αντιθέσεων (με την ανάμειξη διεθνών & τοπικών δυνάμεων στην συριακή κρίση και στην καλύτερη περίπτωση … χιλιάδες άμαχους νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες.

Πρόκειται για μια καθολική αποτυχία πρώτα από όλα του ίδιου του συριακού καθεστώτος που δεν διαχειρίστηκε σωστά την εσωτερική κρίση του, που δεν “διάβασε” σωστά την διεθνή παρέμβαση και την προοπτική της και φυσικά τους διεθνείς παράγοντες που “αλίευαν” σε θολά νερά και “ονειρεύονταν” μια μετεξέλιξη της Συρίας σε μεταπολεμικό Ιράκ (αν υποτεθεί ότι η ιρανική επιρροή – επιβεβλημένη από τα πράγματα – ήταν μια επιθυμητή για αυτούς εξέλιξη και όχι το “μη-χείρον βέλτιστο” για την σταθεροποίηση του Ιράκ).

Οι δύο περιπτώσεις, Συρίας και Ιράκ (ειδικά ο πρώτος πόλεμος του Κόλπου του Διεθνούς Συνασπισμού) είναι προφανώς διαφορετικές κατά τούτο: Μια παγκόσμια Ηγέτιδα Δύναμη είναι κάτι παραπάνω από την εξυπηρέτηση “στενών” αμερικανικών συμφερόντων (πολλές φορές ειδικών, ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων) επειδή έχει διεθνή ευθύνη ως “θεματοφύλακας” πρωτίστως της διεθνούς ειρήνης και της εξισορρόπησης των συμφερόντων των «Μεγάλων Δυνάμεων (που στον μετα-ψυχροπολεμικό κόσμο έχουν πάψει πλέον να είναι εντελώς “αγεφύρωτα”) με βάση ένα δεσμευτικό διεθνές δίκαιο.

Επομένως, το καθόλα “πολιτικό συμπέρασμα” που “βγαίνει” δεν μπορεί παρά να είναι ένα και μοναδικό ζητούμενο: Θα μπορέσει ο Πρόεδρος Τράμπ να “υπερβεί” τις “εσωτερικές πολιτικές πιέσεις” που στοχεύουν πρωτίστως στην θεσμική “ανατροπή” του ως Πρόεδρο των ΗΠΑ;

Και τελικά θα μπορέσει ο Πρόεδρος Τραμπ να υπερβεί “εαυτόν” και να αντιληφθεί τι πραγματικά σημαίνει παγκόσμια Ηγέτιδα Δύναμη;

Οι εξελίξεις βρίσκονται στο χέρι του. Οι κινήσεις του θα καθορίσουν το μέλλον, στη Συρία και όχι μόνο.