31 χρόνια μετά το ΄87, ο Γιαννάκης έτοιμος να σηκώσει την ΕΟΚ στις πλάτες του!

Είναι κοινό μυστικό και υπάρχουν διεργασίες και συγκεκριμένες κινήσεις που δείχνουν ξεκάθαρα πως ετοιμάζεται να διαδεχτεί τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, στην πρωτοκαθεδρία της Ομοσπονδίας.

14-6-1987: η μέρα που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ αλλά και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες επιτυχίες κι αν έρθουν, εκείνη η πρώτη η υπέρβαση με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φάνη, τον Φασούλα, τον Καμπούρη, τον Ανδρίτσο, τον Φιλίππου και τα άλλα παιδιά θα μείνει αξεπέραστη.

Κυρίως για όσα σηματοδότησε στη συνέχεια και για το γεγονός ότι έκανε το μπάσκετ σημείο αναφοράς για ολόκληρες γειτονιές, για συνεχόμενες φουρνιές παικτών, για μια ολόκληρη χώρα.

Ένα ευρωπαϊκό έχει τη δική του αίγλη και εκείνη την εποχή με ενωμένες ακόμη τις υπερδυνάμεις του μπάσκετ, ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβία, ήταν κάτι παραπάνω από έκπληξη.

Η άνθιση του αθλήματος ήταν καταιγιστική. Όλοι συμφωνούν ότι χωρίς εκείνη την κούπα το ελληνικό μπάσκετ δεν θα είχε φθάσει τόσο ψηλά. Ούτε σε συλλογικό, ούτε σε επίπεδο εθνικής.

Έγινε “σχολή” που βγάζει παίκτες, προπονητές διαιτητές, πολύ υψηλού επιπέδου. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το ελληνικό. Ακόμη και στις τωρινές εποχές των ισχνών αγελάδων, το ταλέντο και η τεχνογνωσία περισσεύουν.

Και η προστασία του αθλήματος από όσους ασχολούνται με το άθλημα είναι παροιμιώδης, κυρίως εκ μέρους των δημοσιογράφων. Είναι η κύρια διαφορά με τα λοιπά αθλήματα.

Κι όμως εκείνη η μέρα ήταν το αποτέλεσμα σχεδιασμού αλλά και τύχης.

Το αναπτυξιακό μοντέλο της Ομοσπονδίας είχε ξεκινήσει να λειτουργεί πανελλαδικά, αλλά ο “Μπέμπης” που αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ στα 15 του, ήταν ήδη στον Πανιώνιο και η μεγάλη αποκάλυψη του τουρνουά.

Γκάλης και Γιαννάκης δεν χρειάζονταν συστάσεις. Χρόνια στην Εθνική, στα δύσκολα χρόνια. Μαζί και στον Άρη, ένα δίδυμο που είχε την ευτυχία να συμπέσει χρονικά, σχεδιάστηκε να παίξει και στον ίδιο σύλλογο μαζί, για να αποτελέσουν τη βάση μιας πετυχημένης Εθνικής.

Και ο Φασούλας ήταν η επιτομή του σέντερ εκείνη την εποχή. Η καριέρα του εκτοξεύτηκε μετά το 1987. Διάδοχος του Κοκολάκη, χωρίς παίκτη αναπληρωματικό στο ύψος της αράχνης η Εθνική.

Τέσσερις πρωταγωνιστές αλλά και τεράστιο ταλέντο και στους υπόλοιπους: Νίκος Σταυρόπουλος (Μάτζικ), ο αέρινος και άτυχος του τουρνουά Φιλίππου, ο παικταράς Ανδρίτσος με καθοριστικά καλάθια στον τελικό , ο μυαλωμένος και παραλίγο μοιραίος Ιωάννου, ο Καμπούρης που έδινε την ψυχή του και η τύχη τον έφερε στη γραμμή του φάουλ για να δώσει την ανεπανάληπτη νίκη, ο Ρωμανίδης ένα τριάρι πολύ μπροστά για την εποχή του, οι ταλαντούχοι Λινάρδος και Καρατζάς.

Τριάντα χρόνια μετά, θα ήταν λάθος να μην αναφέρουμε και τις ευτυχείς συγκυρίες της ανεπανάληπτης κούπας:

Πρώτος λόγος:  η Ομοσπονδία καταφέρνει και φέρνει τη διοργάνωση στην Ελλάδα. Το νεότευκτο τότε ΣΕΦ αποτελούσε εγγύηση για την άρτια διεξαγωγή.

Η ΕΣΣΔ ήταν υπερομάδα. Παρουσιάστηκε όμως με τον τρίτο σέντερ της, τον αγαθό γίγαντα Τκατσένκο. Μπελοστένι και Σαμπόνις ήταν απόντες. Με το Λιθουανό θαύμα της φύσης στο παρκέ, ίσως η ιστορία γραφόταν διαφορετικά. Χάσαμε στα προκριματικά από τους Σοβιετικούς, τους νικήσαμε στον τελικό, αν και ο Βάλτερς έβαλε δύο τρίποντα από το …καμπαναριό, μέσα στο φλεγόμενο ΣΕΦ και λίγο έλειψε να κάνει τη ζημιά και ο πρωτοεμφανιζόμενος Μαρτσουλιόνις είχε κερδίσει τις εντυπώσεις και μια θέση στο ΝΒΑ.

Η Γιουγκοσλαβία ήταν μεγάλη ομάδα επίσης, αλλά ανώριμη σε κάποιο βαθμό, λόγω ηλικίας κάποιων από τους υπέρλαμπρους αστέρες του μέλλοντος. Τους κερδίσαμε δύο φορές, αλλά το 1989 ήταν αδύνατο να το επαναλάβουμε, παρότι με Στεργάκο είχαμε ακόμη καλύτερη ομάδα από το 1987. Κερδίσαμε ομάδα με Ντράζεν, Άζα, Πάσπαλι, Ντίβατς, Κούκοτς, Γκρμπόβιτς, Ραντοβάνοβιτς…

Οι ευτυχείς συγκυρίες δεν αφαιρούν τίποτα από τη λάμψη εκείνης της ανεπανάληπτης ομάδας, που χτίστηκε στα “ανοικτά” και σημάδεψε ανεξίτηλα τον ελληνικό αθλητισμό.

Τριάντα ένα χρόνια μετά αναζητούμε το δρόμο για την τρίτη κούπα. Με Γιάννη μπροστάρη και τόσο ταλέντο μπορούμε να φτιάξουμε την ομάδα που θα το ξαναπάρει.

Αρκεί να έχουμε αντίπαλο μόνο τις άλλες ομάδες και όχι τον κακό εαυτό μας και τις κακές έξεις του!