Τα λόγια είναι φτωχά σε αυτές τις τραγικές περιστάσεις. Και κυρίως περιττά. Η πέραν κάθε νοσηρής φαντασίας πραγματικότητα καθηλώνει.

74 νεκροί (και πόσοι ακόμη άραγε) μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας…

Πόσο κοστίζουν άραγε;

Ποιο σχέδιο πυρασφαλείας υπήρξε για οικισμούς πευκόφυτους;

Γιατί δεν μιλάμε για φωτιά σε δάσος αλλά σε κατοικημένες περιοχές. Πως και γιατί έγιναν τέτοιες είναι χιλιοειπωμένο. Από τη στιγμή που υπάρχουν έπρεπε να υπάρχει και μέριμνα προστασίας.

Πολλές εστίες ταυτόχρονα. Σαν σίκουελ του 2007. Με ακόμη πιο τραγικό, με ακόμη πιο φρικιαστικό και αποκρουστικό φινάλε…

Ας πούμε πως ήταν όλα τυχαία. Πως δεν υπήρχε ούτε δόλος, ούτε σχέδιο εμπρησμού που λόγω των ανέμων ξέφυγε από τον αντικειμενικό του σκοπό. Ας πούμε πως οι καιρικές συνθήκες, ο στρατηγός άνεμος, η κακή μας η μοίρα, πως φταίνε για όλα.

Πως ήταν σύμπτωση οι ταυτόχρονες πυρκαγιές που έζωσαν δυτικά και ανατολικά το Λεκανοπέδιο. Ας μη σκεφτούμε πως η πυρκαγιά στην Κινέττα ήταν παραπλανητική για τις δυνάμεις της Πυροσβεστικής, ενώ ο στόχος ήταν το δάσος που είχε απομείνει στις ανατολικές παρυφές της Πεντέλης.

Ας αναλογιστούμε το 2007. Και τι κάναμε εντωμεταξύ για να προφυλάξουμε κατοίκους και περιουσίες.

Προφανώς η πολιτική προστασία υπήρξε πολυτέλεια για την Ελλάδα της κρίσης.

Στην οποία οι κάτοικοι ζουν κατά τύχη. Αν γλιτώσουν από τις πλημμύρες, έπονται οι πυρκαγιές, ενώ πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος να πεθάνουν στην άσφαλτο, συνεπεία της τρελής οδήγησης πιτσιρικάδων «καυλόγκαζων» ή ανθρώπων στην ένατη δεκαετία της ζωής τους που ακόμη πιάνουν –νόμιμα- τιμόνι.

Στην τύχη όλα αφημένα, στη χώρα που έχει πατέντα το «φιλότιμο», μια λέξη που λες και φτιάχτηκε για να περιγράψει όσους δεν υπέκυψαν ακόμη στον ωχαδελφισμό, στην εύκολη και άκοπη κριτική…