Αν αποδίδεται σωστά η “πρόταση Μακρόν” (σε μια περίοδο όπου είναι οριακές οι σχέσεις Τραμπ-Ταγίπ) το θέματα ασφάλειας (και κατοχής) Ελλάδας και Κύπρου για άλλη μια φορά διατηρούνται στο περιθώριο μιας ΕΕ που λειτουργεί (και σκοπεύει σύμφωνα με τον Μακρόν να το καθιερώσει και θεσμικά) ως “επιτήδειος ουδέτερος” απέναντι στις εδαφικές διεκδικήσεις της Άγκυρας σε Ελλάδα και Κύπρο.

Κάτι τέτοιο είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό, όσον αφορά τα συμφέροντα του ελληνισμού στην περιοχή.

Διότι οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας πως ενώ οι ΗΠΑ του Τραμπ (για τους δικούς τους λόγους) λαμβάνουν αποστάσεις από τον Ταγίπ Ερντογάν, ο Μακρόν (αλλά και η Μέρκελ) ήτοι ο γαλλογερμανικός άξονας προσπαθεί όχι μόνο να αντισταθμίσει την αμερικανική “πίεση” αλλά και να ενισχύσει θεσμικά τις σχέσεις ασφάλειας της αναθεωρητικής Τουρκίας με την ΕΕ σε βάρος ασφαλώς της Ελλάδας και της Κύπρου που είναι κράτη-μέλη της !!!

Πιθανόν Γαλλία και Γερμανία να έχουν “μυριστεί ψητό” στην Τουρκία.  Η οικονομική κρίση των γειτόνων πάντα γεννά ευκαιρίες περαιτέρω διείσδυσης και αυτό είναι ένα στοιχείο που πρέπει να έχουμε υπόψιν.

Η Τουρκία ξαναγίνεται ο “μεγάλος Ασθενής” και οι Ευρωπαίοι (πάντα μαζί με το ΔΝΤ) φέρονται αποφασισμένοι να την γιατροπορέψουν και να τις δείξουν τον εναλλακτικό δρόμο προς τις Βρυξέλλες.

Ας θυμηθούμε τι είχε προτείνει ο Μακρόν: Πρώτον, να αναγνωριστούν ως ευρωπαϊκά τα εθνικά σύνορα των κρατών μελών – που σημαίνει ότι κάθε διμερή διαφορά κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων μετατρέπεται αυτόματα εκ μέρους του κράτους-μέλους σε ευρωπαϊκή διαφορά!!

Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη εμπλοκή της (λέμε τώρα) “ευρωπαϊκής” διπλωματίας στους διπλωματικούς χειρισμούς του κράτους μέλους που το αφορά, αλλά και δεν αποκλείεται, ειδικά σε θέματα ευρωπαϊκής “ειρήνης ή πολέμου” με τρίτες χώρες, οπότε το ζήτημα για την όποια εκτόνωση της κρίσης ή διευθέτηση διαφοράς δυσκολεύει καθώς τίθεται το θεμελιώδες ερώτημα “αν το τελικό λόγο θα έχει το κράτος-μέλος που το αφορά ή όργανα της Ε.Ε.”

Η κύρια επιφύλαξη από πολλά μέλη είναι ότι π.χ. δεν μπορεί η Λευκωσία ή η Αθήνα να πολιτεύονται στην Κύπρο ή στο Αιγαίο με τις “πλάτες” της στρατιωτικής ισχύος μιας “ευρωπαϊκής” πολεμικής μηχανής. Μπορεί να ξεπεραστεί μια τέτοια “επιφύλαξη” και ο Γάλλος, Γερμανός, Φινλανδός, Ιρλανδός, Ισπανός κλπ να είναι διαθέσιμοι να τεθούν “υπό τους διπλωματικούς χειρισμούς” ενός Κύπριου ή Έλληνα ΥΠΕΞ ή ακόμη βαρύτερα “υπό τις διαταγές” ενός Κύπριου ή Έλληνα υπουργού Άμυνας. Αδιανόητο με βάση τα σημερινά δεδομένα.

Δεύτερον και καθοριστικό: Μια τέτοια εκδοχή είναι ασύμβατη με την λειτουργία συμμάχων εντός ΝΑΤΟ. Αυτό θα σημαίνει ότι ακριβώς συμβαίνει μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας: είμαστε σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ αλλά διμερώς μπορούμε να πάμε και σε πόλεμο – και επομένως να είναι αδιανόητο είτε να πάμε σε πόλεμο διαλύοντας de facto την συμμαχική μας σχέση, είτε να πάμε σε πόλεμο μεταξύ μας (κοντά στον οποίο φτάσαμε αρκετές φορές από την δεκαετία του ΄60). Την μία και μοναδική φορά που θεσμικά ετέθη το ζήτημα ευρωπαϊκής άμυνας, στην πάλαι πότε “Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση”-ΔΕΕ (ποιος την θυμάται άραγε;) για να γίνει μέλος η Ελλάδα λόγω ένταξης της τότε στην ΕΟΚ/ΕΕ έγινε κάτι απλό: άλλαξε το συγκεκριμένο άρθρο στο καταστατικό του οργανισμού που προέβλεπε αυτό που … προτείνει σήμερα ο Μακρόν!!

ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Άμυνα δεν μπορούν να μην έχουν …κοινούς συμμάχους ή κοινές απειλές. Εκτός αν ο Τράμπ … κάνει το “θαύμα” του με την Τουρκία, γιατί ο Ταγίπ δεν είναι γεωπολιτικά παράφρονας να κόψει τον νατοϊκό “γόρδιο δεσμό” της χώρας του. Από το εγχείρημα της “Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άμυνας” του 1948, στην ΔΕΕ του 1954 μέχρι σήμερα με την “Κοινή Πολιτική Ασφάλεια και Άμυνα”, η αντίληψη μιας “αυτοτελούς” ευρωπαϊκής άμυνας αποδυναμώνεται συνεχώς και η συλλογική άμυνα των μελών της ΕΕ γίνεται σταθερά αντιληπτή αποκλειστικά εντός νατοϊκού πλαισίου – πρακτικά δηλαδή διασυνδεδεμένη με την αμερικανική ασφάλεια.

Είναι προφανές ότι αν δεν είναι τα συνηθισμένα “λόγια του αέρα” (βερμπαλισμοί για κατανάλωση), ο Μακρόν κάτι … “άλλο” έχει υπόψη του και κάτι “άλλο” (ίσως πιο … γαλλικό) προωθεί. Η καλή δημοσιογραφία οφείλει να ερευνήσει την ουσία των επιδιώξεων του. Άλλωστε, ως φαίνεται, κανένα (… ακόμη) από τα “ευρωπαϊκά” σχέδια του Μακρόν δεν περπάτησε κι σ’όλα έφαγε “σκληρή πόρτα”  όποιον κι αν αυτά αφορούσαν…

Ωστόσο από ελληνική σκοπιά Αθήνα και Λευκωσία οφείλουν να ξεκαθαρίσουν έγκαιρα και έγκυρα με σαφήνεια, προσοχή και αποτελεσματικότητα την ελληνική στάση.

Τώρα πριν είναι πολύ αργά…