Δεσπόζει το πολιτικό survivor στη χώρα. Στη ζούγκλα χωρίς Ταρζάν, στην αρένα χωρίς θεατές.

Πράξεις και φράσεις ακατανόητες, συμμαχίες που χάνονται κι άλλες που φτιάχνονται, χωρίς εκ πρώτης όψεως να βγαίνει άκρη.

Αν όμως βάλουμε στα γεγονότα μία συνθήκη, σαν υπόθεση εργασίας, ήτοι την ανάγκη πολιτικής επιβίωσης, το ένστικτο αυτοσυντήρησης αν θέλετε,  τότε γίνονται όλα κατανοητά.

Ο Πρωθυπουργός χρειάζεται πολύ περισσότερο τον Πάνο Καμμένο από ότι τον Νίκο Κοτζιά. Είναι ανοησίες και καφενειακές κουβέντες τα “τον κρατάει από κάπου” κτλ. Η επιβίωση της Κυβέρνησης επιβάλλει τον αρχηγό των ΑνΕλ. Παρά τη δυσφορία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ο κύριος Τσίπρας θα πορευτεί με τον Πάνο Καμμένο, μέχρι το σημείο που δεν θα είναι πλέον συμφέρουσα και λειτουργική  η σύμπλευση.

Ο Πάνος Καμμένος θα μείνει μέχρι τέλους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα ψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών (εκεί μάλλον έχει διαμορφωθεί με άλλους συσχετισμούς το 151) αλλά δεν θα ρίξει και την Κυβέρνηση. Γιατί χρειάζεται πολιτικό χρόνο για να ανασυνταχθεί μετά τις πολλές διαφοροποιήσεις/οικειοθελείς αποχωρήσεις από το κόμμα του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έπεσε στην παγίδα της συμφωνίας των Πρεσπών. Την πήγε κόντρα, όπως θα έκανε κάθε αρχηγός της ΝΔ που θα ήθελε να μακροημερεύσει.

Αν ισχύει πως στην Κυβέρνηση πόνταραν στο παράλληλο όφελος του διχασμού της ΝΔ, τώρα πρέπει να χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο.

Συσπείρωσαν τη ΝΔ σε πρωτόγνωρο βαθμό για μη προεκλογική περίοδο αλλά και για τα δεδομένα ενός ανοικτά (και υπόγεια) πολυφωνικού και με πολλές στρατηγικές (και στρατηγούς) κόμματος, ενώ παράλληλα διαλύουν τους συνεταίρους ΑνΕλ!!!

Τώρα τρέχουν και δε φτάνουν και τα αστειάκια για την τοποθέτηση της κας Κουντουρά στην πρώτη θέση του Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ως ανέκδοτο δεν μπορούν να σταθούν.

Εδώ δεν λένε καν τη λέξη “Αστυνομία” για να μη δυσαρεστήσουν τους ψηφοφόρους και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους, θα βάλουν μια δεξιά πολιτικό στο Επικρατείας και όχι κάποιον/κάποια με αριστερό πρόσημο και συμβολισμό;

Με φόντο τις εκλογές λοιπόν ξεκίνησε ο μαραθώνιος του πολιτικού survivor.

Οι παίκτες είναι χωρισμένοι σε πολιτικές ομάδες, αλλά τελικά αυτό που μετρά είναι η ατομική επιβίωση.

Θα έχει πολλά επεισόδια, ανατροπές, αποχωρήσεις, ίντριγκες, πάθος για τα “έπαθλα”, που δεν είναι άλλα από την εξουσία, και τις βουλευτικές και ευρωβουλευτικές καρέκλες. Αλλά κυρίως θα δεσπόζει η λάσπη. Πάρα πολλή λάσπη. Για τον ανεμιστήρα, για το γραφείο, για το σπίτι, για το εξοχικό.

Νερό στον μύλο των διαξιφισμών, λάσπη στα μούτρα των αντιπάλων. Καθημερινό έπαθλο το (επικοινωνιακό και άλλο) φαγητό, αλλά κυρίως να λιώσουν στην πείνα οι απέναντι.

Χαμός θα γίνει με τις λίστες, ειδικά τις bleu, που με την προοπτική πολλών κοινοβουλευτικών εδρών υπάρχει ένας ανταγωνισμός, έως παροξυσμός.

Μιας και δεν έχει …Τανιμανίδη, θα κάνουμε περιγραφή των …αγωνισμάτων, αλλά και τη ζωή στις καλύβες, ιδίως στις μεγάλες, της Κυβέρνησης και της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Οι μικρές μέχρι και φωτιά μπορεί να πάρουν για να τραβήξουν την  προσοχή.

Και ας μην ξεχνάμε πως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης οδηγεί και στην αναπαραγωγή και σε κάθε περίπτωση υπερισχύει της αξιοπρέπειας, που είναι μια έννοια σχετική.

Και αφού δεν προλαβαίνουμε μέσα σε λίγους μήνες να κάνουμε την τεχνητή γονιμοποίηση τάση, το reality θα έχει, εκτός από καράτε και σεκς.