Οι εξελίξεις στην Βενεζουέλα είναι μια ενδιαφέρουσα “ευκαιρία” real politik, ακριβώς όπως η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από την Συρία, η βαθμιαία παραχώρηση στην Άγκυρα μιας εκτεταμένης ζώνης ασφαλείας βάθους 30 χλμ εντός της Συρίας κατά μήκους των συνόρων και η μεταφορά εκεί 4 εκ. σύρων προσφύγων (… και άλλων) για “ανθρωπιστικούς λόγους” – κι όλα αυτά ως αμερικανική “σφήνα” με σκοπό την “ρήξη” Μόσχας-Άγκυρας, αν η ρωσική διπλωματία δεν μπορέσει να αντιδράσει με την γνωστή ευέλικτη και πειστική διπλωματία της απέναντι στην Άγκυρα.
Δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής στο πλανήτη που δεν κατανοεί ότι στην Συρία, ο Ταγίπ με την επιδέξια διπλωματία του και βεβαίως με τα λελογισμένα ή μη ρίσκα που αναλαμβάνει διαπραγματεύεται με τους πάντες (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ αλλά και Ισραήλ, Ιράν, Αίγυπτο, Σ. Αραβία, Κατάρ) την ανάδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης – και ίσως είναι η πρώτη φορά που η διεθνής συγκυρία ενδέχεται να ευνοήσει το ρίσκο “ζωής και θανάτου” που έχει αναλάβει, αφού πρώτα εμπέδωσε την πολιτική κυριαρχία του και την εσωτερική σταθερότητα του καθεστώτος του.
Κάθε διπλωματική ενίσχυση του Ερντογάν οδηγεί σε αυξημένη πίεση σε Κύπρο και Ελλάδα, δύο χώρες στο “κατώφλι” εξόδου (;) της (γνωστής προελεύσεων) οικονομικής κρίσης με αδύναμες και κατακερματισμένες εσωτερικές πολιτικές ελίτ.
Κι αν στην Κύπρο η πολιτική κοιτασμάτων δημιούργησε ένα πλαίσιο ενίσχυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και στην Ελλάδα η τριγωνική διπλωματία με Αίγυπτο και Ισραήλ προσπαθεί να ενισχύσει την σταθερότητα στην Αν. Μεσόγειο, ωστόσο στο κρίσιμο θέμα των πιέσεων που δέχεται ακριβώς επί της κυριαρχίας της η Κύπρος με τις προκλητικές τουρκικές έρευνες, οι ΗΠΑ “κοιτούν αλλού”.

Κρατούν ως συνήθως “ίσες αποστάσεις”, ανέχονται και αντί να πιέσουν τον Ερντογάν εκεί ακριβώς που πράγματι τον πονάει -στα τετελεσμένα της κατοχής- διαπραγματεύονται μαζί του χρησιμοποιώντας παραχωρήσεις ανταλλαγμάτων στο Κυπριακό για να αποσπάσουν …νέες τουρκικές απαιτήσεις.

Ακόμη και οι πρόσφατες δηλώσεις για το Κυπριακό των ΗΠΑ στο τελευταίο Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν, ως συνήθως, “ήξεις αφίξεις” και αυτό είναι τόσο ξεκάθαρο που ουσιαστικά ενθαρρύνει την τουρκική προκλητικότητα.
Κι αυτό σε μια περίοδο που η Αθήνα (αλλά και σ’ ένα σημαντικό βαθμό και η Κύπρος) αναβάθμισαν (και ορθώς έπραξαν) την αμυντική συνεργασία με τις ΗΠΑ, πρακτικά ενισχύοντας τις αμερικανικές διευκολύνσεις,

Θα έπρεπε τουλάχιστον στον αμυντικό τομέα οι ΗΠΑ να ανταποκρίνονταν με ουσιώδη μέτρα ενισχύοντας δραστικά τουλάχιστον την ελλαδική και κυπριακή αμυντική ικανότητα. Δεν το έχουν πράξει ακόμη, ενώ η διπλωματία των “ίσων αποστάσεων” που ακολουθούν στο Αιγαίο και Κυπριακό ισοδυναμεί με εκείνο που Αμερικανοί διπλωμάτες τόνισαν ότι ο Πρόεδρος Τραμπ «μετρά τους φίλους του» στο ζήτημα της Βενεζουέλας.
Γιατί μπορεί η Αθήνα να έχει μάλλον ιδεολογικές προσεγγίσεις στο θέμα ενώ η Άγκυρα να έχει ιδιοτελή οικονομικά συμφέροντα με την λεγόμενη διακίνηση/εμπορία χρυσού, αλλά σήμερα η Ουάσιγκτον ζητά η Αθήνα να υιοθετήσει την αμερικανική πρωτοβουλία σ’ ένα θέμα καθαρά αμερικανικού ενδιαφέροντος.
Και πράγματι πολλές φορές στο παρελθόν, όπως π.χ. στον 2ο πόλεμο του Κόλπου, η Αθήνα έδωσε απίστευτες διευκολύνσεις (σ’ αντίθεση με την Άγκυρα), χωρίς να δει μια αμερικανική παρέμβαση που θα άλλαζε το βάρος της κατοχικής πραγματικότητας στην λύση του Κυπριακού.

Αλλά και σήμερα η Άγκυρα ασκεί συστηματικές και αυξανόμενες προκλήσεις με έρευνες στην Κύπρο και έξαρση των προκλήσεων στο Αιγαίο και η Ουάσιγκτον απαντά με δηλώσεις “ίσων αποστάσεων”, ενώ θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναπτύξει τουλάχιστον ναυτικές δυνάμεις επιτήρησης με τις γνωστές ναυτικές ζώνες ασφαλείας γύρω τους ακριβώς μέσα στις τουρκικές παράνομες “ναυτικές νότες”.
Προφανώς τα μεγέθη Ουάσιγκτον και Αθήνας είναι διαφορετικά, αλλά για μια μεγάλη δύναμη ισχύει το  «για να “λαμβάνει” πρέπει να μπορεί και να προσφέρει», γιατί έτσι λειτουργούν οι “στρατηγικοί εταίροι”.

Η Βενεζουέλα, (που έγινε αντιπολιτευτική “σημαία” στο ανούσιο εσωτερικό πολιτικό παίγνιο του “βγες εσύ να μπω εγώ”) έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται να είναι το σημείο “τομής” που θα κρίνει τις ελληνο-αμερικανικές σχέσεις.
Με κάποιο τρόπο θα βρεθούν οι κατάλληλες ισορροπίες, προφανώς Ελλάδα και Κύπρος χωρίς να λάβουν όλα αυτά που τους οφείλονται – ενδεχομένως γιατί από το πολιτικό σκηνικό μας απουσιάζουν προσωπικότητες όπως ο Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου ή ακόμη και ένας Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που γνώριζαν την τεράστια σημασία του να είσαι διπλωματικά αξιόπιστος.
Όμως τουλάχιστον η ελληνο-αμερικανική ομογένεια οφείλει να εξηγήσει στις άλλες ενδιαφερόμενες ομογένειες ότι η realpolitik απαιτεί συγκεκριμένες εκατέρωθεν δράσεις, τουλάχιστον στο επίπεδο του αμερικανικής πολιτικής.