(photo credit: Economist)

Η αμερικανο-τουρκική διελκυστίνδα καλά κρατεί, αυτήν την φορά εστιασμένη στην τουρκική προμήθεια των S-400 (που στο βάθος της έχει τον ρόλο της Τουρκίας στην υπό ρωσική επιρροή “τριγωνική σχέση” Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν στην συριακή κρίση). Πολλά λέγονται και γράφονται στα ΜΜΕ για την επιτυχή έκβαση των οικονομικών πιέσεων του Προέδρου Τράμπ στο θέμα της κράτησης του Πάστορα ως “υπόδειγμα” αποτελεσματικής διπλωματίας.

Ασχέτως αν η Τουρκία “απορρόφησε” (συγκυριακά αλλά όχι δομικά) τις “σεισμικές δονήσεις” στην οικονομία της με τις χρηματοδοτικές ενέσεις που δέχθηκε από τα αραβικά κράτη του Κόλπου, αλλά και από αλλού.

Και το θέμα δεν είναι πόσο μπορεί να αντέξει η ευάλωτη τουρκική οικονομία σε εντονότερες, δομικές, πιέσεις και τι πολιτικό-κοινωνικό αντίκτυπο θα έχουν στην τουρκική πολιτική ζωή, αλλά το κατά πόσο θα προκαλέσουν μια ευρύτερη οικονομική αστάθεια σε μια διεθνή οικονομική συγκυρία, όπου η μόχλευση είναι ο μοναδικός αλλά οριακός σταθεροποιητικός μηχανισμός.

Γιατί μπορεί η “οικονομία” να είναι το “μαλακό υπογάστριο” της Τουρκίας, αλλά η “Αχίλλειος Πτέρνα” της είναι το Κυπριακό. Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα που “θέλουν” να αγνοούν στην Ουάσιγκτον, είτε όσοι βρίσκονται στον Λευκό Οίκο, είτε στις γραφειοκρατίες του Στεϊτ Ντιπάρτμεντ και του Πενταγώνου, είτε στην πληθώρα των αμερικανικών “think tanks”.

Κι από μια άποψη αυτή είναι και η έμφαση στο πλαίσιο των “αμερικανικών στρατηγικών συμφερόντων” που υποτιμούν οι σχεδιαστές χειρισμών του ελληνικού και του ισραηλινού λόμπι. Αλλά και όσοι αναλυτές ή ερευνητές αδυνατούν να αναδείξουν αυτό το “κέντρο βαρύτητας” των αμερικανικών πιέσεων στην Άγκυρα.

Γιατί πράγματι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι στην “ζώνη ασφαλείας βάθους 30 χλμ στα συρο-τουρκικά σύνορα όπου η Άγκυρα επιθυμεί να αναπτύξει αποκλειστικά και μόνο τουρκικές ένοπλες δυνάμεις τον κύριο λόγο τον έχει πρωτίστως η Μόσχα και δευτερευόντως η Ουάσιγκτον (ιδιαίτερα μετά την απόφαση Τραμπ να αποσυρθεί από το Μαγκρίτ και τη Συρία γενικότερα, εγκαταλείποντας ακόμη και τις περίφημες αμερικανικές “περιπολίες” επιτήρησης κατά μήκος των συνόρων).

Στην Αν. Μεσόγειο όμως και κυρίως στις εξελίξεις του Κυπριακού, είναι η αποφασιστική διπλωματική και ναυτική παρέμβαση των ΗΠΑ που “τελειώνει” κάθε τουρκικό ρόλο. 

Γιατί τίποτε δεν μπορεί να εξελιχθεί στο Κυπριακό χωρίς την συγκατάθεση ή ανοχή της Ουάσιγκτον και αυτό είναι το “τίμημα” που δεν μπορεί να πληρώσει η οποιαδήποτε “ευρασιατική” επιλογή του Ταγίπ και η επιδίωξη να καταστεί η Τουρκία “pivotal state” ως υποκατάστατο της αδυναμίας να γίνει “περιφερειακή δύναμη”.

Και το ζητούμενο, άραγε, του πλήθους των αναλύσεων, εικασιών και δημοσιογραφικής έρευνας ποιο ακριβώς είναι;

Μήπως, επιτέλους, αντί να “ερμηνεύουμε” κάθε “απόσπασμα” δηλώσεων αμερικανικών ιθυνόντων απέναντι στους “χειρισμούς” του Ταγίπ, θα έπρεπε επίμονα να αναζητήσουμε το αν και κατά πόσο “ωριμάζει” στην αμερικανική πλευρά η διασύνδεση των αμερικάνικών πιέσεων στον Ταγίπ με τον τερματισμό των προκλήσεων και της κατοχής της Τουρκίας στην Κύπρο;

Γιατί μέχρι σήμερα είναι γεγονός ότι με κάθε επισημότητα η Ουάσιγκτον έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι η πολιτική της έναντι του Ταγίπ ΔΕΝ συνδέεται με την πολιτική του Ταγίπ στο Κυπριακό !!

Και αυτό είναι ένα θέσφατο της αμερικανικής πολιτικής που δεν έχει μεταβληθεί.

Αντίθετα, είναι φανερό σε κάθε σοβαρό παρατηρητή, ότι ο Ταγίπ έχει de facto διασυνδέσει την αμερικανο-τουρκική διαπραγμάτευση για τις “ευρασιατικούς” χειρισμούς του (Ρωσία, Ιράν, Συρία, κ.α.) με την σταθερή αμερικανική ανοχή των προκλήσεων και της στάσης του στο Κυπριακό (και φυσικά στο Αιγαίο).

Και θα μπορούσε κανείς να εικάσει (αυτήν την φορά έγκυρα με βάση τις πράξεις και απραξίες της αμερικανικής πολιτικής) πως στο κυρίως μενού της αμερικανο-τουρκικής διαπραγμάτευσης ΔΕΝ είναι ούτε οι Patriot, ούτε τα F35, τα οποία ΗΔΗ πολύ γενναιόδωρα (έναντι βέβαια σημαντικού ύψους πωλήσεων της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας, αλλά σε βάρος του ελληνο-τουρκικού στρατιωτικού συσχετισμού δυνάμεων) προσέφερε η Ουάσιγκτον στον Ταγίπ, ενώ αντίθετα μια τουρκική “λύση” στο Κυπριακό αποτελεί το ΚΥΡΙΟ πιάτο!!

Η παραδοχή αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική για οτιδήποτε επιμέρους μπορεί να επιτευχθεί στην “διαπραγμάτευση” μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας..

Και αυτή η έρπουσα (όσο και…”αθέατη”) διάσταση των εξελίξεων στην Αν. Μεσόγειο, τουλάχιστον σ’ ότι αφορά τις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις ως προς το Κυπριακό, απαιτεί επισταμένη παρακολούθηση, παρέμβαση και προετοιμασία.

Πολλά στο παρελθόν έχουν κριθεί από την ύπαρξη ή όχι ελληνικής ετοιμότητας στις αναφυόμενες διεθνείς συγκυρίες…