Πάμε κατευθείαν στα σοβαρά θέματα, που δείχνουν ελαφριά αλλά δεν είναι. Υπάρχει και αυτό της Παπαρίζου που την έκραξαν σου λέει θτα θόθιαλ για τα κιλά της και γέλασε κάθε πικραμένο χειλάκι.

Διότι το βασικό επιχείρημα του κάθε looser μπροστά σε κάθε επιτυχημένο είναι πάντα ένα: “ναι, αλλά πάχυνες”.

Πάμε στα βαριά: Τη χώρισε για μια πιτσιρίκα!

Αυτή είναι η είδηση που πέρασε στα ψιλά, εκτός από το φεγγάρι που επηρέασε τέσσερα ζώδια, τα άλλα το άρπαξαν λίγο, ίσα-ίσα στο φτερό.

Δεν έχει σημασία ποιος χώρισε ποια, θα μείνουμε στο όλο σύγχρονο δράμα που περικλείει, ενσωματώνει και συμπυκνώνει η είδηση.

Παρά το βαρύ βιογραφικό που χτίζει κανείς (καμία) επιμελώς, έρχεται η πιτσιρίκα και τα κάνει όλα λαμπόγυαλο. Οπότε αφού προβιβάστηκε νεότερη, κάποιες βγαίνουν στην αποστρατεία.

Και όλα φαίνονται φυσιολογικά. ΟΚ την παράτησε για μια πιτσιρίκα, αλλά η οικογένεια;

-Όχι δεν είχαν παιδιά μαζί.

-Α, οκ τότε, δε βαριέσαι, καλή καρδιά, υγεία να υπάρχει, ενώ όλοι είναι βέβαιοι: “κάπου θα έφταιξε κι αυτή”.

Η είδηση πάντως θα ήταν αν την παράταγε για κάποια 3-4 δεκαετίες μικρότερη από τη Ζωζώ.

Χαρές και πανηγύρια χθες στο Ζάππειο για τα 40 χρόνια ένταξης στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, που οποτεδήποτε κι αν γίνει ή αν γινόταν στο παρελθόν δημοψήφισμα στην Ελλάδα σχετικό με τη συμμετοχή μας στην όποια οικονομική, νομισματική, εμπορική Ένωση, χαλαρά  το εκλογικό σώμα θα έλεγε πλειοψηφικά “όχι σε όλα, ναι στη Eurovision”.

Και εδώ είναι δύσκολα τα πράγματα. Γιατί είναι δύσκολο να χωρίσεις την Ένωση, ειδικά αν δεν είσαι η Βρετανία.

Και να φύγεις να πας με μια πιο πιτσιρίκα, μεσογειακή Ένωση, δεν προκύπτει, γιατί θα πρέπει να φύγουν τουλάχιστον άλλοι τρεις, οι εξής 2, η Γαλλία.

Εκτός κι αν νιώσεις την ιστορικότητα των στιγμών και το πάρεις απόφαση, να ενωθείς λίγο περισσότερο με τις ΗΠΑ και πεις την Ευρώπη μουστόγρια και ξηγηθείς υπερατλαντικά κόζια.

Όπως ένα ταξίδι ακόμη και ως τον Ωρωπό, είναι βάλσαμο για τον κάθε χωρισμό.