Μια ημέρα με εντονότατες καταιγίδες που επηρέασε την Αττική ήταν και αυτή της 14ης Νοεμβρίου της Ολυμπιακής χρονιάς του 1896: ένα βαρομετρικό χαμηλό προερχόμενο από τα νοτιοδυτικά, προκάλεσε σφοδρές βροχοπτώσεις που προκάλεσαν συνολικά  62 νεκρούς.

Μιλάμε για την εποχή (μπελ επόκ;) που η Αθήνα είχε μόνο χωματόδρομο. Δίκτυα ομβρίων υδάτων και αποχετευτικού, ίσως υπήρχαν σε σχέδια.

Στις (τότε) παρυφές της πόλης ήταν πρόχειρα φτιαγμένες τρώγλες που στέγαζαν (λέμε τώρα) ένα κομμάτι του (φτωχού) πληθυσμού.

Ένα ακόμη στοιχείο που συνέβαλε στην καταστροφή ήταν πως ο Ιλισός τότε δεν είχε εκβολές στον Φαληρικό όρμο αλλά ενωνόταν με τον Κηφισό στην περιοχή του Ελαιώνα. Αναπόφευκτα όταν υπήρχαν μεγάλες νεροποντές, οι περιοχές γύρω από τον Ελαιώνα μετατρέπονταν σε τέλμα.

Μόνο στην περιοχή του Βατραχονησίου, κάτω από το Ζάππειο και αριστερά του Καλλιμάρμαρου, εκεί που σήμερα βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου, έχασαν τη ζωή τους δώδεκα άνθρωποι.

Σε ένα σπίτι στη δεξιά όχθη του Ιλισού ζούσε μια οικογένεια με τρία παιδιά. Ο Λεωνίδας, δυόμισι χρόνων, που κοιμόταν στην κούνια του, καθώς και ο εξάχρονος Ιάκωβος, ο οποίος βρισκόταν στον κάτω όροφο του σπιτιού. Η αδερφή τους ανέβηκε σε ένα κρεβάτι, αλλά βρέθηκε με το κεφάλι στο ταβάνι όταν νερά γέμισαν το δωμάτιο. «Μου ‘βγαλαν τα μισά μου μαλλιά για να με τραβήξουν, αλλά εγώ δεν ήθελα να φύγω αν δεν έσωζαν τα δύο μου αδερφάκια», έλεγε την επομένη στην εφημερίδα «Εμπρός».

Ένας εργάτης του Βασιλικού Κήπου δέθηκε με σχοινιά τα οποία συγκρατούσαν άλλοι και κατάφερε να μπει στο σπίτι όπου με αυτοθυσία βρήκε κι έσωσε το 6χρονο αγόρι. Ο μικρός Λεωνίδας είχε δυστυχώς παρασυρθεί μαζί με την κούνια του…

Η ακραία νεροποντή τον Νοέμβριο του 1896, έμεινε στην ιστορία ως “η πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου” γιατί  χτύπησε αλύπητα το “ανοχύρωτο” λεκανοπέδιο ανήμερα της γιορτής του.

Καταστροφές έγιναν και σε άλλες πεδινές ή παραποτάμιες γειτονιές της τότε Αθήνας.

Μεσούσης της νεροποντής ανατράπηκε η ατμομηχανή του τρένου που ερχόταν από Πάτρα, με αποτέλεσμα τον θάνατο του μηχανικού.

Οι μεγαλύτερες καταστροφές προκλήθηκαν όμως την ημέρα εκείνη στον Πειραιά, ο οποίος θρήνησε τους περισσότερους νεκρούς.

Σαράντα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότερα από 450 σπίτια κατέρρευσαν.

Το Φάληρο έγινε ένα με τη θάλασσα και τα Καμίνια έγιναν για λίγο νησί, όταν αποκόπηκαν από την υπόλοιπη πόλη, εξαιτίας των ορμητικών χειμάρρων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, εκείνη τη μέρα έπεσαν συνολικά 150,2 χιλιοστά νερού μέσα σε 11 ώρες και 40 λεπτά!

Απουσία υποδομών, κρατικής μέριμνας και αυτοθυσία των απλών ανθρώπων να σώσουν ό,τι σωζόταν. Δεν αλλάξαμε και πολύ αν σκεφτούμε τη Μάνδρα, την Εύβοια και όλες τις λοιπές σφοδρές βροχοπτώσεις.

Πολλές φορές τη βγάλαμε καθαρή. Με σχέδιο και τύχη, που πάντα χρειάζεται.