Ακόμη μία τρομοκρατική ενέργεια στην καρδιά της Ευρώπης. Εννιά νεκροί στο Mall του Μονάχου.

Η τρίτη μέσα σε μόλις οκτώ ημέρες και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα μετά από λίγα χρόνια όλες αυτές οι επιθέσεις να μη συνδέονται μεταξύ τους.

Η πολιτική ορθότητα στην Ευρώπη δεν κατονομάζει καν τον ISIS. Κι όμως είναι ο δυτικός συνασπισμός που τον βομβαρδίζει, που τον έχει οδηγήσει σε απώλεια εδαφών όσων η Ιρλανδία μέσα στο τελευταίο έτος!

Άρα δύο τινά συμβαίνουν: η μία περίπτωση είναι όλοι αυτοί οι μακελάρηδες να έχουν σtρατολογηθεί και εκπαιδευτεί από το Ισλαμικό Κράτος με σκοπό επιθέσεις “ασύμμετρες'” προς τον άμαχο πληθυσμό και απώτερο στόχο να αναθεωρήσουν οι δυτικές κυβερνήσεις τη στάση τους στη Μέση Ανατολή.

Πρόκειται για την επικρατέστερη άποψη, η οποία στις επιθέσεις σε Παρίσι και Βρυξέλλες επιβεβαιώθηκε.

Υπάρχει όμως και η άλλη πιθανότητα, τουλάχιστον για κάποια από τα ομαδικά εγκλήματα που ο δυτικός κόσμος παρακολουθεί αποσβολωμένος: να πρόκειται για επιθέσεις εμπνεόμενες από τον ISIS, από νέους ανθρώους που ριζοσπαστικοποιούνται χωρίς άμεση επαφή με κάποιο κέντρο που δίνει εντολές και κατευθύνσεις.

Πάντως, το Ισλαμικό Κράτος είχε προαναγείλει την επόμενη επίθεση στη Γερμανία. Το έκανε με σχέδιο ή για να δώσει την κατεύθυνση στους συμπαθούντες;

Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το καλό σενάριο για τη Δύση είναι να κατευθύνονται κεντρικά όλες αυτές οι επιθέσεις.

Αν μπορεί το Ισλαμικό Κράτος να μετατρέπει μόνο και μόνο με την προπαγάνδα του “φιλήσυχους” πολίτες δήθεν προσαρμοσμένους στις δυτικές κοινωνίες σε κομάντο αυτοκτονίας, τότε πρόκειται για αληθινό εφιάλτη.

Η θρησκεία πρωτίστως και δευτερευόντως η γλώσσα θα πραμείνουν για πάντα οι παράγοντες που θα αποτρέπουν την αφομοίωση, θα κάνουν την πολυπολιτισμική κοινωνία, μία λάθος σύλληψη της νεωτερικότητας.

Στη χώρα μας οι θιασώτες της πολυπολιτισμικής κοινωνίας συνδέονται με το αυτοαποκαλούμενο “προοδευτικό φάσμα”, ενώ στην ουσία πρόκειται για το εποικοδόμημα της διαρκούς ανάγκης των ισχυρών δυτικών οικονομιών για διαδοχικά κύματα φθηνού εργατικού δυναμικού.

Η Δύση έρχεται αντιμέτωπη όχι μόνο με την αντίδραση στη στρατιωτική της δράση, αλλά κυρίως απέναντι στις “παραγωγικές σχέσεις” που εγκαθίδρυσε σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον.