Μεγάλη κουβέντα γίνεται για τις γαλλικές εκλογές. Τα τελευταία διακόσια χρόνια οι γαλλικές επιρροές στα ελληνικά τεκταινόμενα ήταν πάντα σημαντικές, αν και ποτέ κυρίαρχες.

Θα προσεγγίσουμε μεθοδολογικά αιρετικά το ζευγάρι Μακρόν-Λεπέν. Θα υποθέσουμε και για τους δύο μονομάχους ότι ο καθένας αν εκλεγεί θα είναι το χειρότερο δυνατό, ότι θα ξεπεράσει όλες τις προεκλογικές κατηγορίες των αντιπάλων του.

Ο Εμμανουέλ Μακρόν λοιπόν, ένα  golden boy και όργανο των ελίτ, διάγει μια νεοφιλελεύθερη ως προς τα οικονομικά Προεδρία, ενώ είναι υποτακτικός στη Γερμανία.

Στο μεταναστευτικό είναι σχετικά χαλαρός και η Γαλλία απορροφά το κομμάτι των ροών που της αναλογεί ως το 2022.

Η Μαρίν Λεπέν από την άλλη, εκλέγεται και ξεκινά άμεσα τη διαδικασία φυγής της Γαλλίας από το ευρώ και μεσοπρόθεσμα από την ΕΕ.

Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι τεχνικά και δημοσιονομικά κάτι τέτοιο είναι εφικτό, είναι ένα τεράστιο πλήγμα προς την ΕΕ. Βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον αυτοί που θα την πληρώσουν θα είναι οι φτωχότερες χώρες και Περιφέρειες, μιας και τα χρήματα από τις Βρυξέλλες θα μειωθούν δραματικά.

Περαιτέρω: μια ΕΕ που θα πνέει τα λοίσθια θα αφαιρέσει το νούμερο ένα χαρτί της ελληνικής διπλωματίας, που στις διμερείς σχέσεις χώρων υπό ένταξη παίζει κυρίαρχο ρόλο: φανταστείτε το πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων να μην αφορά κανέναν γείτονα μας, μικρό ή μεγάλο.

Πάμε και στο μεταναστευτικό, το «μεγάλο χαρτί» της Λεπέν (εκτός κι αν κάποιος θεωρεί ότι είναι επιχείρημα το ότι ο Μακρόν είναι άτεκνος…)

Εκλέγεται λοιπόν η Μαρίν και κλείνει τα σύνορα. Απελαύνει παράτυπους μετανάστες και κάνει τη Γαλλία φρούριο. Ταυτόχρονα κλείνει οριστικά ο δρόμος και προς τη Βρετανία. Από τις τρεις μεγάλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης οι δύο θα έχουν κλειστά σύνορα για τους πρόσφυγες-μετανάστες.

Δεν μπαίνουμε καν στη λογική να κρίνουμε τις ιδεολογικές καταβολές των δύο αντιπάλων, γιατί τα εθνικά συμφέροντα είναι πάνω από την όποια ιδεολογία, τουλάχιστον στα κράτη που ακόμη επικρατεί η κοινή λογική και όχι οι τάσεις αυτοχειρίας.

Αν θέλετε όμως κι ένα σχόλιο πάνω σε αυτό, ο Μακρόν φέρεται να είναι ένας νεοφιλελεύθερος διεθνιστής που μπορεί να αποδειχτεί Κεντρώος Πατριώτης, ενώ η Λεπέν ηγείται ενός παραδοσιακά ακροδεξιού κινήματος που κάτω από την “εθνιστική μπογιά” κρύβει (όχι πάντα επιμελώς) ναζισμό, ολοκληρωτισμό και νεοφασισμό.

Το copy-paste μέρους του λόγου του Φιγιόν εκτός από ένδεια σοβαρού πολιτικού λόγου -πέρα από εύκολους εξυπνακισμούς κατανοητούς από όλους- δείχνει σημάδια και «κρυφής ατζέντας» της Λεπέν.

Επίσης κρυφή ατζέντα μπορεί να έχει κι ο Μακρόν, η δική του όμως δε θα βλάψει την Ελλάδα, ως πλήρες μέλος της ΕΕ, αν και χρόνια σε «Πρόγραμμα».

Το μη χείρον βέλτιστον : για την Ελλάδα και τις προοπτικές της η θετική εξέλιξη στις γαλλικές εκλογές είναι μακράν ο Μακρόν.

Εκτός κι αν κάποιος έχει έτοιμη μια υπερεθνική συμμαχία με τα προτερήματα (χωρίς τα προβλήματα και τις δυσλειτουργίες) της ΕΕ και δεν μας την αποκαλύπτει.

Στην ίδια λογική μπαίνουν και οι Γάλλοι ψηφοφόροι: μια κακή διαχειριστικά Προεδρία διορθώνεται,  μια κακή γεωστρατηγικά Προεδρία δύσκολα.

Για αυτόν και μόνο το λόγο είναι φαβορί ο Μακρόν…