Βρέθηκε το δαχτυλίδι του Πόντιου. Του Πιλάτου. Απομένει να βρεθεί σε ποιον το έδωσε. Ποιον έχρισε διάδοχο δηλαδή.

Είναι ζήτημα χρόνου να ανακαλυφθεί η αυθεντική επιστολή, με την οποία διορίζει τον νέο έπαρχο.

Και ασφαλώς θα την προμηθευτούμε σε λογική τιμή, μέσα από το εμπόριο της τηλεοράσεως.

Κάτι σαν Νομάρχης ήταν δηλαδή, μη αιρετός, με βύσμα στη Ρώμη.

Μετά που έγιναν εκλεγμένοι έβαλε για Δήμαρχος Βηθλεέμ και Περιχώρων, αλλά δεν τον εξέλεξαν οι γυναίκες (τα αγόρια τα είχε στείλει από νωρίς στον Ύψιστο).

Στα ελληνικά λοιπόν το ΠΙΛΑΤΟΣ. Στα κεφαλαία. Ανάμνηση μιας τεράστιας μιας ανεπανάληπτης γλωσσικής αυτοκρατορίας.

Γιατί ας μην κάνουμε λάθος: επειδή υπάρχουν οι «ελληνέμποροι», δεν σημαίνει πως ο πολιτισμός μας είναι πιο κοντός από ό,τι νομίζαμε.

Οι πονηροί που τον προσαρμόζουν στις επιδιώξεις τους είναι ‘κοντοί’. Αλλά πια τους ξέρουν όλοι και από την ανάποδη.

Ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, δεν τους γνωρίζει σε βάθος μιας και δεν υπάρχει πια η ειδικότητα.

Παγκόσμιος θαυμασμός λοιπόν για το δαχτυλίδι του Πόντιου.

Κι όσοι αισθάνονται ‘Έλληνες κατά λάθος’ υπάρχουν τόσο ωραίες χώρες για να δώσουν τα φώτα τους στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Αυτή τη γωνιά την έχουμε καβατζώσει. Ήταν, είναι και θα είναι πάντα Ελλάδα, με ό,τι αυτό σημαίνει, ανεξάρτητα με τι καταλαβαίνει ο καθένας μας.

Ακόμη και για αυτούς που αισθάνονται ίσοι ή ανώτεροι από ένα τουλάχιστον τρισχιλιετή πολιτισμό.

Διότι είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται Έλληνες. Κι ας είναι και στο εξωτερικό. Κι ας παίζουν και στο ΝΒΑ.

Ο ελληνισμός είναι οικουμενικός. Δεν χωρά σε κανένα πακέτο προσφοράς, δεν μετριέται με ψήφους, δεν έχει στόχο πωλήσεων.

Είναι αυτές οι λεπτές διαφορές που δεν μας έμαθαν στο «ασπρόμαυρο» σχολείο…