Τ΄ Αϊ Γιάννη θα’ τανε θαρρώ…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ο Αλέκος Πατσιφάς δημιουργεί μια νέα δισκογραφική εταιρεία, τη Λύρα. Στόχος του η ανανέωση της  ελληνικής μουσικής σκηνής. Μαζί με το Γιώργο Παπαστεφάνου και με ένα νέο συνθέτη που ήρθε από το Παρίσι δημιούργησαν ένα μουσικό ρεύμα διαφορετικό από το καθιερωμένο στυλ της εποχής, το Νέο Κύμα.

Έτσι μπήκε στην ελληνική δικογραφία ο Γιάννης Σπανός. Συνθέτοντας ευαίσθητες, ρομαντικές μπαλάντες που σε λίγο καιρό κατέκλυσαν μικρά μαγαζάκια στην Πλάκα που μοιάζαν με μικρά κουτιά, boite στα γαλλικά.

Τα τραγούδια του Γιάννη Σπανού, τραγούδια τρυφερά, δροσερά και ερωτικά, αγκαλιάστηκαν από τη νεολαία της εποχής και σημάδεψαν τουλάχιστον μια γενιά.

Είναι τα τραγούδια των γονιών μας στην ουσία. Όσοι μεγαλώσαμε στα ΄70ς και στα ΄80ς αποκλείεται να μην έχουμε ακούσει, έστω και κατά λάθος Σπανό.

Αλλά και μετά με το σουξέ “ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ”, αλλά και με το “δεν είσαι έρωτας εσύ” μια μεγάλη επιτυχία των 2002 GR.

Κι όμως είναι ο ίδιος συνθέτης!!!

Αν χαρακτηρίζει κάτι τις δημιουργίες του Σπανού, αυτό είναι η ευγένεια. η τρυφερότητα και ένα μουσικό ήθος που χαρακτήριζε και τον ίδιο ως άνθρωπο.

Η καρποφορία του ήταν πολύ μεγάλη και υψηλής αισθητικής.

Την Οδό Αριστοτέλους, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, την έχει σιγοτραγουδήσει όλη η Ελλάδα. Και πόσοι δεν έχουν δακρύσει

Κάτω από τη Μαρκίζα του Μάνου Ελευθερίου. Η Τρίτη Ανθολογία είναι ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας μέσα στην πρώτη δεκάδα. Εκεί γνωρίσαμε τον Κώστα Καράλη να τραγουδάει για τον Ιδανικό και ανάξιο Εραστή του

Νίκου Καββαδία και για το Σπασμένο Καράβι του Γιάννη Σκαρίμπα. Πόσοι δεν ένιωσαν σαν τον Τρελό που ερμήνευσε ο Σταμάτης Κόκκοτας.

Είναι τόσα πολλά τα όμορφα τραγούδια που έχει γράψει που τον θέτουν στο ίδιο ψηλό βάθρο με τους άλλους σπουδαίους συνθέτες της γενιάς του. Μια ρομαντική κι ευγενική ψηφίδα στο ψηφιδωτό του νέου ελληνικού πολιτισμού.