Απλός όπως πάντα, συγκινητικός όσο ποτέ άλλοτε, πράος, μειλίχιος, με την εντιμότητα και τη σπάνια αρετή να λέει «δεν γνωρίζω», με την επιστημονική του αβεβαιότητα, ο άνθρωπος που απεκδύεται το ρόλο του προτύπου, που αναγνωρίζει πως έχει αδυναμίες, με το προσωπικό του ύφος που καθήλωσε το 96% μιας κοινωνίας, που τον αποδέχεται πλήρως σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις (βέβαια άλλα θα έλεγαν σε διαφορετική συγκυρία)

Ένας λαός που κατάλαβε πως δεν κάνει σπέκουλα, δεν αβαντάρει την Κυβέρνηση, που αντελήφθη τη σοβαρότητα της κατάστασης μέσα από τα λόγια του, που τον εμπιστεύτηκε, βάζοντας στην άκρη τις οργίλες φωνές, τις ανοησίες της κάθε αγέλης, την πνευματική ψώρα του «κάτι μας κρύβουν».

Διότι χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, οι εβδομάδες ξαναέχουν Κυριακές.

Που προειδοποιούσε γλυκά, που εμψύχωνε σαν μεγάλος στρατηγός, που έδινε ελπίδα στη μιζέρια των άδειων δρόμων και των κλειστών καταστημάτων.

Λένε πως οι νίκες έχουν πολλούς πατεράδες και ναι, είναι άδικο, γιατί χιλιάδες άνθρωποι κυρίως υγειονομικοί, έδωσαν και την ψυχή τους μέσα στην πανδημία, αλλά η μερίδα του λέοντος του ανήκει.

Διότι αυτή η μάχη (μακάρι και ο πόλεμος) κερδήθηκε επικοινωνιακά.

Κλασικά στη φαρέτρα μας τα όπλα ήταν λίγα. Αλλά ο ανθός της χώρας βρέθηκε για μια φορά στο προσκήνιο.

Αυτός, μια γροθιά μαζί με όλους. Με την υπάλληλο των σούπερ μάρκετ που πήγε στη δουλειά κι ας είχε να αντιμετωπίσει ορδές κόσμου. με τον κούριερ που μετέφερε προϊόντα στα σπίτια, με όλους όσους δεν άφησαν την κοινωνία και την οικονομία να γίνουν ρημαδιό, εργαζόμενοι έστω λιγότερο, έστω από το σπίτι.

Και έτσι ταπεινός θα αποσυρθεί από τη δημοσιότητα, ευχόμενος να μη χρειαστεί να επανέλθει για τον κορωνοϊό και τις παραφυάδες του.

Γιατί του αρκεί που τον αγαπούν τέσσερις άνθρωποι. Κι ας είναι στην πραγματικότητα 14 εκατομμύρια…

Να αντιστρέψουμε την παλιά ατάκα, με πολύ θετικό πρόσημο: «αυτή είναι η Ελλάδα!».

Σωτήρη Τσιόδρα, η Ελλάς ευγνωμονούσα!