Δε υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι ο Έλληνας Jordan. Μιας και μεσουράνησαν την ίδια πάνω κάτω εποχή, έπαιζαν στην ίδια θέση και κυρίως είχαν τεράστια επίδραση στο ίδιο το άθλημα, τα σύνορα του οποίου ξεπέρασαν.

Μπορεί σε ένα νορβηγικό ψαροχώρι να μην είχαν ιδέα που πέφτει η Ελλάδα, όμως όλοι ήξεραν τον καλαθοσφαιριστή Νίκο Γκάλη.

O GOAT του ελληνικού μπάσκετ είναι ασφαλώς ο Νίκ δε Γκρικ. Κι αν ο Μάικλ είχε τον Σκότι Πίπεν δίπλα του με τον οποίο συγκρότησαν ένα ανεπανάληπτο δίδυμο, ο Νικ είχε τον Παναγιώτη Γιαννάκη, που ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη στα 25 του, όντας τότε το απόλυτο τοτέμ της εγχώριας μπασκετικής παραγωγής.

Κι αν ο Τζόρνταν έπεσε πάνω στους σκληροτράχηλους και με Αζάια Τόμας Πίστονς, που του έφραξαν το δρόμο για τον τίτλο για μια τριετία, ο Γκάλης και ο Άρης του Γιάννη Ιωαννίδη έπαθαν το απόλυτο κάζο το 1984.

Τη μεγάλη Τετάρτη, 18/4/84 στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, θα χάσουν από τον ΠΑΟΚ του Φαίδωνα Ματθαίου, του Φασούλα, του Σταυρόπουλου, του Αλεξανδρή, σε ένα ματς που έμεινε στην ιστορία ως “ο τελικός των ξυρισμένων κεφαλιών”, μιας και οι παίκτες του ΠΑΟΚ πέρασαν πριν το ματς από τον μπαρμπέρη για ένα αυστηρό, με την “ψιλή”, όπως έλεγαν τότε.

Σε λίγο καιρό θα χάσει και το Πρωτάθλημα από τον ισχυρό ΠΑΟ σε ένα ματς που Κάπος, Ανδρίτσος, Στεργάκος νίκησαν τον Άρη του Νικ, του Ρωμανίδη, του Φιλίππου, του Δοξάκη.

Οι αντίπαλοι εφησυχάζουν, θεωρώντας πως ο Άρης θα κάνει χρόνια να συνέλθει από τη διπλή “σφαλιάρα”. Συνέβη το ακριβώς αντίθετο! Έκανε χρόνια να χάσει: Ανέβηκε ο Γιαννάκης και ξεκίνησε η αυτοκρατορία.

Όπως οι Μπουλς έτσι και ο Άρης, έφτασαν στο απόγειό τους με τους ηγέτες τους και ακόμη δεν έχουν καταφέρει να τους ξεπεράσουν, να επαναλάβουν τους θριάμβους τους.

Κάπου εδώ σταματούν οι ομοιότητες: ο ξανθός δεν έγινε ποτέ ένας μειλίχιος και φιλόσοφος Φιλ Τζάκσον μιας και προτιμούσε το κοουτσάρισμα με “γαλλικά” και όλα τα εξαπτέρυγα.

Και κυρίως το τελευταίο ματς. Ή μάλλον τα τελευταία ματς.

Στις 18/10/1994, ο ΠΑΟ παίζει ένα εύκολο ματς με τους Αμπελόκηπους, μετά την ήττα από το Περιστέρι: ένας αγώνας που ακόμη μνημονεύεται, ως το τελευταίο που ο Νικ πάτησε στο παρκέ, έστω για προθέρμανση.

Δεν έπαιξε καν, πως να είναι αυτός ο last dance της καλαθομηχανής;

Ο αείμνηστος Πολίτης δε θα βάλει πεντάδα τον Νικ, δεν θα τον χρησιμοποιήσει σε όλο το πρώτο ημίχρονο. Ο “θεός” του ελληνικού μπάσκετ δε θα καταδεχτεί να βγει καν στο παρκέ στο β΄. “Στομαχικές διαταραχές” είναι η επίσημη εκδοχή: προφανώς έβλεπε τον Πολίτη και του γύριζαν τ΄άντερα, μιας και ήταν αυτός που είχε ψήσει τον Παύλο να εμπιστευθεί τον ευρωκόουτς.

Είχε προηγηθεί ένας ακόμη τελευταίος χορός: το Μάιο του 1992, με τον Άρη των τεράστιων προβλημάτων να επικρατεί της ΑΕΚ στον τελικό Κυπέλλου. Μόνο 18 πόντους εκείνη τη βραδιά ο Γκάλης, στο τέλος μιας δύσκολης χρονιάς  (υπηρεσιακός προπονητής για τον Άρη στο ματς αυτό ο Μέμος Ιωάννου.

The last dance με τα εθνικά χρώματα

Στο Ευρωμπάσκετ του 1991 πήγαμε με φιλοδοξίες για μετάλλιο, όμως η χημεία του παρελθόντος δεν υπήρξε. Έλειψαν από εκείνη την ομάδα Φάνης Χριστοδούλου και Νάσος Γλακτερός, αμφότεροι με εγχειρήσεις στα γόνατα. Ίσως αν έπαιζαν όλα να ήταν διαφορετικά.

Θα πάμε καταχρηστικά ίσως για να βρούμε το last dance του Νικ στην Εθνική. Είναι το 1989, παίζει μόνος του τη Σοβιετική Ένωση στον ημιτελικό, που βλέπει το φάντασμα του 87 ξανά.

Κιουμουρτζόγλου στον πάγκο και παίζουμε το άχαστο σύστημα η μπάλα στον Γκάλη και οι υπόλοιποι στις γωνίες.

Έχει βάλει 45 πόντους, αλλά στην κρίσιμη επίθεση, ένας αιφνιδιασμός που δε βγήκε, τον κλείνουν τρεις παίκτες, τον αναγκάζουν να βγει έξω από το παρκέ, αλλά ο διαιτητής δεν τον βλέπει καθώς τον κυνηγούν και δεν υπάρχει οπτικό πεδίο .

Δίνει μια πάσα ανάγκης στον Φάνη, που με το σκορ στο 80-78, δε θέλει να ισοφαρίσει, αλλά να περάσει μπροστά: θα βγει έξω από τα 6.25 και θα το παστελώσει. Ασιάλωτο. Αγγιχτάρα. Ο Νικ πανηγυρίζει πριν η μπάλα φτάσει στο καλάθι. Ο Νικ ήξερε…

Ίσως να μη το φανταζόταν, αλλά αυτή η φάση ήταν η τελευταία μεγάλη στιγμή του Νίκου Γκάλη. Μάλλον είναι το δικό του “last dance”.

Και για να αντιληφθούμε όλοι περί τίνος πρόκειται, ο Νικ όπως και το 1987 σπαράλιασε τη σοβιετική μηχανή, που ενδιάμεσα πήρε το χρυσό Ολυμπιακό στη Σεούλ, νικώντας τις ΗΠΑ του “ναυάρχου” Ρόμπινσον, αλλά και τους πλάβι του “ψαρωμένου” τότε Ντούντα.

Και το κατόρθωμα αυτό θα μείνει ακατάρριπτο. Οι διάδοχοι Ρώσοι δεν είναι το ίδιο. Χωρίς μόνο και μόνο τους Λιθουανούς είναι μικρότερου βεληνεκούς ομάδα.

Οι Σοβιετικοί έπεσαν θύματα του γκάνγκστερ, του ενός και ανεπανάληπτου Νίκου Γκάλη, του ανθρώπου που έφερε τον επαγγελματικό αθλητισμό στη χώρα, του παίκτη που αποθεώθηκε στο Παλαί το 2013, του “θεού” που μπήκε στο Hall of Fame το 2017.