Η ιστορική φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή 32 χρόνια πριν, μοιάζει και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ.

Και για αν μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, το 1989 ήταν απλά μια εκλογική χρονιά. Οι μισοί θέλαν να φύγει το ΠΑΣΟΚ, οι 4 στους 10 να μείνει να συνεχίσει το έργο του, το 10% ήταν με το τιμημένο ΚΚΕ, που θα γινόταν Συνασπισμός, κάτι σαν παππούς του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.

Υπήρχε το σκάνδαλο Κοσκωτά, στο οποίο όλες οι εφημερίδες και όλοι οι εκδότες έβγαζαν στη φόρα σε ένα πρωτοφανή ανταγωνισμό. Στο ΠΑΣΟΚ είχε μείνει μόνο η Αυριανή του Κουρή. Μετά οι άλλοι έγραφαν για το “βρόμικο ΄89” και ο Κουρής έκραζε χυδαία τον Αντρέα.

Πολιτική θα πείτε. Πάμε στα σημερινά. Υπάρχουν πρωτόκολλα υγειονομικά στα σχολεία. Και έρχεται ο τάδε γονιός, λίγο σαλταρισμένος, λίγο να κάνει εφέ, λίγο να ξεσπάσει μιας και δεν μπορεί να πάει ούτε γήπεδο και τα χώνει σε δασκάλους, καθηγητές, Διευθυντές, Διευθύντριες, στο σύμπαν το ίδιο.

Είναι αυτός που είναι κάτοχος της μοναδικής αλήθειας, είναι ο περιφρουρητής του Συντάγματος, ο ιππότης της στρογγυλής τραπέζης των αρνητών, ο τιμωρός των συστημικών και της επιστημονικής πρακτικής.

Η άλλη απειλεί με μηνύσεις μια γιατρό, γιατί ήθελε να θεραπεύσει τον πατέρα της με την επιστήμη και όχι με την αλόη.

Τώρα γιατί πήγε στο Νοσοκομείο και δεν τον έβγαλε μια βόλτα στον κήπο είναι ένα ερώτημα.

Θα επιληφθούν οι εισαγγελείς σου λέει, ενώ οι περιπτώσεις είναι για τους Ψυχιάτρους, που είναι λίγοι, είναι δύσκολη και ελάχιστα δημοφιλής ειδικότητα. Φταίνε ίσως και οι ταινίες του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου, που παρουσίαζαν τους Ψυχίατρους, ημίτρελους, καρικατούρες, ψιλοψέκ.

Και λένε οι επιδημιολόγοι πως στη Βόρειο Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα, τίποτα, χαμπάρι.

Σα να θέλει η Θεσσαλονίκη να πάρει τα πρωτεία από την Αττική στα κρούσματα.

Και επιδημία καταλήψεων έχει αρχίσει να εμφανίζεται, μόνο που μιας και τα μαθήματα δε θα χάνονται αλλά θα γίνεται διαδικτυακά, κάτι μας λέει πως δε θα γίνουν σε μαζική κλίμακα.

Είναι μετά να μην τα βάλει με τον κορωνοϊό ο μαθητής. Για πάρτη του στήθηκαν οι πλατφόρμες, για αυτόν τα εμβόλια, για αυτόν τα τεστ.

Η διαφορά με το 1989 είναι πως η τηλεόραση ήταν κρατική και δε θα έδειχνε τίποτα από αρνητές, οι οποίοι θα ήταν ελάχιστοι, μιας και το πλησιέστερο σε κοινωνικά δίκτυα ήταν τα καφενεία και τα ουφάδικα-μπιλιαρδάδικα, οι καφετέριες, τα ουζερί και οι ταβέρνες.

Η διαφορά είναι επίσης πως τότε, στις αρχές του 1989, Υπουργός Υγείας ήταν ο Απόστολος Κακλαμάνης, που θα τα έπαιρνε στο κρανίο με όλα αυτά.

Και το βασικότερο όλων, είναι πως θα έδινε γραμμή το κόμμα (ένα ήταν το κόμμα) δια των κλαδικών και των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών φορέων για μαζικό και αντικαπιταλιστικό εμβολιασμό και θα εμβολιάζαμε  αβάδιστα μέχρι και τις γαρδένιες στα μπουζουξίδικα.