Τα κυρίαρχα διεθνοπολιτικά μοντέλα της Δύσης, αδυνατούν όχι μόνο να προβλέψουν εισβολές σαν τη ρωσική στην Ουκρανία, αλλά μοιάζουν πιο ξεπερασμένα και από τα ανατολίτικα παζάρια.

Η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κατά την προσφιλή έκφραση της εποχής το 1989 είχε ως άμεση συνέπεια την αλαζονική αναγγελία του «τέλους της ιστορίας».

Κάτι που μοιάζει πια, και είναι, μια τεράστια ανοησία.

Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Francis Fukuyama, στο διάσημο βιβλίο του “The End of History and the Last Man” προχώρησε τότε στη μεγαλόστομη εκτίμηση για εξάλειψη των δομικών συγκρούσεων στην κατοπινή ιστορία της ανθρωπότητας.

H κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων σοβιετικού τύπου συγκλόνισε τον κόσμο πριν τριάντα και βάλε χρόνια ενώ απέδειξε καταφανώς πως η ισότητα δεν μπορεί να νοηθεί ανεξάρτητα προς την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Κατά την πρώτη δεκαετία λειτουργίας του ιδεολογήματος περί «τέλους της ιστορίας», οι συνεχιζόμενες (εμφύλιες και διεθνείς) πολεμικές συγκρούσεις αποδίδονταν αποκλειστικά σε «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» εναντίον παραφρόνων δικτατόρων και ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτέμβρη πήγαμε στο αφήγημα της «σύγκρουσης των πολιτισμών».

Η θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισμών» (clash of civilizations) διατυπώθηκε από τον Samuel Huntington και φιλοδοξούσε να εισφέρει μια διαφορετική ανάγνωση της φύσης των πολεμικών συγκρούσεων.

Συγκεκριμένα, παρουσίαζε τον πόλεμο ως φαινόμενο εντελώς ανεξάρτητο κι αποκομμένο από τις οικονομικές διαφορές μεταξύ εθνών και ομάδων εθνών.

Σύμφωνα με την αντίληψη του Huntington, οι ένοπλες συρράξεις απηχούν συγκρούσεις αποκλειστικά και μόνο στο πεδίο του “εποικοδομήματος” της μαρξιστικής θεωρίας, κυρίως δηλαδή θα είναι θρησκευτικοί πόλεμοι.

Με ιδεολογικό υπόβαθρο την  θεώρηση του κόσμου από τον Huntington, νομιμοποιήθηκαν οι επεμβάσεις «Σοκ και Δέος» του George W. Bush σε Αφγανιστάν (2001) και Ιράκ (2003).

Μετά ήρθε η Συρία. Πεδίο βολής φαιό που ασκήθηκαν ξένοι φαντάροι, κάνοντας τη χώρα λαμπόγυαλο. Ο αγαπητός των Ρώσων Άσσαντ παρέμεινε στην εξουσία, με την επιμονή και κυρίως το στόλο της “Αρκούδας”.

Μισό εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε ένα δεκαετή συχνά χωρίς καμία λογική πόλεμο.

Παράλληλα το 2014 η Ρωσία προσαρτά την έως τότε αυτόνομη Κριμαία, χωρίς η Δύση να αναγνωρίσει την κυριαρχία της, αλλά με πολύ χλιαρές αντιδράσεις και κυρώσεις.

Έτσι φθάνουμε στο 2021, που με πρόσχημα το φιλοδυτικό προσανατολισμό του Ζελίνσκι η Ρωσία μετά από πολλά παιχνιδάκια και ντρίπλες αποφασίζει να μπουκάρει.

Πάει και το τέλος της Ιστορίας, στο κάλαθο των αχρήστων και η σύγκρουση των πολιτισμών.

Διότι μια χαρά συνεργάζονται οι ορθόδοξοι Ρώσοι με τους Τσετσένους, ενώ και με τη βαθιά μουσουλμανική Τουρκία έχουν στρατηγική συμμαχία.

Οι γείτονες αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, πάνε για μια ουδετερότητα όπως έκαναν και στον Β΄ΠΠ.

Καιρός να βρούμε μια θεωρία για τις εκκρεμότητες που άφησαν τα ομόσπονδα σοσιαλιστικά κράτη με τη διάλυσή τους. Αναφερόμαστε στη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση ασφαλώς.

Τα τελευταία 30 χρόνια έχουν ξεσπάσει δύο πόλεμοι, εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου, πολλοί περισσότεροι, όσον αφορά τα ασιατικά εδάφη (είναι η Γεωργία, η Αρμενία, το Νταγκεστάν, η Τσετσενία, το Αζερμπαϊτζάν, Ευρώπη;)

Ο ένας μακροχρόνιος, αιματηρότατος στα πολυεθνικά σημεία (Βοσνία)  και με αναπήδηση πολλών εθνών ακόμη και ψευδεπίγραφων, αφορούσε τη Γιουγκοσλαβία.

Οι άλλοι αφορούν την πρώην Σοβιετική Ένωση: Αζέροι εναντίον Αρμενίων σε δύο φάσεις, η μία πολύ πρόσφατα, Ρώσοι εναντίον Γεωργιανών το 2008, δύο πόλεμοι στην Τσετσενία, πόλεμος στο Νταγκεστάν το 1999, εξέγερση στον Βόρειο Καύκασο και η ουκρανική διένεξη, που κορυφώθηκε εντός του 2022, με την εισβολή της Ρωσίας.

Οι Σέρβοι απέτυχαν να κρατήσουν υπό την κατοχή τους εδάφη άλλων εθνών, οι Ρώσοι είναι πολύ πιο ισχυροί σε κάθε επίπεδο και προσπαθούν να έχουν στη σφαίρα επιρροής τους όλες τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι ωραίες θεωρίες για να περνά ευχάριστα η ώρα στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα.