Γιατί –για ακόμη μία φορά-ξανάνοιξε η κουβέντα περί δραχμής;

Ένα αέναο déjà vu η κρίση, μέσα στην οποία επανερχόμαστε διαρκώς στα ίδια επιχειρήματα. Συνήθως με την πλάτη στον τοίχο, ή λίγο πιο πριν, περπατώντας για την «εικονική εκτέλεση».

Ακόμη μία φορά φταίει το νόμισμα. Με δραχμές θα ήταν όλα καλύτερα, ένας παραγωγικός οργασμός  θα διέτρεχε τη χώρα, από τη μια πινέζα στην άλλη, ενώ χαρούμενες μανάδες θα βιάζονταν να πάνε τα παιδιά σχολείο αφού θα τους περίμεναν ουρά οι δουλειές, ενώ οι πατεράδες θα έφευγαν -χωρίς πρωινό με χαμόγελα και αλειμμένη με μαρμελάδα φρυγανιά -από τα πέντε ξημερώματα για να προλάβουν.

Γιατί παρά την κρίση που έχει τσακίσει το 90% του πληθυσμού, το 70-75% παραμένει σε όλες τις μετρήσεις σταθερά υπέρ του ευρώ;

Διότι όλοι θυμούνται τον πληθωρισμό, θυμούνται αυξήσεις άνευ αντικρίσματος, θυμούνται τις «μυθικές» υποτιμήσεις. Η τελευταία που έγινε το 1998 συνοδεύτηκε από πλήθος φημών για κάποιους που έγιναν ακόμη πιο πλούσιοι σε ένα βράδυ, αλλά ποιος θυμάται ιστορίες του περασμένου αιώνος;

Σαφώς είναι μια κουβέντα που δεν μπορεί να αναλυθεί σε όλο της το εύρος, σε ένα άρθρο για το διαδίκτυο, γεγονός όμως είναι ότι υπέρ της δραχμής τάσσονται επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία πλαισιώνονται από έναν κόσμο που έχει μόνο χρέη και ούτε μαντήλι να κλάψει, ο οποίος κρατά την ανάμνηση των «πολλών χαρτονομισμάτων» επί δραχμής.

Σίγουρα η κουβέντα για το νόμισμα είναι πολύ σοβαρή και έχει γίνει τεράστια σπέκουλα πάνω σε αυτή.

Η αλήθεια είναι πως για να φύγει κανείς από το ευρώ πρέπει να κλείσει την εκκρεμότητά του με την ΕΚΤ και σε κάθε περίπτωση γίνεται με ένα μεσοπρόθεσμο προγραμματισμό και όχι μέσα σε ένα ΣΚ, όπως διατείνονται οικονομολόγοι της (επερχόμενης) συμφοράς.

Ο δε Σόιμπλε μας ρίχνει το δόλωμα του κουρέματος χρέους, γνωρίζοντας πολύ καλά πως είναι ένα χειρότερο του σημερινού σενάριο και πως πολύ δύσκολα όποιος κι αν είναι στην εξουσία θα αποτολμήσει να σχεδιάσει επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Και λέμε να σχεδιάσει γιατί να το κάνει πράξη αποκλείεται. Εκτός αν βρει τα δεκάδες δις που είμαστε “εκτεθειμένοι” στην ΕΚΤ.

Άρα στην ουσία δεν υπάρχει δίλημμα. Το ευρώ όπως έχουν διαμορφωθεί  οι καταστάσεις είναι μονόδρομος.

Κάθε άλλη κουβέντα είναι «ψάρεμα ψήφων» στα θολά νερά της οικονομικής δυσπραγίας και της απογοήτευσης του κόσμου, μαθήματα ημιμαθών προς ιθαγενείς με αντίκρυσμα “δραχμικές χάντρες που γυαλίζουν”.

Προφανώς υπό άλλες συνθήκες το εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να δώσει κάποιες θετικές απαντήσεις σε ένα κομμάτι των επιπτώσεων της κρίσης, όμως αυτή είναι μια συζήτηση θεωρητική, κατάλληλη για αμφιθέατρα και για  όσους έχουν την πολυτέλεια να στοχάζονται ιδανικές καταστάσεις και «συνθήκες χειρουργείου», καταστροφική για την πραγματική ζωή και οικονομία.

Τέλος, θεωρώ ότι είναι χρήσιμο αλλά και διδακτικό να θυμηθούμε τι έλεγε στην τηλεόραση του Bloomberg τον Φεβρουάριο του 2012, ο  Ευάγγελος Μυτιληναίος, ίσως ο επιχειρηματίας που αντεπεξήλθε καλύτερα από όλους  στην κρίση, σχετικά με το θέμα:

“Μια επιστροφή στη δραχμή θα ήταν χρυσωρυχείο για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, γιατί θα λειτουργούσαμε με κόστη σε δραχμές και θα είχαμε έσοδα από εξαγωγές σε ευρώ ή δολάρια αλλά σαν Έλληνας δεν θα ήθελα να δω τη χώρα μου να πηγαίνει 50 χρόνια πίσω. Δεν θέλω να δω τις κοινωνικές αναταράξεις που θα ακολουθήσουν. Πρώτα είμαι Έλληνας και μετά επιχειρηματίας“, σημείωνε ο επικεφαλής του ομίλου Μυτιληναίος.

Περιγράφοντας το πολύπλοκο και αβέβαιο περιβάλλον στην χώρα τότε, τόνιζε χαρακτηριστικά: “Εάν μπορείς να κάνεις δουλειές στην Ελλάδα σήμερα, μπορείς να κάνεις δουλειές οπουδήποτε”.

Σε σχέση με το μισθολογικό κόστος, υπογράμμιζε: “Κανείς δεν θέλει χαμηλότερα τους μισθούς. Όλοι το σημειώνουμε αυτό. Το βασικό είναι το πώς λειτουργεί η αγορά εργασίας και πόσο ευέλικτη είναι… ”

Ο «ταξικός αποστάτης» όπως θα έλεγε κι ο κ. Κατρούγκαλος τα είπε όλα σε δύο γραμμές.

Κυρίως ας κρατήσουμε την αποστροφή του λόγου του: πρώτα Έλληνας, μετά επιχειρηματίας.

Πρώτα Έλληνες και μετά επαγγελματίες,  μέλη του όποιου κλάδου ή συντεχνίας.

Τότε όλα θα γίνουν καλύτερα. Γιατί  μια οικονομία σε άνθηση έχει για όλους ευκαιρίες. Όπως και μια κοινωνία στα «κόκκινα» και σε διαρκή αναταραχή, έχει –πολλές φορές ανυπολόγιστο- κόστος για όλους.  Ακόμη και για αυτούς που έχουν «παστώσει» μετρητά στο εξωτερικό.

Αν κάποτε επιστρέψουμε σε εθνικό νόμισμα, αυτοί θα γίνουν σε μια βραδιά «πατριώτες» και θα τα φέρουν πίσω.

Όχι για να εκμεταλλευτούν τις τεράστιες ευκαιρίες που θα έχουν προκύψει, αλλά για την «φουκαριάρα τη μάνα τους» και την έρμη Πατρίδα, στην οποία θα ομνύουν, ανανήψαντες από το «κάλλος» των πιστωτικών ιδρυμάτων στην αλλοδαπή.