Οι έρευνες είναι αποκαλυπτικές της σύγχυσης, του αδιεξόδου αλλά και των στερεοτύπων που επικρατούν στην ελληνική κοινή γνώμη.

Η κοινή γνώμη είναι ένα θεωρητικό κατασκεύασμα ασφαλώς, απηχεί όμως μέσες-άκρες την επικρατούσα τρέχουσα άποψη των πολιτών για μια σειρά θεμάτων.

Ας δούμε κάποια κύρια αποτελέσματα των ερευνών:

Η κοινή γνώμη θέλει να κλείσει η αξιολόγηση, να μην έχουμε επανάληψη της «ανωμαλίας» του 2015, αλλά χωρίς μέτρα και κυρίως χωρίς μέτρα που άμεσα ή έμμεσα θα αφορούν τον ίδιο.

Θέλει πλέον μικρότερο κράτος και χαμηλότερους φόρους. Δε θέλει να συντηρεί υπεράριθμες δομές, ανεξαρτήτως της χρησιμότητας τους, ή του σκοπού που επιτελούν.

Η Ελλάδα έχει πολλούς μόνιμους στρατιωτικούς για παράδειγμα. Να μειωθούν;

Μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως με το αίτημα για λιγότερο κράτος, γίνεται μια (νέο)φιλελεύθερη στροφή στον κόσμο;

Όχι, διότι παράλληλα οι περισσότεροι θεωρούν «κάτι κακό» τον καπιταλισμό. Του οποίου απολαμβάνουμε τα αγαθά τις καλές εποχές και δε δεχόμαστε τις συνέπειες των κακών επιλογών μας, ή του γενικότερου αρνητικού κλίματος στην οικονομία στα χρόνια της κρίσης.

Η Ελλάδα έχει λάβει από την Ευρώπη περισσότερα από 160 δισ. σε προγράμματα, αλλά τη συμπαθεί όλο και λιγότερο.

Ο ρόλος των εταίρων στα «προγράμματα διάσωσης», που βασικά ήταν προγράμματα φτωχοποίησης και αφανισμού της μεσαίας τάξης έχει παίξει το ρόλο του σε αυτά τα εντεινόμενα αντιευρωπαϊκά αισθήματα.

Μετά δε την είσοδο πολλών ανατολικών κρατών τα λεφτά των επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων μειώθηκαν, με προφανή αποτελέσματα στην κρίση των πολιτών για την ΕΕ.

Ο Έλληνας δηλώνει περήφανος για αυτό που είναι και θαυμάζει τη Ρωσία του Πούτιν.  Ο Ρώσος Πρόεδρος απολαμβάνει μεγάλης δημοτικότητας στην Ελλάδα.

Θα είχε πράγματι ενδιαφέρον αν μπορούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα για ένα χρόνο, τι θα έλεγαν οι εγχώριοι υποστηρικτές του, οι οποίοι μετά τη σύμπλευση και στρατηγική συμμαχία με την Τουρκία αισθάνονται πραγματικά άβολα.

Ένα άλλο σημείο των κοινωνικών ερευνών που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι

Ο Έλληνας αλλάζει, χωρίς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Μορφοποιείται ως πολιτικό ον διαφορετικά μέσα και από τις προσλαμβάνουσες του καθενός μέσα στα χρόνια των Μνημονίων. “Σφυρηλατείται” εν πολλοίς.

Ένας στους τρεις θεωρεί λύση τη δραχμή. Θυμάται τις εποχές που είχε πολλά χρήματα στο πορτοφόλι. Η κατακραυγή μετά από τις υποτιμήσεις έχει ξεχαστεί. Η τελευταία έγινε το 1998 άλλωστε.

Τέλος, το πιο εντυπωσιακό εύρημα είναι ότι ένας στους 4 πιστεύει ότι τον ψεκάζουν. Τέλος. Δεν μεταδίδω άλλο…