Ήταν μεγάλη η πίεση στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς: μετά το Brexit, έγινε πολύ της μόδας η αντιευρωπαϊκή ιδέα.

Η Μαρίν Λεπέν, φάνταζε ως ο κατάλληλος άνθρωπος που μοιραία θα τίναζε στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ηγέτης ενός κόμματος με βαθιές ρίζες στη γαλλική κοινωνία και ταυτόχρονα κοινωνικές αναφορές, αγκάλιασε κάθε αντισυστημική ιδέα, κάθε «ευρωσκεπτικιστή», πόνταρε στα «απόνερα» της  μετανάστευσης και το Εθνικό Μέτωπο έμοιαζε πιο έτοιμο από ποτέ να αλώσει το πολιτικό σκηνικό της Γαλλίας και όχι μόνο.

Ένα ντόμινο εξελίξεων προεξοφλούσαν πολλοί σοβαροί αναλυτές. Η Ολλανδία πρώτη απέρριψε ακραίες επιλογές, αλλά δεν έχει το ειδικό βάρος της Γαλλίας, στην οποία πολλοί έλεγαν πως η φλόγα του Brexit θα γίνει πυρκαγιά!

Ο αντιευρωπαϊσμός όμως πνίγηκε στη Μάγχη!

Υπέστη μια σαρωτική ήττα, που ασφαλώς οδηγεί σε μια στρατηγική υποχώρηση των απομονωτιστών. Είναι τόσο εμφατική η νίκη, έτσι όπως ετέθη το διακύβευμα, που δεν χωρεί καμία ανάλυση. Η Γαλλία υπερασπίστηκε την ΕΕ. Πρόκειται για γνήσιο τέκνο της, άσχετα με το τι έχει μεσολαβήσει τα τελευταία έτη. Το αίμα νερό δεν γίνεται.

Οι Βρετανοί από την άλλη μεριά είχαν πάντα μια ιδιόρρυθμη σχέση με το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Το παρελθόν της αυτοκρατορίας είναι σχετικά πρόσφατο, οι συλλογικές αυταπάτες δικαίωμα κάθε λαού, οι κακές επιλογές ομοίως.

Ο πιο διάσημος όμως πολιτικός της Βρετανίας κατά τον εικοστό αιώνα, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, το είχε διατυπώσει απλά και σοφά. στην περίφημη «Ομιλία προς τους φοιτητές» στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, το 1946: «Υπάρχει ένα φάρμακο που … θα μπορούσε μέσα σε λίγα χρόνια να κάνει όλη την Ευρώπη … ελεύθερη και … ευτυχισμένη. Το φάρμακο αυτό είναι να δημιουργήσουμε ξανά την ευρωπαϊκή οικογένεια, στο βαθμό που μπορούμε, και να της δώσουμε μια δομή ικανή να της εξασφαλίσει την ειρήνη, την ασφάλεια και την ελευθερία. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα είδος  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.»

Ο  άνθρωπος που υπήρξε η κινητήρια δύναμη της αντιχιτλερικής συμμαχίας ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ευρωπαϊκής ιδέας μεταπολεμικά.

«Κάτι σαν τις ΗΠΑ» και όχι σαν τις ΗΠΑ, στο μέτρο και στο βαθμό που μπορούμε και κυρίως θέλουμε δηλαδή.

Η Ευρώπη έχει απείρως βαθύτερη ιστορία, κουλτούρα, γλώσσες και πολιτισμό από τις ΗΠΑ. Ο Γάλλος θα είναι πάντα Γάλλος, ο Ισπανός, Ισπανός και ο Έλληνας, θα είναι πρώτα από όλα Έλληνας.

Η ΕΕ είναι στο βαθύτερη ουσία της μια στρατηγική συμμαχία που αποκλείει καταρχήν και αξιωματικά να βγάζουμε ο ένας τα μάτια του άλλου.

Όλα τα υπόλοιπα είναι προς συζήτηση.

Η νίκη του Μακρόν απλά μας επιτρέπει να τη συνεχίσουμε.