Θα πρέπει να είμαι γαλήνιος. Έχω καταλάβει. Μερικοί από αυτούς δεν έλεγαν ότι η σωτηρία έρχεται όταν πραγματοποιείται η πλήρωση της γνώσης;

Έχω καταλάβει. Θα πρέπει να είμαι γαλήνιος. Ποιος έλεγε ότι η γαλήνη αναδύεται από το στοχασμό της τάξης, της τάξης που κατανοείται, απολαμβάνεται και πραγματοποιείται χωρίς κατάλοιπα, χαρά, θρίαμβο, διακοπή της προσπάθειας; Όλα είναι ξεκάθαρα και σαφή, το μάτι ακουμπά στο σύνολο και στα μέρη, και βλέπει πώς τα μέρη συνωμοτούν απέναντι στο σύνολο, συλλαμβάνει το κέντρο απ’ όπου ρέει η λέμφος, η πνοή, η ρίζα των γιατί… Θα πρέπει να εξαντληθώ από τη γαλήνη. Από το παράθυρο του γραφείου του θείου Κάρλο κοπάζω το λόφο και το κομμάτι του φεγγαρι0ύ που υψώνεται. Η φαρδιά καμπούρα του Μπρίκο, 0ι πι0 ήρεμες ραχοκοκαλιές των λόφων στο βάθος, διηγούνται την ιστορία αργόσυρτων και νυσταλέων μετακινήσεων της μάνας γης, που καθώς τεντωνόταν και χασμουριόταν έφτιαχνε και χαλούσε γαλάζια επίπεδα στη σκοτεινή αστραπή εκατό ηφαιστείων. Καμιά βαθύτερη κατεύθυνση των υπόyειων ρευμάτων. Η γη ξεδιπλωνόταν στο μισοΰπνι της και άλλαζε τη μια επιφάνεια με την άλλη. Εκεί που πρώτα βοσκούσαν αμμωνίτες, τώρα διαμάντια. Όπου πρώτα βλάστωναν διαμάντια, αμπέλια. Η λογική των βράχων, των χιονοστιβάδων, των κατολισθήσεων. Βάζεις ένα χαλίκι σε λάθος θέση, τυχαία, δονείται, κατεβαίνει προς τα βάθη, αφήνει χώρο καθώς κατεβαίνει (ε, ο horror vacui!), ένα άλλο πέφτει επάνω του και να πώς δημι0υργούντω τα ύψη. Επιφάνειες. Επιφάνειες επιφανειών επί επιφανειών. Η σοφία της Γης. Και της Λίας. Η άβυσσος είναι η ρουφήχτρα μιας πεδιάδας. Γιατί να λατρεύουμε μια ρουφήχτρα;
Γιατί όμως η κατανόηση δε μου χαρίζει γαλήνη; Γιατί να αγαπάς τη Μοίρα αν σε σκοτώνει εξίσου με τη Θεία Πρόνοια και τη Συνωμοσία των Αρχόντων; ‘Ίσως να μην κατάλαβα ακόμη τα πάντα, να μου λείπει ακόμη ένας χώρος, ένα διάκενο.
Πού διάβασα ότι την ύστατη στιγμή, όταν η ζωή, επιφάνεια επί επιφανειών, επικαλύπτεται από την πείρα, γνωρίζεις τα πάντα, το μυστικό, τη δύναμη και τη δόξα, γιατί γεννήθηκες, γιατί πεθαίνεις, και πώς όλα θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά; Είσαι σοφός. Όμως η μεγαλύτερη σοφία, εκείνη τη στιγμή, είναι ότι ξέρεις πώς έμαθες πολύ αργά. Καταλαβαίνεις τα πάντα όταν πια δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβεις.
Τώρα ξέρω ποιός είναι ο Νόμος του Βασιλείου, του φτωχού, απεγνωσμένου, έρημου Μαλκούτ όπου έχει εξοριστεί η Σοφία, και προχωρεί ψηλαφώντας για να ξανάβρει τη χαμένη της διαύγεια. Η αλήθεια του Μαλκούτ, η μόνη αλήθεια που λάμπει στη νύχτα των σεφιρότ, είναι πως η Σοφία αποκαλύπτει τη γύμνια της στο Μαλκούτ, κι αποκαλύπτει ότι το μυστικό της έγκειται στη μη ύπαρξη, για μία τουλάχιστον στιγμή, την έσχατη. Έπειτα αρχίζουν οι Άλλοι.
Και μαζί με τους άλλους οι διαβολικοί, που αναζητούν τις αβύσσους όπου κρύβεται το μυστικό της παραφροσύνης τους.
Στις πλαγιές του Μπρίκο απλώνονται σειρές σειρές κρεμαστά αμπέλια. Τα ξέρω, έχω δει παρόμοια όταν ήμουν μικρός. Καμιά Αριθμοσοφία δεν μπόρεσε ποτέ να πει αν μεγαλώνουν προς τα πάνω ή προς τη γη. Ανάμεσα στις σειρές τους, πρέπει όμως να ‘χεις πάει μικρός, ξυπόλυτος, με πατούσες κάπως σκληρές, υπάρχουν ροδακινιές. Έχουν κίτρινα ροδάκινα που μεγαλώνουν μόνο ανάμεσα στ’ αμπέλια, ανοίγουν μόλις τα πιέσεις με το δάχτυλο, το κουκούτσι βγαίνει σχεδόν μόνο του, καθαρό σαν να έχει υποστεί χημική επεξεργασία, εκτός ίσως από κάποιο ζουμερό και λευκό κομμάτι σάρκας που παραμένει επάνω του κρατημένο από μια ίνα. Μπορείς να τα φας χωρίς σχεδόν να νιώσεις το βελούδο της φλούδας τους που σου στέλνει ρίγη από τη γλώσσα ως τους βουβώνες. Κάποτε εδώ βοσκούσαν 0ι δεινόσαυροι. Έπειτα μια άλλη επιφάνεια κάλυψε τη δική τους. Κι όμως, όπως ο Μπέλμπο τη στιγμή που έπαιζε τη σάλπιγγα, όταν δάγκωνα τα ροδάκινα καταλάβαινα το Βασίλειο και είχα ενωθεί μαζί του. Αργότερα τίποτα, μόνο εξυπνάδες. Επινόησε, επινόησε το Σχέδιο, Καζαουμπόν. Αυτό κάνουν όλοι, για να εξηγήσουν τους δεινόσαυρους και τα ροδάκινα.
Έχω καταλάβει. Η βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβω, αυτό θα έπρεπε να είναι η γαλήνη κι ο θρίαμβός μου. Όμως εγώ που κατάλαβα τα πάντα βρίσκομαι εδώ, κι Εκείνοι με ψάχνουν πιστεύοντας ότι κατέχω την αποκάλυψη που αναίσχυντα ποθούν. Δεν αρκεί να καταλάβεις, αφού οι άλλοι αρνούνται και συνεχίζουν να διερευνούν. Με ψάχνουν, θα πρέπει να βρήκαν τα ίχνη μου στο Παρίσι, ξέρουν ότι τώρα βρίσκομαι εδώ, συνεχίζουν να θέλουν το Χάρτη. Κι όσο κι αν τους πω ότι δεν υπάρχουν χάρτες, θα συνεχίσουν να τον θέλουν για πάντα. Ο Μπέλμπο είχε δίκιο: άντε πνίξου, ηλίθιε, τι θες, να με σκοτώσεις; Ε, φτάνει πια. Σκότωσέ με, αλλά δε θα σου πω ότι δεν υπάρχει Χάρτης, αν ο καθένας δεν πονηρευτεί από μόνος του …