Η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου δεν σκιάζει την επικαιρότητα, δεν είναι κλιμάκια του Κουαρτέτου.  Είναι στην πραγματικότητα ένα επικοινωνιακό δώρο για την Κυβέρνηση. Που ως φτωχός συγγενής υποδέχεται τον υψηλό προσκεκλημένο με τα «καλά» της και με όλες τις τιμές.

Η πολιτική ζωή στη Γαλλία, πάντοτε είχε αντανάκλαση στην Ελλάδα. Κάποτε ψάχναμε τον Έλληνα Νε Γκωλ, μόνο που ο αρχηγός της αντίστασης ήταν κομμουνιστής και το κόμμα του όχι μόνο τον πούλησε, όχι μόνο τον οδήγησε στη φυσική εξόντωση αλλά του φόρτωσε και δεκάδες εγκλήματα, πριν τον κάνει κάδρο στις μετέπειτα δεκαετίες και τον αποκαταστήσει «μερικώς».

Αυτά παλιά. Τώρα ψάχνουμε τον Έλληνα Μακρόν. Ηλικιακά ταιριάζει με τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ως προς το ιδεολογικό οπλοστάσιο, τη ρητορική και την πολιτική πρακτική απέχουν όσο η Μασσαλία από τη Μακρακώμη.

Όσον αφορά τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και καθώς οι δύο οικονομίες μοιάζουν ως προς τον κυρίαρχο ρόλο του κράτους, θα μπορούσε κανείς να βρει θεωρητικές ομοιότητες με τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη, όμως ο Γάλλος Πρόεδρος ρίσκαρε με τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, ενώ ο αρχηγός της ΝΔ ταυτόχρονα με την εκλογή του κληρονόμησε το κόμμα των βαρόνων, των τιμαριούχων και των κομματικών κοτζαμπάσηδων.

Το περιστατικό με τον Τραγάκη είναι ενδεικτικό των νοοτροπιών. Ο γενικός κανόνας είναι ότι λατρεύουμε τον αρχηγό, ενώ στο ελεύθερό μας χρόνο του πριονίζουμε την καρέκλα και μεγαλώνουμε το βιλαέτι μας.

Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι μπορεί να προκύψει από το Κέντρο και την κεντροαριστερά κάποιος που να μοιάζει του Μακρόν, καθώς συμπίπτουν στην πολιτική γεωγραφία αλλά και συγκυριακά λόγω εκλογών στο νέο ενιαίο φορέα.

Στην ουσία δηλαδή για κάποιον που θα προέρχεται από το παλιό, ή το εκσυγχρονιστικό,  το ύστερο, ή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ΠΑΣΟΚ. Κανείς δε φαίνεται να ταιριάζει στην εικόνα και το λόγο Γάλλου Προέδρου, για λαϊκή αποδοχή ας μη το αναλύσουμε καν.

Η αναζήτηση συνεχίζεται σε όλους τους χώρους που έχουν ως στόχο την εξουσία. Και θα συνεχιστεί, έστω κι αν ο Εμανουέλ Μακρόν ξεπεράσει σε αποτυχία στην άσκηση της εξουσίας ακόμη και τον Ολάντ .

Κι αυτό διότι ο Γάλλος Πρόεδρος γίνεται αντικείμενο μελέτης ως προς την πρωτοφανή δυναμική που ανέπτυξε βάζοντας στην άκρη τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά και στη συνέχεια με την ενσωμάτωση που τους επιφύλαξε.

Είναι μία θεωρητική άσκηση, από αυτές που αρέσκονται τα ελληνικά κόμματα. Η απουσία πρωτότυπου και βγαλμένου μέσα από τις ελληνικές ανάγκες πολιτικού λόγου, καλύπτεται από την ανερυθρίαστη αντιγραφή ξένων προτύπων.

Αυτό κάναμε πάντα, αυτό ξέρουμε καλά να κάνουμε, αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε.

Υπάρχουν βέβαια -πως θα μπορούσαν να λείψουν άλλωστε- και οι αυτόκλητοι Μακρόν, αλλά εκεί η (πολιτική) επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά…