Κάθε μέρα που ξεκινάει είναι μια απαιτητική διαδικασία…
Όλοι μας προσπαθούμε να “πιαστούμε” από ανθρώπους, λόγια, ματιές, χαμόγελα, χειρονομίες, ακούσματα, εντυπώσεις…
Που θα μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα…
Που θα μας ωθήσουν να πιστέψουμε στην ομορφιά της ζωής…
Που θα μας προτρέψουν να προσδοκούμε την καλοσύνη των ανθρώπων…
Που θα μας πείσουν να έχουμε ελπίδα για την αυριανή μέρα…
Την αυριανή μέρα που θα ξημερώσει…
Σίγουρα θα ξημερώσει…
Το ζήτημα δεν είναι αν θα ξημερώσει…
Το ζήτημα είναι αν θα ξημερώσει και για εμάς…
Και το βράδυ, όταν έχεις ξεγελάσει, πάλι, τον εαυτό σου ότι υπάρχει ελπίδα, εκεί το μυαλό σου σου φωνάζει:
“Ναι ρε μπαγάσα, σε ξεγέλασες και σήμερα, υπάρχει ελπίδα, ας ξημερώσει και για εσένα αύριο. Για μεθαύριο… βλέπουμε !!!”.
Την αγάπη μου παιδιά.
Όχι σε όσους τη θέλουνε…
Μόνο σε όσους την χρειάζονται…
Είχα κάτι διαρροές αγάπης τελευταία και με πιάσανε οι… τσιγκουνιές μου !!!.

δημήτρης σταμούλης