Η αναφορά του κυρίου Βούτση στο 2014 μας δίνει την πάσα να θυμηθούμε τι γράφαμε περί αυτού, μόλις δύο μήνες πριν:

*******************************************************

Την Ιστορία ως γνωστόν στην Ελλάδα τη γράφουν οι ηττημένοι. Λίγο τα όνειρα που δεν έγιναν πραγματικότητα όταν έπρεπε, λίγο η συλλογική ροπή προς μικρά και μεγάλα δράματα, λίγο οι φτηνοί συναισθηματισμοί  και έτοιμο το υπέδαφος για τη δικαίωση των χαμένων ευκαιριών.

Να πούμε κάποια πράγματα, μιας και η επικαιρότητα φέρνει τα πράγματα στο σωτήριο έτος 2014, το οποίο –διάολε- δεν είναι τόσο μακριά, όλο και κάτι θυμόμαστε.

25/5/2014 γίνονται οι Ευρωεκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτεύει με 26,5% ενώ η ΝΔ παίρνει ένα «σκάρτο» 23%. Γίνεται σαφές ακόμη και σε όσους δεν πίστευαν στον Αλέξη Τσίπρα, ότι –αργά ή γρήγορα- θα είναι ο επόμενος Πρωθυπουργός.

Το “γρήγορα” παρέπεμπε στις Προεδρικές του 2015.

Στην οικονομία τα πράγματα όπως και εκ των υστέρων δείχνουν οι αριθμοί άρχιζαν να βελτιώνονται. Είχαμε ήδη «δοκιμάσει» τις αγορές, τα πράγματα έτρεχαν (μνημονιακά) καλά, ο κόσμος αδημονούσε να βγούμε από τη φάκα της Επιτροπείας «μια ώρα αρχύτερα».

Η κοινωνία ήταν στριμωγμένη στον πέμπτο χρόνο της κρίσης, από τα χαράτσια και τους φόρους και θεωρούσε πως «ως εδώ». Δεν πάει παρακάτω.

Των ευρωεκλογών έπεται ένας ευρύς ανασχηματισμός, με στρατηγική το ρίξιμο όλων των (ελπιδοφόρων ή μη) εφεδρειών στην πολιτική μάχη.

Η Κυβέρνηση είχε παράξει έργο, είχε και αστοχίες, με μεγαλύτερη αυτή της ΕΡΤ το 2013, την οποία κατάφερε -με τους λάθος χειρισμούς της- να την κάνει συμπαθή στην κοινή γνώμη.

Ήταν μια μάχη που η τότε Κυβέρνηση επέλεξε να δώσει κάνοντας επίδειξη δύναμης και όχι με τακτικούς ελιγμούς, στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του Δημόσιου Τηλεοπτικού Φορέα.

Ήταν επίσης η αφορμή για να φύγει η ΔημΑρ από την Κυβέρνηση και να μείνει μόνος εταίρος το πολιτικά φθαρμένο ΠΑΣΟΚ, του οποίου οι ψηφοφόροι έφευγαν σταδιακά αλλά μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ (κλείνουμε την παρένθεση του 2013).

Το 2014 λοιπόν από τον Οκτώβρη, ήταν περίπου βέβαιο πως πάμε σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.  Πως θα πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα της φωνής του λαού…

Οι Θεσμοί προφανώς και δεν έριξαν την Κυβέρνηση, δεν είχαν λόγο να ποντάρουν σε αυτή. Αναδιπλώθηκαν προετοιμαζόμενοι για την επόμενη μέρη, για την αναμέτρηση με τους επόμενους…

Άλλωστε, αν μας έδειξε κάτι αυτή η κρίση, είναι ότι οι πιστωτές -από θέση ισχύος -επέβαλλαν τις θελήσεις τους σε μια γκάμα Κυβερνήσεων: μονοκμμματική, τρικομματική, δικομματική, τεχνοκρατών, παπανδρεϊκή, κεντροδεξιά, αριστεροδέξια, τρικολόρ, μπλε με πράσινους κόκκους, ΣΥΡΙΖΑ με ανεξάρτητο ψεκασμό, αερόψυκτες μειοψηφίες και υδρόψυκτες στηρίξεις…

Και Οικουμενική να κάναμε πάλι τα ίδια θα είχαμε

Το 180 χωρίς τον Κουβέλη δεν βγαίνει με κανένα συνδυασμό αριθμητικής λογικής, παρά τη «σιγουριά» για την εξεύρεσή του που εκπέμπουν κορυφαίοι παράγοντες της τότε συγκυβέρνησης.

Αρχίζει τότε το γαϊτανάκι της επόμενης μέρας. Βγαίνουν οι πάλες για τα εσωκομματικά «μαχαιρώματα», ενώ  από πολύ σοβαρή πηγή της ΝΔ ακούγεται –παράξενα τότε- το όνομα του επόμενου αρχηγού της Παράταξης: Κυριάκος Μητσοτάκης…

Εντωμεταξύ οι δανειστές βλέποντας το πολιτικό αδιέξοδο σφυρίζουν αδιάφορα, πετάν τη μπάλα στην εξέδρα και ανασυντάσσονται για τα ματς του 2015 με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το όνομα του υποψήφιου Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα: Σταύρος Δήμας και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τρέχανε στους ράφτες.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Άλλωστε όπως έλεγαν οι ινστρούχτορες της Συγγρού εκείνη την εποχή, «όταν κλείσουν οι Τράπεζες και κλείσουν τη στρόφιγγα οι Βρυξέλλες, ο Τσίπρας θα πέσει αμέσως».

Σοφοί όπως πάντα, διορατικοί, ευέλικτοι: πάντα στο αφρό, πάντα με τον εκάστοτε αρχηγό! Γιαλατζί πολιτικοί, κρυμμένοι πίσω από την ιδιότητα του Στρατιώτη, που σημαίνει στην πράξη βυζαντινές δολοπλοκίες με δημόσιο προσκύνημα του εκάστοτε “αυτοκράτορα” της πολυσυλλεκτικής ΝΔ.

Ο Τσίπρας θα νικήσει το 2015 σκίζοντας το παλιό Μνημόνιο (Ιανουάριος) και αγκαλιάζοντάς το Νέο (Σεπτέβριος).

Ο σπόρος όμως για τη διπλή και δίχως αμφιβολία θριαμβευτική επικράτησή του, ρίχτηκε από τους γιαλατζί πολιτικούς παράγοντες της ΝΔ, με ειδικότητα στο “πριόνι”, που υπηρετούσαν μόνο ιδιοτελή και προσωπικά συμφέροντα, κάτι που ο λαός είδε και έκρινε στην κάλπη.

Ούτε τώρα πείθουν. Κι ας θριαμβολογούν με τις δημοσκοπήσεις. Στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ποντάρουν. Και στην απουσία άλλης εναλλακτικής για την εξουσία πρότασης.

Αυτά έγιναν το 2014. Αντί να πάει προς το κλείσιμο ο κύκλος του Μνημονίου, φτιάχτηκε ένας ακόμη ομόκεντρος -ήδη- τριετής. Τρία ακόμη “χαμένα”, στάσιμα, μνημονιακά χρόνια, με την πλειοψηφία των πολιτών να έχει εξαντληθεί οικονομικά και φοροδοτικά.

Αυτά σε αδρές γραμμές έγιναν τότε. Άμα θέλετε βολικές και κομματικά ορθόδοξες αναλύσεις, υπάρχουν μπόλικες πιο …ευέλικτες.