Σαφώς και υπάρχουν αρμοδιότεροι εμού να μιλήσουν για τον Βασίλη Φίλια. Άνθρωποι που τον έζησαν σε διάφορες φάσεις του πολυτάραχου βίου του.

Ας πούμε πως το παρόν είναι κάτι σαν σημείωμα του «ανώνυμου φοιτητή» με έφεση  στους …καφέδες απέναντι.

Μετά από είκοσι (και βάλε) χρόνια, αν παραμένουν έντονες κάποιες αναμνήσεις με καθηγητές από τα προπτυχιακά χρόνια, αυτές αφορούν ελάχιστους κι αυτούς «μετρημένους στα δάχτυλα». Πέντε- έξι: Κι αν Βασίλης Φίλιας απηχούσε το πατερναλιστικό πρότυπο, ο Νεοκλής Σαρρής ήταν ο πιο δημοφιλής ανάμεσα στους φοιτητές σε όλα τα γκάλοπ της εποχής, ο Ανδρέας Λύτρας ήταν τρομερός από «407», στη Φωτεινή Τσαλίκογλου και στη Νότα Κυριαζή οφείλουμε πολλά, ενώ ο Παύλος Πετρίδης άφηνε μια μέρα την εβδομάδα τη Νομική Θεσσαλονίκης για να έρθει να διδάξει στην Πάντειο…

Ο Νεοκλής ήταν μια κατηγορία μόνος του, αλλά ο Βασίλης Φίλιας ήταν ο βράχος της Σχολής.

Καθηγητής παλαιάς κοπής, παράδοση μαθήματος ενώ βάδιζε νευρικά πέρα-δώθε στους διαδρόμους των αιθουσών. Διάλογος ελάχιστος (να μην ξεφεύγουμε από το θέμα και γίνεται μπάχαλο στο αμφιθέατρο και …καλλιγραφία το μάθημα), φωνή μπάσα επιβλητική και υποβλητική, στέρεα επιχειρήματα.

Επιστημονικός λόγος, όχι ψευδεπίγραφα συνθήματα, ούτε επίδειξη επιστημοσύνης. Όχι αγγλικές λέξεις στον προφορικό λόγο ή στα κείμενα. Σπάνια καμιά γερμανική ορολογία (ελέω Βέμπερ). Ελληνικά μέχρι τέλους.

Και ελληνικά με νόημα, όχι φιοριτούρες, παραδοξότητες και εξυπνακισμοί.

Φεύγει Φλεβάρη, που πάντα είχε την τιμητική του: εξεταστική περίοδος κι αν δεν είχες διαβάσει καλά, καλύτερα να πήγαινες για ούζα. Επέβλεπε ο ίδιος τη διαδικασία, ώστε να μην αντιγράψει κανείς.

Οι κανόνες γνωστοί κι απαράβατοι. Δεν έπαιζε «κλεψιά».

Θα «έλιωνες» με το ίδιο μακό και με κέφι κακό, κάθε σελίδα από τις «όψεις διατήρησης και μεταβολής του κοινωνικού συστήματος» και κάθε σελίδα από την “Κοινωνική Θεωρία”. Μόλις πέρναγες το Ι, είχε και ΙΙ από αμφότερα. Αν δεν χρωστούσες την “Εισαγωγή”. Αν ήθελες πτυχίο, έστω για τη «φουκαριάρα τη μάνα σου». Πίεση δεν υπήρχε.

Αλλά βαθμιαία συνέβαινε και το άλλο: έστω ασυνείδητα μάθαινες να σκέφτεσαι συνολικά, συνθετικά και παραγωγικά, έξω από στεγανά και ειδικότητες: Ιστορία, Οικονομία, Κοινωνιολογία, Πολιτική Επιστήμη, Ψυχολογία, Εγκληματολογία, όλες κάτω από την ομπρέλα των «επιστημών του ανθρώπου» ή ανθρωπιστικών σπουδών.

Αντίο δάσκαλε και μάθε τους λίγη «μπαλίτσα», δώσε καμιά διάλεξη εκεί που θα πας.

Με Νεοκλή και Παύλο μαζί, μέχρι και νέο Τμήμα φτιάχνεις στην “αυλή του παραδείσου”.

Και οι δύο θα σε «τρολάρουν» ξανά. Με εκείνο το ιδιαίτερο «τρολάρισμα» που δείχνει αγάπη και σεβασμό κατά βάθος…