Τραγωδία. Θλίψη. Πόνος. Μαυρίλα. Θάνατος.

Όλα αυτά σε μια εποχή που υποτίθεται ότι ως κράτος δρούμε συντονισμένα και οργανωμένα. Που ο καθένας γνωρίζει τη θέση του, είναι έμπειρος και μπορεί να καθοδηγήσει και άλλους ανθρώπους στο να φέρουν σε πέρας το έργο τους.

Υποτίθεται.

Πάλι είμαστε στο σημείο, όπου φταίνε οι ασύμμετρες απειλές . Ότι ο αέρας φυσούσε δυνατά και από διαφορετικές κατευθύνσεις. Ότι ο κόσμος είχε πάει στα εξοχικά του. Ότι είχε πάρει άδεια. Ότι οι παππούδες είχαν και τα εγγόνια μαζί τους.

 Ή αν εμφανίζομαι, το κάνω με άσπρο πουκάμισο.

Κύμα συμπαράστασης από όλους. Το ΄΄όλοι΄΄ βέβαια αναφέρεται στην αλληλεγγύη των Ελλήνων. Δύσκολες στιγμές. Πολύ δύσκολες.. Όλοι μια γροθιά για να βοηθήσουν. Ευτυχώς μας έχει μείνει αυτό το ΄΄κουσούρι΄΄. Βοήθεια από παντού. Για ρούχα, για φάρμακα, για φιλοξενία, για ιατρικές υπηρεσίες, για  ψυχολογική υποστήριξη.

Μπράβο ρε Έλληνες. Μπράβο ρε Ελλάδα.

Όμως, αυτά έπρεπε να τα παρέχει το κράτος. Οι κρατικές υποδομές. Που, ας μην κρυβόμαστε, δεν υπάρχουν. Που επαφίεται στην αλληλέγγυοί, στην μεγαλοψυχία και στην προσφορά των Ελλήνων. Που και αυτοί τα δίνουν από το υστέρημά τους.

Από την ΕΕ (τι κάνει αυτή η ψυχή; ), που όλοι δηλώνουν την αμέριστη συμπαράστασή τους. Συμπαράσταση άνευ κόστους. Μια δήλωση και τέλος. Βγήκε η υποχρέωση. Στράγγιξέ τους και άλλο. Ακόμα υπάρχουν άνθρωποι με δυο παντελόνια.

Τέλος, όλοι φαντάζομαι ότι έχουμε πάθει ζημιά από την ακούραστη και αγόγγυστη συνδρομή συγκεκριμένων ΜΚΟ, πολύ δραστήριων σε άλλες περιστάσεις. Δεν “περιγράφω” άλλο.

Είναι γνωστό ότι το παιχνίδι σε μια κρίση παίζεται πάνω σε τρία θέματα. Στο επιχειρησιακό, στο επικοινωνιακό και στο “πεδίο” .Δυστυχώς η επένδυση γίνεται μόνο στο δεύτερο. Όχι τι θα πω, αλλά πως θα το πω. Αρχή αυτό.

“Κανείς αβοήθητος”. Αυτό λέχθηκε στο διάγγελμα.

Κουράγιο σε όλους. Θα χρειαστεί.