Chicken game μεταξύ Ιταλίας και Βρυξελλών!

Και τώρα ποιος θα υποχωρήσει και με ποιους όρους;

Στην Ιταλία την κόντρα τη στηρίζει ο λαός, αλλά και τα μεγάλα εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα. Και αυτοί είναι που βάζουν πλάτη, δεν υπόσχονται απλά. Και σίγουρα δεν περιμένουν τους Ευρωπαίους για να περάσουν την εσωτερική ατζέντα τους.

Και το ερώτημα δεν είναι αν οι Ιταλοί θα το πάνε μέχρι τέρμα, αλλά που βάζουν το τέρμα.

Το ακόμη πιο δύσκολο ερώτημα είναι τι πράττει το Βατικανό υπογείως, διότι είναι απίθανο να μείνει αμέτοχο σε αυτή τη σύγκρουση.

Στις Βρυξέλλες αγαπάνε να μισούν όσους τους εκβιάζουν. Τη βρίσκουν! Ως θεματοφύλακες μιας ανήμπορης ευρωπαϊκής ενοποίησης, θα λένε τις ατάκες από το manual μέχρι να αναγεννηθεί από τις στάχτες της η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Και επειδή οι Ιταλοί αισθάνονται ακόμη κραταιοί, έχουν ως στόχο μια συμφωνία πακέτο με το Βερολίνο, που θα τα περιλαμβάνει όλα: μεταναστευτικό, δημοσιονομικά, ελλείμματα, το μέλλον του ευρώ και τα επόμενα βήματα της Ε.Ε.

Δεν θα υποχωρήσουν για ψίχουλα, δεν θα συρθούν σε ταπεινωτικές διαπραγματεύσεις αλά γκρέκα.

Και ασφαλώς δεν πρόκειται να δούμε Ευρωπαίους και ΔΝΤιάρηδες τεχνοκράτες με κρυφή ατζέντα να κάνουν τον δερβέναγα στη Ρώμη.

Διότι αυτή τη στιγμή φαίνεται πως στην Ιταλία τα έχουν σχεδιάσει όλα: ακόμη και η επίθεση του Σαλβίνι στον Γιούνκερ (δε μιλώ με ανθρώπους που πίνουν) μόνο αυθόρμητη δεν ήταν.

Οι Ιταλοί είναι μάστορες στο να χαλάνε το μυαλό του αντιπάλου.

Η μπάλα είναι στα πόδια των Βρυξελλών. Που προς το παρόν αφήνουν τις αγορές και τα επιτόκια δανεισμού να «μιλήσουν».

Και αναμένουν τη μαμά-Μέρκελ να νουθετήσει, να δώσει κατευθύνσεις και τελικά να δώσει μια λύση, που δεν θα κομματιάζει τον εγωισμό και το κατενάτσιο των Ιταλών, αλλά παράλληλα δεν θα εκτροχιάζει την Ε.Ε. από τις δημοσιονομικές αρχές της.

Η συνέχεια αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς είναι από τις σπάνιες φορές που μια κόντρα της Ε.Ε. με ιδρυτικό κράτος μέλος είναι τόσο ανοικτή.

Και στο βάθος του πίνακα της σύγκρουσης, η Ελλάδα. Είναι οπωσδήποτε τρία χρόνια μπροστά από την Ιταλία, όλα αυτά της θυμίζουν το μοιραίο καλοκαίρι του 2015, αλλά αδυνατεί να βρει τα πατήματά της για να γίνει επιτέλους κανονική δυτική χώρα.

Οι μνημονιολάγνοι ξαναβγήκαν μετά από καιρό στην επιφάνεια.

Αν τελικά ξαναγυρίσουμε στην αγκαλιά των Μνημονίων, όπως οι δούλοι που ελευθερώνονταν και ξαναγύριζαν μετά από λίγο καιρό στο αφεντικό τους μιας και δεν είχαν που να πάνε, είναι το αληθινό ερώτημα…