Ξύπνια όλη νύχτα για να προλάβω μιας και την Δευτέρα δίνω. Τα παιδιά κοιμούνται και κάθε φορά που σηκώνομαι πάω και τα σκεπάζω. Τα κοιτώ και νιώθω ευγνώμων που είναι καλά.

Κάποιες φορές τα χαιδεύω νιώθωντας το μεγαλείο της αγάπης. Νιώθωντας τι σημαίνει αγάπη δίχως όρους κι ανταλλάγματα. Η αγάπη του γονιού προς το παιδί του.

Γύρω στις πέντε βάζω Σκάι να μάθω τι γίνεται στην Έλλάδα με τα επεισόδια. Βία. Σπίτια που καιγόντουσαν και θα μπορούσαμε να έχουμε θύματα.Σπασμένο το κέντρο όπως γίνεται χρόνια τώρα. Κανείς δεν αντιδρά.

Η πολιτεία αρνείται -όχι είναι ανίκανη- να προστατέψει τους πολίτες. Παρατημένοι στο έλεος πολιτικών σκοπιμοτήτων χρόνια τώρα, μια χώρα που η βία και η ανομία όσο πάει και αυξάνεται. Ο «τσαμπουκάς» και ο νόμος της ζούγκλας όσο πάει αρχίζει να μην προκαλέί κανένα σοκ με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι να πιστεύουν ότι μόνο με τη βία θα προφυλακτούν.

Επόμενη είδηση η δολοφονία της νεαρής φοιτήτριας στην Ρόδο από συνομίληκους απλά επειδή αρνήθηκε να κάνει σεξ μαζί τους. Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα των παιδιών μου. Το κεφάλι μου θολώνει. Τι θα έκανα αν… Ανατριχίλα. Βία από δύο νέα παιδιά. Τι κάνει δύο νέα παιδιά όπως κι αν έχουν μεγαλώσε, να αφαιρούν μια ζωή. Να έχουν την ψυχραιμία να προσπαθούν να εξαφανίσουν τα ίχνη τους.

Να χρησιμοποιούν βία για σεξ σε μία εποχή που -υποτίθεται;- είναι απελευθερωμένη. Τι κάνει δύο νέα παιδιά να καταστρέφουν το μέλλον τους ακόμα κι αν δεν σκέφτονται την ζωη του άλλου. Αδυνατώ να το εξηγήσω.

Δυστυχώς η βία φέρνει βία. Ναι ξέρω και κατανοώ την αυτοάμυνα και τον φόβο όταν πρέπει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου και όσους αγαπάς αλλά οι γραμμες είναι πολύ λεπτές και τα όρια «χάνονται» πολύ εύκολα. Τελευταία η ανομία και η ατιμωρησία κάνει όλο και περισσότερους να μιλούν για την θανατική ποινή. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε μακριά από όλα αυτά. Απορώ όμως πως όταν δεν μπορούν να εφαρμοστούν οι νόμοι σε απλά πράγματα ή και σε σοβαρότερα, ποινές όπως ισόβια πως μπορεί κάποιος να πιστεύει πως η λύση είναι η θανατική ποινή.

Δεν μπορώ να κατανοήσω πως γίνεται όταν αγανακτείς με ένα φόνο θεωρείς πως η λύση είναι ο φόνος. Το θέμα είναι πως όλο και περισσότεροι σκέφτονται την βία ως λύση κι αυτό δυστυχώς είναι ένα πολύ επικίνδυνο μονοπάτι.

Η ζωή είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Αν δεν μπορείς να δώσεις δεν πρέπει και να την αφαιρείς γιατί απλά υπάρχει το περιθώριο ανθρώπινου λάθους, πλάνης ή οτιδήποτε άλλο. Το θέμα φυσικά δεν είναι η θανατική ποινή. Το θέμα είναι η ανοσία στη βία. Το πως φτάσαμε ως κοινωνία να μην μας σοκάρει η βία. Να την ανεχόμαστε και να μην ζητάμε την καταστολή της. Πως ως κοινωνία έχουμε πρόβλημα όταν  χωρίζουμε τη βία σε καλή και κακή. Όταν η βία πατρονάρεται ως εναλλακτική ή ιδεολογική για να δικαιολογηθεί. Όταν το θύμα χαρακτηρίζεται σε ηθικό ή ανήθικο, καλό ή κακό, αριστερό ή δεξιό προκειμένου να εξηγήσουμε τη βία.

Ακούω τον δικηγόρο της οικογένειας της φοιτήτριας. Η φρίκη που μου προκαλεί η βιαιότητα που έχασε τη ζωή της η κοπέλα με κάνει να μουδιάζω. Ξαναπάω στο δωμάτιο και κοιτώ τα παιδιά μου. Τα κοιτώ ήρεμα όπως κοιμούνται. Αγάπη. Ηρεμία. Αυτό σίγουρα δεν είναι το πρόσωπο της βίας και σίγουρα είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει να επιλέξουμε αν θέλουμε να ελπίζουμε ως κοινωνία.

Να δείξουμε και να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι η ζωή είναι ότι πολυτιμότερο. Να τα διδάξουμε σεβασμό προς τον συνάνθρωπο. Να μάθουν να μην κατακρίνουν τους γύρω τους.

Να αγαπούν και να μην παίρνουν με τη βία κάτι που δεν τους ανήκει. Μόνο έτσι ίσως υπάρχει ελπίδα.

Όταν η βία μπει στο μυαλό μας ως λύση έχουμε αποτύχει και οι ελπίδες θα έχουν χαθεί. Δυστυχώς είμαστε πολύ κοντά και πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα αν θέλουμε να σώσουμε κάτι. Αν όχι για εμάς. Για τα παιδιά μας.

Πηγή: klik.gr