Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από την απώλεια του Παντελή και οι εκδηλώσεις λατρείας προς το πρόσωπό του δεν έχουν σταματήσει.Ο Παντελίδης είναι ένας θρύλος του ελληνικού τραγουδιού και θα παραμείνει ως τέτοιος στη λαϊκή ψυχή εις το διηνεκές.

Ας θυμηθούμε τι γράφαμε προσπαθώντας να αναλύσουμε το φαινόμενο Παντελίδη:

“Οι εποχές που η μέση ελληνική οικογένεια ήθελε να δει τα καμάρια της γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους, οικονομολόγους παρήλθαν ανεπιστρεπτί. Η οικονομική δυσπραγία , η ανεργία των πτυχιούχων και ο ξανιτεμός τους, τα “κακά” μεροκάματα ωθούν τα νέα παιδιά σε δύο δρόμους. Τραγούδι και ποδόσφαιρο. Ουτε καν στην υποκριτική. Εκεί κι αν πέφτει πείνα. Στους πιο πολλούς αποφοίτους των δραματικών σχολών.

Από το 2010 των Μνημονίων και έπειτα, μετρημένοι στα δάχτυλα αυτοί που έκαναν πραγματικότητα το δικό τους ελληνικό όνειρα. Χρήματα, δόξα, σεβασμός. Η ιστορία του Παντελή Παντελίδη ήταν το απόλυτο όνειρο, η ολική ανατροπή μιας ζωής προδιαγεγραμμένης.

Ο ανθυπασπιστής του Πολεμικού Ναυτικού, αυτοδίδακτος μουσικός, τα “σπάει” με τη μία.  Ο κόσμος τον αποδέχεται μονομιάς. Ο αφηγηματικός τρόπος ερμηνείας, ο πρωτότυπος σε συντακτικό και λέξεις στίχος τον κάνουν κατευθείαν σταρ. Αυθεντικός υμνητής της καψούρας των τριαντάρηδων, όπως οι σαραντάρηδες έχουν τον Ρέμο, οι εξηντάρηδες τον Πάριο κι όλοι μαζί τον Βοσκόπουλο!

Είναι αλήθεια πως δύσκολα θα τον βλέπαμε στο Μέγαρο. Ένας λαϊκός βάρδος τρελαίνεται να γεμίζει τις μεγάλες πίστες μέχρι τους διαδρόμους των μπαρ και των εξόδων. Αυτό τον νοιάζει. Η αυθεντικότητά του ανταμείφθηκε από τον κόσμο. Που μέσα σε εποχές δύσκολες οικονομικά, έκανε κάθε μαγαζί να μοιάζει μικρό σε κάθε του εμφάνιση.

Η διαχείριση μιας τέτοιας επιτυχίας είναι το τεράστιο,το προσωπικό και ακανθώδες θέμα: δεκάδες δεν τα κατάφεραν με ελάχιστη “αναγνωρισιμότητα”, που απέχει παρασάγγας από τη φρενίτιδα για τον Παντελή.

Άλλοι “τρελάθηκαν” επειδή έγιναν θέμα μια μέρα στα κανάλια, η διαρκής “έκθεση” στα ΜΜΕ έχει και τα αρνητικά της.

Το επιχείρημα ότι χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονται κάθε χρόνο στην άσφαλτο -με τον Παντελίδη μόνο ασχολήθηκαν- είναι ορθή, πλην όμως είναι φυσιολογικό όταν ένας λαϊκός τραγουδιστής με τέτοια απήχηση στον κόσμο να χάνει τόσο ξαφνικά τη ζωή του, να γίνεται πρώτο θέμα. Κι ας είναι δεύτερη είδηση η χρεοκοπία της χώρας.

Μήνες μετά τον αιφνίδιο χαμό του, τη νύχτα τα μισά αυτοκίνητα έπαιζαν “τσίτα” Παντελίδη. Φόρος τιμής από τη γενιά του.

Ο Παντελίδης ήταν σταρ, ο μεγάλος σταρ των νέων παιδιών, όσο και αυτό ενοχλεί τα “αδικημένα από το σύστημα ταλέντα” που η μόνη τους επιτυχία στα σαράντα πέντε είναι το κατούρημα εντός της λεκάνης.

Μην τους πει κανείς ότι ο Παντελίδης θα πουλά και μετά θάνατον, γιατί θα φρίξουν!

Δεκάδες νέα παιδιά προσπάθησαν να τον μιμηθούν σε ύφος και στυλ. Οι δισκογραφικές ήταν κατηγορηματικές: Παντελίδης είναι μόνο ένας!

Γιατί εκτός από τα παστωμένα λεφτά στα ξένα, υπάρχει κι η καψούρα στη ζωή ετούτη.

Και οι γνήσιοι εκφραστές της θα πουλάνε πάντα. Ειδικά, όταν αυτή τριγυρνά σε αλλουνού τα κατεχόμενα…”