Βρισκόμαστε άραγε σε μια πολιτική κρίση στην Ουάσιγκτον και πόσο αυτή η κρίση περιστρέφεται  γύρω από την τουρκική εισβολή στη Συρία ή έχει άλλο εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο; Τι μπορεί κάποιος να περιμένει από αυτήν την κρίση, τι να περιμένει στα πεδία των μαχών της τουρκο-κουρδικής αντιπαράθεσης και τι στο πεδίο της διεθνούς διπλωματίας; Πολύ μελάνι χύνεται, πολλά “τηλε-παράθυρα” αναλύουν και  πολλοί ελληνικοί “ευσεβείς πόθοι” (αλλά όχι ελληνικές διπλωματικές ενέργειες) εκδηλώνονται…

Δυστυχώς η δυνατότητα του Τράμπ να λαμβάνει αποφάσεις δεν είναι η “προσωπική ισχύς” του αλλά η θεσμική ισχύς του, αυτό και ένας φοιτητής του αμερικανικής πολιτικής αντιλαμβάνεται ότι, δηλαδή, η θεσμική ισχύς του δεν εξαντλείται θεσμικά μέσα στον Λευκό Οίκο αλλά εδράζεται σε μια στέρεα πολιτική βάση που βρίσκεται πίσω από τις πολιτικές αποφάσεις του Τράμπ, όσο κι αν η εφαρμογή αυτών των αποφάσεων γίνεται δυσχερής από τους ίδιους τους χειρισμούς του Τράμπ.

Το “πράσινο φως” ΔΕΝ δόθηκε από τον Τράμπ (όσο κι αν θέλουν να τον βαφτίζουν ως τον “χρήσιμο ηλίθιο”), αλλά είναι αποτέλεσμα ενός κύκλου προώθησης συγκεκριμένων αμερικανικών επιδιώξεων – και καλό θα ήταν η δημοσιογραφική έρευνα να μην διασπείρει συγχύσεις εστιάζοντας στις “λέξεις” και στην επικοινωνιακή διαχείριση μια ενδο-αμερικανικής πολιτικής αντιπαράθεσης, στην οποία και ο ΙΔΙΟΣ ο Τράμπ (παίζοντας το πολιτικό μέλλον του) πρωτοστατεί στην διαμόρφωση των (…λέμε τώρα) “ισχυρών” (αλλά όχι άμεσων) κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας (φυσικά… “αν”, “εφόσον”, “υπό προϋποθέσεις” … «εθνοκάθαρσης” κλπ, κλπ), την στιγμή που το “πράσινο φως” και η αναδίπλωση των αμερικανικών δυνάμεων άνοιξε τον δρόμο στον “περίπατο” της τουρκικής εισβολής – “περίπατο” γιατί ΔΕΝ είναι τυχαία η σκληρή δήλωση της Δαμασκού για “εθνική προδοσία” των Κούρδων και της αντιπολίτευσης που “εκχώρησαν” της συριακή εδαφική ακεραιότητα στην Τουρκία από πρόθεση, αδυναμία ή αναγκαστικά.

Γιατί ακριβώς τα δύο θέματα, οι επιλογές εξωτερικής πολιτικής και η αντι-Τραμπ προσπάθεια συσχετίζονται ως προς τούτο: στην αποδυνάμωση του Τράμπ και ΟΧΙ στην ανάσχεση της τουρκικής εισβολής στην Συρία, που συνιστά υποδεέστερη επιδίωξη (ή καλύτερα ένα “χρηστικό όχημα”) για την επικράτηση στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση, όπως ακριβώς και οι S-400 και η “Ουκρανική περίπτωση” για να μείνουμε μόνο στα πρόσφατα.

Κι αν θέλουμε να “βρεθεί” δημοσιογραφικά η “άκρη του νήματος” των εξελίξεων στην Ουάσιγκτον (για παράδειγμα στην περίπτωση των αμερικανικών αντιδράσεων στην τουρκική εισβολή), δεν γίνεται παρά να εστιάσει κάποιος στην περίφημη διαδικασία των “κυρώσεων” της Γερουσίας κατά της Τουρκίας, αν δηλαδή θα είναι “πολύ φασαρία για το τίποτε“, όπως άλλωστε έδειξαν οι «ενορχηστρωμένες» … λεκτικές “αντιδράσεις” της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Συμβουλίου Ασφαλείας και φυσικά, πρόσφατα, του ίδιου του ΝΑΤΟ κόντρα (…λέμε τώρα) στην καταγέλαστη “ρητορική” της … “αναστολής” μέλους της Τουρκίας στον ΝΑΤΟ. Το θεωρούμενο πολιτικό «ρήγμα» στην Ουάσιγκτον αφορά την ίδια την προεδρία Τράμπ στις διαστάσεις που ενδιαφέρουν την εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση και δευτερευόντως την τουρκική εισβολή στην Συρία και στον βαθμό που αυτή λειτουργεί ως «όχημα» επιτυχίας του αντι-Τραμπ  εγχειρήματος.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις διαφόρων ενδιαφερομένων πλευρών απέναντι στο «πράσινο φως» που έδωσε ο κύκλος προώθησης συγκεκριμένων αμερικανικών επιδιώξεων. Και είναι αυτές οι πλευρές, που για αυτούς τους λόγους, προσέρχονται και πυκνώνουν σήμερα το αντι-Τράμπ εγχείρημα – και ίσως προσέρχονται επιζητώντας διαπραγματευτικά αυτό ακριβώς το αντάλλαγμα: την άμεση ανατροπή στο «πράσινο φως» και την περίφημη … «αναστολή» μέλους – αλλά ως συνήθως, και για τους γνωστούς λόγους, το πιθανό αποτέλεσμα να είναι το «πολύ αργά» ή το «πολύ λίγα» και τα δυο μαζί,  ακόμη κι αν ο Τράμπ ηττηθεί (;) πολιτικά.

Και στο πεδίο των μαχών, όπου οι αμερικανικές δυνάμεις «έδωσαν χώρο» στην τουρκική εισβολή, είναι ζήτημα αν η Τουρκία θα «σεβαστεί» τα περίφημα γεωγραφικά «όρια» εντός της «συμφωνημένης» ζωής ασφαλείας ή την «εθνοκάθαρση» που έθεσε ο Τράμπ στον Ταγίπ – και γιατί,  άλλωστε, η Άγκυρα να το κάνει όταν, κάποτε σε πολύ βάθος χρόνου,  διαπραγματευόμενη θα αναγκαστούν να αναδιπλωθούν λίγο πιο πίσω  από το άλλο, γεωγραφικό, βάθος που σήμερα θα διεισδύσουν.  Συνήθως τα «τετελεσμένα» έρχονται για να μείνουν – και αυτό δεν αφορά μόνο αμερικανικές επιλογές αλλά και τις αντίστοιχες ρωσικές, όταν ο «επιτήδειος ουδέτερος» θα αλλάξει «ρότα»…