Γελούν στην Άγκυρα με τις ΗΠΑ, αλλά ο Πούτιν θα γελάσει τελευταίος και καλύτερος ειδικά σ’ ό,τι αφορά την Άγκυρα.

Σε μια κατάσταση ρευστότητας που προκάλεσε η τουρκική εισβολή, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα πολεμήσει ο Άσαντ (και οι Κούρδοι) κατά της Τουρκικής Κατοχής.

Αν δηλαδή η Μόσχα θα κάλυπτε τις επιχειρήσεις αεροπορικά (οπότε ο Ταγίπ δεν έχει τύχη στα πεδία των μαχών) – μ’ άλλα λόγια αν ο Ταγίπ ως “χρήσιμος ηλίθιος” του Πούτιν θα έπαυε να έχει πλέον ρόλο στην Συρία.

Το κρίσιμο τεστ ήταν η τουρκική επίθεση στο Μαντζιμπ, που ο Ταγίπ δεν έπαυε να αναγγέλλει με κάθε τρόπο ακόμη και από το Μπακού.

Αλλά δεν έπιασε ούτε αυτήν την φορά όχι μόνο έναντι των Ρώσων αλλά ούτε έναντι των ΗΠΑ (που για τους δικούς τους εσωτερικούς λόγους έσπευσαν να το παραδώσουν στον Άσαντ).

Το πρώτο κρίσιμο τεστ ήταν λοιπόν ΤΙ θα γίνει στο Μανμπίτζ, θα ξεσπούσε ή όχι πόλεμος Συρίας-Τουρκίας;;

Αυτή είναι και παραμένει η ουσία των εξελίξεων στο θέμα της τουρκικής εισβολής. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το “ναι” της Μόσχας, δηλαδή χωρίς ρήξη. Άγκυρας-Μόσχας.

Για αυτό ο Ταγίπ έτρεξε (και πάλι) όχι μόνο να «ριχτεί στα πόδια» του Πούτιν αλλά και να συμφωνήσει πλήρως στο «καρότο» που η Μόσχα του προσέφερε (μετά φυσικά από την σκόπιμη δήλωση του Άσαντ σε συμφωνία με Κούρδους και κυρίως με τους Ρώσους) πως θα πολεμήσει κατά της τουρκικής εισβολής.

Έτσι υλοποιήθηκε η πιο πιθανή εξέλιξη,  δηλαδή να αναβληθεί η σύγκρουση στο Μανμπίτζ με μια συμμόρφωση της Άγκυρας να αποσυρθεί στην προώθηση του συριακού στρατού (με εμπροσθοφυλακή την ρωσική στρατιωτική αστυνομία), έτσι για να δούμε ποιος μετρά για τον Πούτιν περισσότερο: ο Άσαντ ή ο Ταγίπ ;

Και “επί του παρόντος” και μέσα στη ρευστότητα της κατάστασης ο Ερντογάν με δηλώσεις του αναγνώρισε την είσοδο του συριακού στρατού στο Μανμπίτζ, και στο Κομπάνι και παντού στην ζώνη ασφαλείας, αποφεύγοντας να αντιστρατευτεί το “πράσινο φως” της Μόσχας στην προώθηση του Άσαντ προς ανατολάς σε ένα παιγνίδι “γάτας με ποντίκι”, όπου όλοι γνωρίζουν ποιος είναι ο γάτος και ποιο το ποντίκι, όταν αναφερόμαστε στις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας.

Γιατί από ότι φαίνεται η Μόσχα προωθεί την παλιά πρόταση της για την ανάπτυξη του συριακού στρατού στα τουρκο-συριακά σύνορα. Οι δηλώσεις Λαβρεντιεφ είναι σαφείς: ” η Ρωσία δεν θα επιτρέψει μια πραγματική σύγκρουση Συρίας-Τουρκίας, εφόσον διασφαλιστεί η ανάπτυξη συριακού στρατού στα σύνορα με Τουρκία”.

Ο Ερντογκάν έφτασε άραγε στα όρια του; Μάλλον αυτό φανερώνει ότι δεν τόλμησε να χτυπήσει το Μανμπίτζ, αλλά αυτό έδειξε και το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι στρατιώτες παρέδωσαν την πόλη στους Σύρους και στις περιπολίες της ρωσικής στρατιωτικής αστυνομίας.

Και κάτι παραπάνω: F-15 και Απάτσι χτύπησαν θέσεις φιλότουρκων τζιχαντιστών (οι μόνες χερσαίες δυνάμεις που πολεμούν έχοντας στα μετόπισθεν την υποστήριξη των τουρκικών δυνάμεων), όταν απείλησαν περιοχές υπό αμερικανικό έλεγχο.

Και όχι μόνο αυτό: ο Λαβρέντιεφ απέρριψε πλήρως την μεταφορά από την Άγκυρα προσφύγων στην Ανατολική Συρία από ανθρώπους που δεν ζούσαν ποτέ εκεί. Όλο το σχέδιο Ερντογάν είναι πλέον στον αέρα. Μονή ελπίδα του η συγκροτημένη αναδίπλωση, πάντα “επί του παρόντος” φυσικά…

Αλλά όλα αυτά θα τα δούμε στην επικείμενη συνάντηση Πούτιν-Ταγίπ, όπου ο πρώτος προσέρχεται για να επιβάλλει και ο δεύτερος για να σώσει (για εσωτερική κατανάλωση) τα προσχήματα μιας αποτυχημένης εισβολής-οπερέτας.

Εξέλιξη που δείχνει την έλλειψη σοβαρότητας των χειρισμών του Τράμπ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να σώσει τα δικά του (εσωτερικά) προσχήματα στα απόνερα της αποτελεσματικής παρέμβασης της Μόσχας απέναντι στην αμετροέπεια του Ταγίπ και την ανώμαλη προσγείωση του με την ταχύτατη αναδίπλωση της Άγκυρας απέναντι στην Μόσχα.

Γιατί το «καρότο» της Ρωσίας, ανάφερε ο Τσαβούσογλου σε συνέντευξή του στο BBC, ήταν ότι «υποσχέθηκε πως ούτε το PKK ούτε οι YPG θα βρίσκονται από την άλλη πλευρά των συνόρων» για να συνεχίσει ότι «αν η Ρωσία, συνοδεία του συριακού στρατού, απομακρύνει στοιχεία των YPG από την περιοχή, δεν θα αντιτεθούμε σε αυτό» – ακριβώς αυτά που από την μεριά τους προσέφεραν οι ΗΠΑ τόσους μήνες στην Άγκυρα και δεν κατάφεραν να επιβάλλουν (ακριβώς επειδή δεν το θέλησαν) και μάλιστα επέλεξαν να αποσύρουν την αμερικανική στρατιωτική παρουσία, τον μόνο φραγμό στην έναρξη της τουρκικής εισβολής, προδίδοντας την εμπιστοσύνη των Κούρδων συμμάχων τους.