Τελικά οι υποτιμήσεις των νομισμάτων ανατιμούν μία χώρα ή την υποτιμούν; Εξαρτάται! Από την θεωρία στην πράξη υπάρχει τεράστια απόσταση!

Οι θεωρίες βολεύουν πολλούς κατά καιρούς, το αποτέλεσμα δικαιώνει λίγους!

Κάπως έτσι ξεκίνησε και μια συζήτηση περί υποτιμήσεων και δη αυτής τού 1998 της (τελευταίας της) δραχμής πού σημειωτέον ανταγωνιστικά και μετά τον απογαλακτισμό από το δολάριο το 1974 δεν τα πήγαινε και καλά σαν νόμισμα μίας μη ανταγωνιστικής οικονομίας που εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει!

Ο σκοπός τής κάθε υποτίμησης είναι να γίνει ανταγωνιστική μια οικονομία!

Άρα η απόφαση τότε ήταν σωστή; (υπήρξε και όργιο φημών ειδικά μετά). Εξαρτάται από την οπτική του καθενός, αλλά κυρίως από το αποτέλεσμα.

Η χώρα πάντως συνέχιζε να εισάγει και να εξάγει σε αναλογία 3 προς 1!

Πολλές απόψεις για το γεγονός της υποτίμησης που συνδέθηκε εξαρχής και ευθέως με την ΟΝΕ.

Το Χρηματιστήριο κάλπαζε κι έκανε πλούσιους πολλούς λογιστικά, πριν εμφανιστεί η απληστία. Οι εταιρείες πήγαιναν από το καλό στο καλύτερο και η χώρα έμπαινε στο ευρώ (στον έβδομο ουρανό, λίγα χρόνια πριν το πει ο σπορτσκάστερ για το Euro του 2004) .

Η εκρηκτική άνοδος του 1999 στηρίχθηκε στην υποτίμηση, τα λεφτά έφυγαν από την ασφάλεια των ομολόγων, μπήκαν στο Ελντοράντο τής Σοφοκλέους: μέτοχοι πούλησαν ψηλά, ξεχρέωσαν δάνεια στις τράπεζες που πέταγαν, η αγορά κινήθηκε. Ουρές στην Λουί Βιτόν, ξενυτχτάδικα, γκουρμέ, πούρα, κομπολογιού το ανάγνωσμα: όλα αυτά πού ζήσαμε και λέμε μας κατέστρεψαν, από πότε ξεκίνησαν;

Μετά την υποτίμηση ή όχι; Αλλά οι θεωρίες εκ τού ασφαλούς, αφού δεν κινδυνεύουν από την ευθύνη τού αποτελέσματος!

Η υποτίμηση αναγκαστικά γίνεται…. αλλά θέλει και ανεπτυγμένη κουλτούρα όλων των “παικτών” για να έχεις θετικά αποτελέσματα.

Από το 1974 και για 24 χρόνια η δραχμή διολισθαίνει διαρκώς:  έχουν προηγηθεί δύο υποτιμήσεις πού όχι μόνο δεναύξησαν τις εξαγωγές αλλά αντίθετα τις μείωσαν.

Εργαλείο ήταν λοιπόν η υποτίμηση την εποχή εκείνη, που αν δεν γινόταν το πιθανότερο ήταν πως θα είχαμε άμεσα σοβαρά προβλήματα. Αν και ποτέ δεν είναι κανείς σίγουρος με τα αν…

Η αλήθεια είναι πως από το 1974 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 η δραχμή έχασε το 70% περίπου της αξίας της. η πορεία της ίσως είναι χρήσιμο να μελετηθεί από τους θιασώτες του εθνικού νομίσματος-που καλό κι άγιο είναι, από μόνο του δε σε σώζει.

Στις 16 Μαρτίου του 1998 λοιπόν, υποτιμάται η δραχμή έναντι του ECU (πρόδρομος του ευρώ) κατά 12,3%. Η τρελή κούρσα μόλις έχει αρχίσει. Από εκείνη την Παρασκευή τίποτα δεν θα είναι ίδιο στη χώρα.

Η τρελή άνοδος έκρυβε μέσα της μια τεράστια πτώση. Όλοι το ήξεραν, ελάχιστοι έλαβαν τα μέτρα τους.

Τα διαρθρωτικά προβλήματα υπήρχαν και όταν “οι προοπτικές της ελληνικής οικονομίας ήταν άριστες”.

Τα χρήματα ξαναμπήκαν στις Τράπεζες για να ξεκινήσει από την αρχή η “Monopoly”.

Ο δρόμος έμοιαζε ανθηρός, αλλά που οδηγούσε κανείς δεν ήξερε, το παν ήταν πως το βέλος βρήκε το κέντρο του στόχου, με ό,τι και αν σήμαινε αυτό…