Κανένας συνήθης εορτασμός φέτος, ένεκα των συνθηκών.

Καμία παρέλαση, καμία δοξολογία, κανένας τσακωμός για το μήκος της φούστας και για το ποιοι πρέπει να κρατούν τη σημαία.

Όμως δεν παύει να είναι μια ιστορική ημέρα για τη Νεότερη Ελλάδα. Σίγουρα η πιο σημαντική, αυτή που είχε τη μεγαλύτερη επίδραση στον Νέο Ελληνισμό,  Αν και αυτή η επανάσταση καταπνιγόταν, όπως τόσες και τόσες πιο πριν (με κορυφαία τα “Ορλωφικά”) η Ελληνική Ιστορία θα γραφόταν πολύ διαφορετικά. Η υπεροχή στη θάλασσα έκρινε το αποτέλεσμα, υπό την έννοια ότι κράτησε ζωντανή τη φλόγα της επανάτασης μέχρι να επέμβουν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Ελάχιστη σημασία έχει αν υπήρξαν κρυφά σχολειά, αν ύψωσε το λάβαρο στην Αγία Λαύρα ή λίγες μέρες μετά στην Πάτρα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός (που είναι και το πιθανότερο), αν η επανάσταση ήταν ταξική (που δεν ήταν), αν οδήγησε σε εμφυλίους (που οδήγησε), σε αυθαιρεσίες, πράξεις βίας και αντεκδίκησης με σκοπό την εξουσία.

Το αποτέλεσμα μιας γενικευμένης εξέργεσης ήταν ένα νέο ανεξάρτητο κράτος, έστω και κουτσουρεμένο, στα νότια της Βαλκανικής Χερσονήσου και η απαρχή της συρρίκνωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η δημιουργία της χώρας των Γραικών (Greece), ορθοδόξων χριστιανών και ομιλούντων την ελληνική από γενιά σε γενιά, ήταν συνταρακτικό γεγονός για την εποχή.

Έσπασε το αξίωμα της ακεραιότητας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,  έδωσε πνοή στο φιλελεύθερο πνεύμα της Δύσης, το οποίο και αντιμάχονταν οι οπαδοί της ελέω Θεού Μοναρχίας, που είχαν στα 1821 το πάνω χέρι μετά τη συντριβή του Ναπολέοντ

Σχεδόν διακόσια χρόνια μετά, το πάθος για εξουσία παραμένει άσβεστο. Κι αν το ρωσικό, αγγλικό και γαλλικό κόμμα, έχει αντικατασταθεί από την Αριστερά, τη Δεξιά και το Κέντρο, οι επιδιώξεις παραμένουν ίδιες.

Μπορεί να μη μιλάμε πλέον για φυσική εξόντωση αλλά μόνο για πολιτική, μπορεί οι Στερεοελλαδίτες να μη θέλουν να καταλάβουν με τα όπλα την Πελοπόννησο, αρματωμένοι και ταϊσμένοι με τα λεφτά των Δανείων του Αγώνα, αλλά παρά ταύτα, το κουσούρι παρέμενε αναλλοίωτο μέχρι να μας επισκεφτεί ο ιός από την Ουχάν.

Η πρωτοφανής, η μοναδική στα  χρονικά μετά την εξέλιξη της ιατρικής τα τελευταία εκατό χρόνο υγειονομική κρίση, έδειξε  πως  η χώρα χρειάζεται σχέδιο, σοβαρότητα, κοινωνική ειρήνη, καθημερινές λύσεις στα μικρά που εντέλει ναι είναι βέβαιο πως κάνουν τα μεγάλα.

Ο τόπος θέλει αφανείς ήρωες, όχι νούμερα ερωτευμένα με το άκουσμα της φωνής τους.

Και αποφάσεις γρήγορες όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Ο “διαολόπαπας” ξεσήκωσε κάποτε ένα Μοριά, σχεδόν μόνος του.

Και ο ίδιος ο λαός στο τέλος θα αποθεώνει τον Νικηταρά και όχι τον Κωλέττη. Κι ας ψήφισε τον τελευταίο, ενώ λοιδώρησε, έφτυσε και έκανε επαίτη τον πρώτο.

Εϊναι μονόδρομος και πλέον μπορούμε να τη δούμε: θα δημιουργηθεί μια κοινωνία ανοχής και ανεκτικότητας με υψηλή κοινωνική συνοχή, φιλελεύθερη (αλλά με απαράβατους κανόνες ) οικονομία, σύγχρονο κράτος και κυρίως πατριωτικά χαρακτηριστικά σε κάθε πολιτική επιλογή.

Από την Παιδεία μέχρι το μεταναστευτικό, από τα δημοσιονομικά μέχρι τις διμερείς σχέσεις, παντού ενυπάρχει το εθνικό συμφέρον.

Το οποίο είναι το συμφέρον όλων των Ελλήνων, των αγέννητων συμπεριλαμβανομένων.

Τώρα με τον ιό, το κάθε έθνος-κράτος πήρε τις αποφάσεις του, τα ρίσκα του, οι παγκοσμιοποιημένοι πολίτες  του 21ου αιώνα κατάλαβαν πως αυτό τελικά υπάρχει στα δύσκολα.

Οι μέτριοι πάλι σκάβουν το λάκκο των ικανών, αλλά σε στιγμές κρίσιμες ξεγυμνώνονται.

Οι καλοί μας γείτονες Τούρκοι εξακολουθούν να συντηρούν την κρίση στον Έβρο, ξέροντας πως η ατζέντα, οι οικονομικοί πόροι και όλη η ανθρώπινη προσπάθεια ξοδεύεται στον κορωνοϊό.

Καλή Άνοιξη, με το καλό όλα όχι μόνο να επανέλθουν στην κανονικότητά τους αλλά να γίνουν καλύτερα από πριν: Ένα reset πάντα χρειάζεται.

Η φετινή επέτειος του 1821, ο εορτασμός του Ευαγγελισμού αφορά όλους τους Έλληνες, αρκεί να μιμηθούμε το Σολωμό που «δεν εσυνηθούσε να θεατρίζει στο εθνικό του φρόνημα αλλά μες το άγιο βήμα της ψυχής».

25η Μαρτίου 2020: ελεύθεροι στα σπίτια μας.

Χρόνια πολλά σε όλους: πόσο τετριμμένη αλλά και πόσο επίκαιρη ευχή.