Άνοιξε ο τουρισμός. Χαρές και πανηγύρια και υδάτινες αψίδες και ρακές για το καλωσόρισμα, γιατί σου λέει θα είναι πρεσβευτές οι εισερχόμενοι, όταν εξέλθουν της χώρας και πάνε σπίτια τους.

Όμως το πολυπόθητο και χιλιοτραγουδισμένο άνοιγμα είναι στην πραγματικότητα το “μετέωρο βήμα του τουρισμού”.

Διότι αν και έχουν παρθεί τα προσήκοντα μέτρα στα αεροδρόμια, τα αεροπλάνα πετούν με πληρότητα 100%. Έχει ένα συνωστισμό όσο να πεις.

Προφανώς λόγω κόστους τα τεστ στους τουρίστες είναι δειγματοληπτικά, άρα βάσει της θεωρίας πιθανοτήτων θα ξεφύγουν ασυμπτωματικοί που θα μπουν στην κοινότητα και τότε θα συμβούν τα γνωστά: ιχνηλάτηση, επαφές, καραντίνες.

Η ελπίδα δεν είναι να μην παρουσιαστεί κρούσμα, αλλά να απομονωθεί το ταχύτερο.

Και προφανώς πρόκειται για ένα ρίσκο, ειδικά αν θυμηθούμε τις πρώτες μέρες της καραντίνας του Μαρτίου, που όταν δύο άνθρωποι διασταυρώνονταν στο πεζοδρόμια, θεωρούσε ο ένας τον άλλο περίπου λεπρό.

Κι ας το παραδεχτούμε: η σημερινή μέρα που άνοιξαν για τα καλά τα σύνορα, είναι η μέρα που επιβεβαιώσαμε τον Σόιμπλε: εκτός από την αξία της ανθρώπινης ζωής, υπάρχει και η αξιοπρέπεια είχε πει, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών.

Σαφώς όμως όταν υπάρχει ανεργία και φτώχεια δεν υπάρχει αξιοπρέπεια. Για αυτό και τα “εργοστάσια” τουρισμού της χώρας άνοιξαν. Και περιμένουν τους ξένους τουρίστες. Κι αγωνιούν για τις κρατήσεις.

“Καλώς ήλθε τα κατοστάευρο”, το πράσινο, στο χρώμα της ελπίδας και την κρυφή μορφή του Βόλφγκανγκ πάνω του.