Μια νέα εποχή ξημέρωσε ήδη για τη Γηραιά Αλβιόνα. Και το Brexit θα φανεί αν ήταν η σωστή απάντηση από τα αποτελέσματά του μέσο- και κυρίως μακροπρόθεσμα.

Μπορεί τα πολεμικά πλοία στο κανάλι να φούσκωσαν με υπερηφάνεια πολλούς Βρετανούς, όμως οι μπακαλιάροι δε θα κρίνουν το αν το τεράστιο το ιστορικό βήμα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Ανεξαρτησία ή απομόνωση;

Και επειδή σπάνια τα πράγματα στην αληθινή ζωή είναι άσπρο ή μαύρο, το αποτέλεσμα θα είναι τελικά γκρίζο, ανεξάρτητα αν θα “βαπτιστεί” θετικό ή αρνητικό. Κανείς δεν μπορεί να το προεξοφλήσει με βεβαιότητα.

Όσοι ονειρεύονται αναβίωση της Αυτοκρατορίας, μάλλον ζουν διακόσια χρόνια πίσω: από το 1997 και την παραχώρηση του Χονγκ-Κονγκ στην Κίνα δεν υφίσταται καν ο όρος.

Υπάρχει Ευρώπη χωρίς το Νησί;

Με την Ευρωπαϊκή Ένωση τα πράγματα ήταν πάντα επί ξυρού ακμής: η Αγγλία δεν ήταν στον πρώτο πυρήνα των χωρών που τη συγκρότησαν, μπήκε όμως αμέσως μετά, το 1973, βλέποντας πως οι βιομηχανίες στην Ευρώπη έχουν ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα έναντι των δικών της λόγω της κοινής αγοράς.

Παρά τα αντίθετα λεγόμενα, οι Βρετανοί υπήρξαν ιστορικά από τους λαούς που τηρούσαν πιστά τους ευρωπαϊκούς Κανονισμούς και ενσωμάτωναν πρώτοι τις Οδηγίες. Συμμετείχαν πάντα με άποψη και συχνά με σκληρή διαπραγματευτική γραμμή στη δημιουργία τους, αλλά η κοινή συνισταμένη που προέκυπτε γινόταν πάντα αποδεκτή.

Η κουβέντα όλα αυτά τα χρόνια έχει εν πολλοίς αναλωθεί στο τι θα κερδίσει και τι θα χάσει η Βρετανία, κυρίως οικονομικά.

Είναι περίπου ταμπού το τι χάνει η Ευρώπη χωρίς το Νησί. Και δε μιλάμε μόνο οικονομικά, μιας όλοι ξέρουν πως προσέφεραν σημαντικά στον κοινοτικό προϋπολογισμό, ως μεγάλη χώρα.

Η Ευρώπη χωρίς τη Βρετανία, γίνεται εν πολλοίς Ηπειρωτική, μια απλά Περιφερειακή Δύναμη, χάνει το “μπαλκόνι” της προς τις Βόρεια Αμερική, χάνει θάλασσες, χάνει δυναμική, ίσως και προοπτική.

Τίποτα δεν μπορεί να εξισορροπήσει την απώλεια. Και τι έγινε αν μπουν τα  επόμενα χρόνια τα φτωχά δυτικά Βαλκάνια για παράδειγμα.

Η Ευρώπη θα πληρώσει το γεγονός πως δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγει η Βρετανία από την ΕΕ. Ακόμη και μετά το δημοψήφισμα μιλούσε για αποτέλεσμα που μπορεί να ανατραπεί, για δύσκολες συμφωνίες, για μεγάλο οικονομικό τίμημα για τους Άγγλους. Έβλεπε τα δέντρα και έχανε το δάσος, πιστεύοντας ίσως προς πρόκειται για μια κολοσσιαία μπλόφα και προσδοκώντας μια αλά γκρέκα κωλοτούμπα.

Για τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης έφταιγε η Ευρώπη στο μυαλό του μέσου Άγγλου. Και μπορεί τις πρώτες μέρες οι αυξημένοι έλεγχοι στο Ντόβερ με τους συνοριακούς ελέγχους να κερδίζουν τις εντυπώσεις, όμως τους επόμενους μήνες που θα φανούν σιγά σιγά οι επιπτώσεις στο εμπόριο, την εκπαίδευση, τη μετανάστευση, τον τουρισμό, θα υπάρχει μια πιο διαφωτιστική εικόνα.

Ίσως και η Ευρώπη να νοσταλγήσει τους …μουρλο-Άγγλους, που ήταν πάντα ανήσυχοι: ήταν αυτοί που έβαλαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας  την ελέω Θεού Βασιλεία, τώρα και την ελέω Θεού Γερμανία.

Κάμερον: αφελής ή οραματιστής;

Υπάρχουν όμως ερωτήματα σχετικά με το πως φτάσαμε ως εδώ: γιατί Ο Ντέιβιντ Κάμερον, που θα μείνει στην Ιστορία ως ο Βρετανός πρωθυπουργός που επί θητείας του έγινε το Brexit, δήλωσε ότι δεν λυπάται που προκήρυξε το δημοψήφισμα του 2016 για την παραμονή ή την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ακόμα κι αν σκέφτεται «καθημερινά» τις συνέπειες του;

Θυμίζουμε πως ο Κάμερον ήταν εκείνος που το 2013 είχε υποσχεθεί αυτές τις διαβουλεύσεις και τελικά το δημοψήφισμα. Όλοι μίλησαν τότε για μια τακτική κίνηση, δηλαδή μια προσπάθεια να κατευνάσει την ευρωσκεπτικιστική πτέρυγα του Συντηρητικού του κόμματος και να ανατρέψει την άνοδο του ευρωφοβικού και αντιμεταναστευτικού Ukip, του Νάιτζελ Φάρατζ.

Έγιναν όμως έτσι τα πράγματα;

Δε θα μπορούσε να μη γίνει ή να αναβληθεί για το απώτερο μέλλον το δημοψήφισμα;

Με λίγα λόγια ο Κάμερον υπήρξε αφελής πολιτικά ή υπηρέτησε πιστά και μια κρυφή ατζέντα που έβαζε τη Βρετανία σε τροχιά εκτός ΕΕ;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που ίσως δεν απαντηθεί ποτέ.