Έντονες οι ανακατατάξεις στον εκδοτικό χώρο.

Νέες προσπάθειες που ο χρόνος θα δείξει αν θα στεφθούν με επιτυχία, άλλες στα σκαριά και στο περίμενε, εκεί που κάηκαν ουκ ολίγες στο παρελθόν.

Εντύπωση όμως προκαλεί (και ερωτηματικά σε πάρα πολλούς) το γεγονός πως η Δικαιοσύνη αρχίζει να ασχολείται με αυτούς που δικαιωματικά θεωρούσαν εαυτούς υπεράνω του νόμου: γιατί τον απλό δημοσιογράφο όλοι τον κυνηγούν, τον μεγαλο-δημοσιογράφο ουδείς.

Διότι μόνο έτσι θα έχει κίνητρο ο μικρός, ο γραφιάς, ο ρεπόρτερ, ο ασήμαντος, ο τιποτένιος, να γίνει αυτό που πάντα ονειρευόταν: παράγοντας του δημόσιου βίου.

Το παν είναι το μίσος προς το συνάνθρωπο. Να τους ρίχνεις όλους. Συνεργάτες, εργολάβους, προμηθευτές, αδέλφια, γιους, όλους ανεξαιρέρως.

Και να έχεις έτοιμα πλάνα. Όχι μόνο για τα μάτια της τα πλάνα.

Οδηγός για τους επίδοξους μικρούς που wannabe καρχαρίες είναι η ταινιάρα του 2007, που χάρισε το δεύτερο Όσκαρ στον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, που υποδύεται παραπάνω από άριστα τον χρυσοθήρα που η ζωή τα έφερε έτσι κι έγινε πετρελαιάς για να εξελιχθεί σε ζαμπλουτίδη.

Η ταινία μπήκε στη φαρέτρα του Netflix και γίνεται χαμός. 15 χρόνια είναι πολλά κι όσοι την είδαν, την ξαναβλέπουν χαλαρά και μάλλον φανατικά.

Η συνταγή είναι τόσο απλή και συνάμα δύσκολη.

Πατάς επί πτωμάτων. Ακόμη κι αν αυτό είναι ενός συντρόφου σου, που άφησε ένα μωρό αγκαλιάς.

Άλλη απήχηση έχει ένας εργένης στο κοινό που θέλει να μανιπουλάρει, άλλη ένας βιοπαλαιστής νοικοκυραίος με παιδί.

Ο …κυρ-Παντελής θα πάει κι εκκλησία, θέλει δε θέλει, εκεί όπου θα βρει τον άλλο πόλο του δράματος. Ένας προφήτης μα τι προφήτης. Θα είναι αυτός που θα κινήσει τα νήματα για να πάρουν όλα μια …αναπτυξιακή τροπή. Με το αζημίωτο πάντα.

Μια ταινία ωδή στην οικογένεια που όπως λέει κι ο ήρωας “σημαίνει παιδιά και που παιδιά σημαίνουν  εκπαίδευση”.

Ένας φόρος τιμής στη θρησκεία, εκεί όπου ο καθένας έχει το δικό του Θεό.

Μια ματιά στον άκρατο κι ακραίο υλισμό, στα σπίτια με τετραγωνικά Μουσείων και θέα στον ωκεανό. Τον κανονικό αλλά και της απληστίας.

There will be blood.

Κι αν δεν, αυτό θα οφείλεται στο ότι δούλεψε το “Αγαπημένο μου πλυντήριο” (ταινία του 1985, ψάξτε τη).

Το φινάλε είναι απρόσμενο (σα να μπαίνει ο Ταραντίνο ξαφνικά στο τελείωμα της) για μια ταινία που έδειχνε πως καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Οι εκρήξεις δε γίνονται μόνο από το φυσικό αέριο στα έγκατα της Άγριας Δύσης, αλλά και από φτασμένους επιχειρηματίες, που πάντα θυμούνται ποιος τους ρεζίλεψε.

Αυτό έχει μια διαχρονικότητα, να το θυμάστε.