Ποτέ δε συμπάθησα τις ιταλικές ομάδες ποδοσφαίρου. Μου ήταν αδιανόητο πως ένας λαός με τέτοια παράδοση στο «Ωραίο» έπαιζε ποδόσφαιρο χωρίς χάρη. Η μόνο ομάδα που μου έκανε εντύπωση ήταν η Μίλαν του Αρίγκο Σάκι. Ο ίδιος είχε πει: «Σημασία δεν έχει μόνο να κερδίζεις, αλλά να κερδίζεις με στυλ.»

Τούτων λεχθέντων, θεωρώ ότι είμαι αρμόδιος να μιλήσω για τον Μίλαν Κούντερα. Πόσο μάλλον που δεν έχω διαβάσει ούτε ένα από τα βιβλία του. Αυτό με καθιστά όχι απλώς αρμόδιο, αλλά αυτόχρημα ειδικό. Έτσι λειτουργούν οι σωστοί επαΐοντες επί τον λογοτεχνικών θεμάτων στη χώρα μας. Υμνούν, συνήθως, αυτούς που δεν έχουν διαβάσει.

Θα σας πω λοιπόν πως γράφει κανείς μια λογοτεχνική αποτίμηση για το έργο ενός συγγραφέα όταν δεν έχεις διαβάσει ούτε λέξη.

Αρχικά πας στο CHAT GPT. Κάνεις δυο, τρεις ερωτήσεις για το μυθιστόρημα Αθανασία και ιδού. Έχεις μια παρουσίαση του έργου:

«Η “Αθανασία” είναι ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε από τον Μίλαν Κούντερα και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1990. Πρόκειται για μια φιλοσοφική και ενδοσκοπική εξερεύνηση διαφόρων θεμάτων, όπως η τέχνη, η θνητότητα, η ταυτότητα και η φύση της φήμης.

Το μυθιστόρημα είναι δομημένο ως μια σειρά από επτά χαλαρά συνδεδεμένα μέρη, καθένα από τα οποία παρουσιάζει διαφορετικές αφηγήσεις και χαρακτήρες. Ο Κούντερα συνυφαίνει τις ιστορίες διαφορετικών ατόμων και εξερευνά τις σχέσεις, τις επιθυμίες και τους αγώνες τους. Οι χαρακτήρες συνδέονται με τις συναντήσεις και τις αλληλεπιδράσεις τους, καθώς και με τον κοινό τους στοχασμό πάνω στην έννοια της αθανασίας.

Ένα από τα κεντρικά μοτίβα του μυθιστορήματος είναι η ιδέα της αθανασίας μέσω της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ο Κούντερα εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη μπορεί να προσφέρει μια αίσθηση μονιμότητας και υπέρβασης, επιτρέποντας στα άτομα να αφήσουν μια διαρκή επίδραση ακόμη και μετά το τέλος της φυσικής τους ύπαρξης. Μέσα από διάφορους χαρακτήρες, ο Κούντερα προβληματίζεται για την επιθυμία καλλιτεχνικής αναγνώρισης, το βάρος της καλλιτεχνικής κληρονομιάς και την ένταση μεταξύ της καλλιτεχνικής ελευθερίας και των κοινωνικών προσδοκιών.

Ο Κούντερα διερευνά επίσης τη διασύνδεση των ανθρώπινων ζωών και τον τρόπο με τον οποίο οι προσωπικές ιστορίες και αναμνήσεις μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά. Εμβαθύνει στα θέματα της μνήμης, της νοσταλγίας και της παροδικής φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος παλεύουν με τη δική τους θνητότητα και το φόβο της λήθης, αναζητώντας τρόπους να αφήσουν ένα μόνιμο αποτύπωμα στον κόσμο.

Στην “Αθανασία”, ο Κούντερα χρησιμοποιεί το χαρακτηριστικό αφηγηματικό του ύφος, το οποίο συνδυάζει φιλοσοφικούς στοχασμούς, ενδοσκοπικές γνώσεις και στοιχεία μεταμυθοπλασίας. Συχνά παρεκκλίνει από την κύρια πλοκή για να παρουσιάσει φιλοσοφικούς προβληματισμούς και διερευνά τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας.

Συνολικά, η “Αθανασία” είναι ένα σύνθετο και προκλητικό μυθιστόρημα που καλεί τους αναγνώστες να αναλογιστούν τη φύση της τέχνης, τη θνητότητα και την ανθρώπινη αναζήτηση για διαρκή σημασία. Αναδεικνύει την ικανότητα του Κούντερα να συνδυάζει το διανοητικό βάθος με την περίπλοκη αφήγηση, γεγονός που το καθιστά σημαντική συμβολή στο σύνολο του έργου του.»

Η αλήθεια είναι ότι μου γεννήθηκε η επιθυμία να πάω να το διαβάσω. Ίσως μετά την απονομή του βραβείου «Λογοτεχνικής Κριτικής».