Με το κιλό και με τον τόνο οι αναλύσεις. Αίφνης όλοι έγιναν ειδικοί επί των θεμάτων της Μέσης Ανατολής και δη της Συρίας.

Ακόμη κι αν παραβλέψουμε το γεγονός πως ουδείς είχε έστω υπαινιχθεί τον κίνδυνο για το καθεστώς Άσαντ, οι παίκτες στην περιοχή μοιάζουν ή φέρονται να έχουν πιαστεί στον ύπνο.

Η Άγκυρα πέτυχε τους σκοπούς της μας λένε, είναι η μεγάλη νικήτρια, αυτή υποδαύλισε την ανατροπή του καθεστώτος στη Συρία. Είναι όμως τόσο απλή ή απλοϊκή αν θέλετε η ανάγνωση;

Καταρχάς, το υπαρξιακό θέμα της Τουρκίας είναι οι Κούρδοι. Τους κυνηγά όλα αυτά τα χρόνια του εμφυλίου στη Συρία μέσα στη έδαφος της Συρίας. Εδώ τα θέλω της δεν ευθυγραμμίζονται με αυτά των ΗΠΑ, ενώ και οι Κούρδοι προφανώς βλέπουν πως ίσως έχουν ένα ιστορικό παράθυρο ευκαιρίας, αν ανοίξει κουβέντα για αλλαγή των συνόρων.

Ο μεγάλος περιφερειακός παίκτης στη Μέση Ανατολή όμως εξακολουθεί να είναι το Ισραήλ, το οποίο δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα συναινέσει σε μια τουρκική επέκταση στη Συρία. Τους θύλακες που βρίσκει στα πεδία των μαχών θέλει να εξοντώσει το Ισραήλ, όχι να συνδράμει στην επίτευξη των νεοοθωμανικών οραμάτων του Ταγίπ.

Είναι μάλλον προφανές πως σε “νεκρό χρόνο” αποφασίστηκε πως η διατήρηση του Άσαντ στην εξουσία δεν ήταν πλέον απαραίτητη για τα ρωσικά συμφέροντα ή/και ακόμη πως ήταν υπερβολικά κοστοβόρα. Αυτή ήταν μάλλον μια απόφαση της Μόσχας, που τη στήριξε με κάθε τρόπο και μέσο η Άγκυρα, πιθανόν και με τη σύμφωνη γνώμη του Ιράν.

Αυτή η υπόθεση εργασίας συμφωνεί και με την αποχώρηση του Άσαντ, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν αντιστάθηκε στους αντάρτες που μπήκαν σχεδόν παρελαύνοντας στη Δαμασκό. Περισσότερο έμοιαζε με παράδοση – παραλαβή της εξουσίας, παρά με επικράτηση σε πόλεμο.

Ο Άσαντ έχοντας πάρει διαβεβαιώσεις για τη δική του ζωή και ασφάλεια καθώς και της οικογένειας του, μπήκε στο αεροπλάνο με προορισμό τη Ρωσία. Ο ρόλος του είχε απλά τελειώσει.

Τι άλλο μας λένε οι αναλύσεις; τα ελληνοτουρκικά μας λένε πάνε σε δεύτερη μοίρα, ενώ όλοι γνωρίζουν πως ο “Σουλτάνος” αρέσκεται στο σιμουλτανέ, ήτοι σε παιχνίδια με πολλαπλούς αντιπάλους, σε διαφορετικές γεωστρατηγικές και κυρίως γεωοικονομικές σκακιέρες.

Άρα κάθε εφησυχασμός θα είναι ολέθριος. Η Άγκυρα ξέρει να προωθεί την ατζέντα της πάνω στα  υποτιθέμενα ήρεμα νερά του Αιγαίου.

Πάμε και στο μεταναστευτικό. Εκεί έχουμε πανηγύρια γιατί επιστρέφουν πολλοί αντίθετοι με το καθεστώς Σύροι. Όμως μπορεί να υπάρξουν και νέα μεταναστευτικά ρεύματα, αν η νέα κατάσταση στη Συρία αποφασίσει να κυνηγήσει τους πιστούς στο καθεστώς Άσαντ.

Συμπέρασμα: είναι νωρίς για να δούμε που πάει η κατάσταση στη Συρία. Είναι προφανές πως εμπλέκονται τουλάχιστον ΗΠΑ, Ρωσία, Ισραήλ, Τουρκία και Ιράν. Και καθώς ξεκινά τον επόμενο μήνα η νέα τετραετία του Προέδρου Τραμπ, όλα μοιάζουν αμφίβολα, οι προηγούμενες σταθερές έχουν χαθεί.

Στη διαχρονικά απρόβλεπτη Μέση Ανατολή, υπήρξε μια αλλαγή καθεστώτος που ουδείς είχε προβλέψει και συμπίπτει χρονικά με την ανάληψη της εξουσίας από τον πιο απρόβλεπτο Πρόεδρο των ΗΠΑ, τουλάχιστον κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Ίσως όλες οι εμπλεκόμενες χώρες να βρίσκονται σε διαβουλεύσεις με τη νέα ηγεσία στη Συρία.  Χωριστά ή και από κοινού σε τουλάχιστον δύο μπλοκ, ένα δυτικό και ένα ανατολικό.

Ίσως να προσπαθούν να βρουν και πεδίο για τη μεταξύ τους συνεννόηση. Μάλλον η μυστική διπλωματία είναι στα καλύτερα της.

Σε λίγες εβδομάδες και όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός από την ανατροπή και καταλήξουν κάπου τα αλισβερίσια, θα ξέρουμε που πάει το πράγμα.