Η ταινία είναι ένας ύμνος στην αφέλεια των πολιτικών, που αρέσκονται να λένε πως ξέρουν τα πάντα: ανθρώπους, χαρακτήρες, αντιδράσεις κάτω από διαφορετικές περιστάσεις. Που θεωρούν πως ελέγχουν και κινούν τα νήματα, που γεννούν και χρησιμοποιούν «συστήματα» και καταστάσεις.
Το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» που έβλεπε η μανούλα το κάνουμε «τάπες, μπάλα και αλάνα».
Που βρίσκεται η “πρώτη ύλη” του ευρωσκεπτικισμού
“Είναι τρελός ο Στρατηγός”, αλλά για κόμμα “Μακεδονικό” όλα παίζονται στις …Τζιτζιφιές
Για έναν έπαινο και λίγο θαυμασμό, οι άντρες απατούν τις συντρόφους τους, με λιγότερο ελκυστικές γυναίκες. Οι οκτώ στους δέκα έχουν και φίλους ” συναθλητές”, ενώ οι επτά στους δέκα νιώθουν τύψεις. Οι υπόλοιποι το ευχαριστιούνται κιόλας.
Οι άντρες δε πολυγουστάρουν να τους κυνηγάνε, γιατι ανέκαθεν ήταν ψαράδες, .Ακούσατε ποτέ να χαίρεται ο κυνηγός όταν τρέχει απο πίσω του η αρκούδα;
Για το …σχόλασμα δεν προβλέπεται επιπλέον χρέωση.
Τους ανυπέρβλητους στόχους τους βάζει η ψυχή, τα άπιαστα όνειρα τα πλάθει το μυαλό, όμως τις πιο αληθινές ευχές τις στέλνει η καρδιά!
“Γνωρίζω ότι πριν μπουν μέσα οι κριτικοί κινηματόγραφου είπαν “τώρα θα μπούμε να λιώσουμε τον Σμαραγδή…Ξεπεράστηκε το μετρο, φτάσαμε σε κατατάσσεις μεγάλης χυδαιότητας. Τόσο για την ταινία και για το πρόσωπο μου και για τους συνεργάτες μου ειπώθηκαν άσχημα πράγματα
Κι ενώ προχωρούσαν έτσι, αφού είχαν στρίψει ένα σωρό γωνιές, ξαφνικά ανακάλυψαν πως είχαν χάσει το δρόμο…
Γύρω τους, τώρα, δεν υπήρχαν σπίτια αλλά ένας κάμπος, βαθύς και σκοτεινός, που ποτέ τους δεν τον είχαν ξαναδεί…
