Παλαιό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως στρατιώτης στον Α’ ΠΠ. Το δημοσίευσε σε αυτή τη μορφή το 1928 στη Μυτιλήνη.
Το ξαναδούλεψε και το δημοσίευσε ξανά με τίτλο “Το λουλούδι της φωτιάς” στη συλλογή διηγημάτων “Το Κόκκινο βιβλίο”
Γεώργιος Σουρής, Το Δρομοκαΐτειο
Όσο οι Eλληνες είχαν αυτοσυνειδησία ιδιαιτερότητας αναγκών, προσλάμβαναν λύσεις και τρόπους ακόμα και από εχθρούς ή αντιπάλους – πόσες επιρροές έχουμε αφομοιώσει από Tούρκους, Σλάβους ή Aραβες.
Ανάμεσα εις συντρίμματα και ερείπια, λείψανα παλαιάς κατοικίας ανθρώπων, εν μέσω αγριοσυκών, μορεών με ερυθρούς καρπούς, είς έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, προς μίαν παραλίαν βορειοδυτικήν της νήσου, όπου την νύκτα επόμενον ήτο να βγαίνουν και πολλά φαντάσματα, είδωλα ψυχών κουρασμένων, σκιαί επιστρέφουσαι
Όταν τον ρώτησαν τι είναι φίλος, απάντησε: «Αυτός που είναι ο άλλος σου εαυτός, όπως το 220 και το 284
Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
O Νόμος του Peters: ο καθένας ανεβαίνει μέχρι το επίπεδο της αναξιότητάς του
Πέθανε από ατύχημα ή δολοφονήθηκε;
Επιμένω σε μια παιδική αυταπάτη: την αυταπάτη πως ένας άνθρωπος μπορεί να βελτιώσει τον εαυτό του.
Ένας ανεξάντλητος γραφιάς, που ένας Θεός ξέρει τι αριστουργήματα θα είχε καταθέσει, αν δεν άφηνε το μάταιο τούτο κόσμο, στα 52 του χρόνια. Δεκαετίες μετά, παραμένει πολυδιαβασμένος, ενώ τα συγγραφικά αστέρια του καιρού του μπήκαν στην αφάνεια.
