Η κυρίαρχη θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» ήταν κάτι παραπάνω από λάθος. Λειτούργησε κατευναστικά, δημιούργησε την εικόνα ότι ο λαός «εξαπατήθηκε» από τον ΣΥΡΙΖΑ και όπου να ‘ναι θα καταλάβει το σφάλμα του, γέννησε αυταπάτες, δημιούργησε μύθους.

Πριν και πάνω από όλα, η «αριστερή παρένθεση» εμπεριείχε το στοιχείο της υποτίμησης του αντιπάλου. Ήταν αποτέλεσμα μιας «αίσθησης υπεροχής», την οποία όσο κι αν τη διέψευδε η πραγματικότητα, τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση γαντζωνόταν σε αυτή.

Περαιτέρω, ήταν και ένας λόγος να μη γίνει καμία αυτοκριτική. Η παρούσα ηγετική ομάδα της ΝΔ δεν κατέβηκε από τον Άλφα του Κενταύρου. Έχει κάτσει σε υπουργικές καρέκλες, έχει ασκήσει διοίκηση, έχει σμιλευτεί με τα προβλήματα του τόπου. Κατά την άσκηση των καθηκόντων της ασφαλώς και υπέπεσε σε σφάλματα τα οποία αν δεν τα παραδεχτεί, δεν πάει πουθενά.

Ο Αλέξης Τσίπρας, παρέδωσε μαθήματα -έστω ήπιας- δημόσιας αυτοκριτικής: «κατηγορείστε μας για αυταπάτες, αλλά όχι για ψέματα». Δεν είναι κάτι σύνηθες στην ελληνική πολιτική σκηνή μια τέτοια παραδοχή. Αλλά μόνο κέρδη μπορεί να έχει από την παραπάνω δήλωση ο Πρωθυπουργός. Το ξέρει και για αυτό προέβη σε αυτή.

Η παρουσία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι «παλιομοδίτικη». Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «απόλυτο κακό», που πρέπει να φύγει από την εξουσία χθες. Η ΝΔ είναι το «απόλυτο καλό», που όταν επιστρέψει στην εξουσία θα οδηγήσει τη χώρα στα πεπρωμένα της.

Η ανάπτυξη ενός τέτοιου διπολισμού γοητεύει τους οπαδούς, αποξενώνει όμως την «όλη κοινωνία», η οποία σε κάθε περίσταση, περίπτωση και συγκυρία, θέλει να έχει μια πολιτική εναλλακτική.

Παρά το εύληπτο της λογικής του “άσπρου-μαύρου”, η πλειοψηφία των πολιτών γνωρίζει ότι υπάρχουν πάνω από πενήντα αποχρώσεις του γκρι.

Με τη ψήφιση του ασφαλιστικού-φορολογικού χωρίς διαρροές από την κυβερνητική πλευρά και οι τελευταίες φρούδες ελπίδες της «αριστερής παρένθεσης» διαψεύστηκαν. Αυτοί που πίστευαν ότι δεν θα περνούσε έκαναν λάθος, καθώς είχαν λάθος δεδομένα στην πολιτική τους σκέψη.

Δεν έλαβαν υπόψη τους τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες μετά το καλοκαίρι του 2015 και τη διάσπασή του έγιναν πλήρως ορατές.

Ακόμη ένα στοιχείο που συντελεί στην πολιτική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ στη δεδομένη στιγμή είναι η ενσωμάτωση της κομματικής  αμφισβήτησης.

Όχι απλά δεν εξοστρακίζονται όσοι διατυπώνουν διαφορετικές απόψεις , αλλά πολλοί λειτουργούν και με δύο «καπέλα». Ο κύριος Τσακαλώτος φέρνει μνημονιακά νομοθετήματα με την υπουργική του ιδιότητα, ενώ με την κομματική και ως ένας εκ των επικεφαλής της κίνησης των «53»,  τα αμφισβητεί, τα κριτικάρει, τα απωθεί!

Αυτό στην ποδοσφαιρική αργκό, ονομάζεται «μεγάλη μπάλα».

Όσο για την “παρένθεση”, πρόκειται τελικά για μια ακολουθία από άγκιστρα και αγκύλες, αγνώστου προς το παρόν τερματισμού…